Nog een dagje samen lopen met mijn Franse vriend Albert

Nog een dagje wandelen met mijn Franse vriend. Om zeven uur gaat het wekkertje, nog even een half uurtje lekker nagenieten van mijn bedje, want om 8 uur hebben we afgesproken te om te gaan ontbijten. Zus lief zorgt voor het ontbijt en wij mogen het op eten. Om negen uur zijn Albert en ondergetekende klaar, om te gaan lopen, even nog goed op mijn Google Maps kijken want volgens mij gaan we de verkeerde kant op. Albert heeft een route gevonden richting Anost die redelijk te belopen is en 4 km voor Anost loopt de weg alleen naar beneden. Ik merk dat Albert er meer vaart in heeft, met naar beneden lopen,  maar bij mij gaat het sneller als we naar boven lopen en dat compenseert de zaak mooi. Als het goed is is er in Anost weer wat eten en geld te krijgen. En gelukkig klopt dit, er zit een kleine kruidenier en een bakker en ja hoor een pin-automaat. De zus van Albert is al vooruit gereden met de auto van Albert en heeft al boodschapjes gedaan. Samen drinken we bij een plaatselijk kroegje een Frans bakje slootwater en als blijk van waardering ben ik natuurlijk zo gul om de rekening te voldoen. Als we weer op weg gaan roep ik tegen Albert, ik ben erg blij!  De zon schijnt heerlijk, ik heb weer wat eten, er zit weer wat contant geld in mijn Portemonnee en ik loop hier gezellig met mijn Franse vriend, wat wil een mens nog meer. Misschien een beetje redelijk weg naar Athez, dit gaat minder goed, want zelfs Albert met al zijn kaarten en Franse wijsheid, is de weg op een gegeven moment een beetje kwijt, het geen inhoud dat we zeker een km of 4 hebben moeten omlopen om in Athez te komen. Was ik nu toch maar een beetje eigenwijs gebleven zoals ik altijd ben, maarja ik had het lef hier niet voor. Mijn Gps zei ondanks er geen wegmarkeringen meer te zien waren om naar rechts te gaan maar Albert vertrouwde dit niet, dus toch maar recht door of eigenlijk in een schuine bocht naar links, zodat we bijna weer in Anost stonden. Rond de klok van half een, stonden we in Athez, hier zouden onze wegen scheiden, maar het eerste deel in de middag ging ook voor Albert over GR. Route en het was wel handig om de Gite te gebruiken dit Albert en zijn zus geregeld hadden en deze lag ook net iets verder weg dan de Gite die ik in gedachte had. Een geweldig mooie uitkomst was dat ik mijn rugzak mee kon geven met de zus van Albert en het is maar goed dat ik dat gedaan heb. Want het eerste gedeelte van de tocht ging regelrecht de berg op over een heel smal pad, met alleen maar los liggende keien. Niet bepaald een pretje om hier een half uur over te lopen. Kijk mijn treintje of beter gezegd mijn dieselmotor, is nog niet helemaal warm gedraaid , maar ik voel dat het begint te komen. Na op het bovenste punten van de berg aangeland te zijn gekomen, hebben we samen zitten genieten van de zon en de vergezichten. Deze omgeving is adembenemend mooi en zeker aan te bevelen om eens naar toe te gaan. Maarja wij kennen in Frankrijk vaak maar een einddoel en dat is het zuiden van Frankrijk. De mooiste tijd is in de lente, met allerlei kleur maskeringen. Na een km of 12 door de bossen "gelopen te hebben zagen we een bordje staan van onze Gite ( Gites de Fleurs ) toepasselijke naam voor een Gite waarvan de eigenaar Bloemenkweker is. Er is wel een klein probleempje ik zal,deze nacht samen met mijn Franse vrienden op een kamer moeten liggen maar daar heb ik en ook zij geen problemen mee. Het is lekker druk in onze Gite en naast Albert en zijn zus zijn er ook nog een Nederlands stel en een Franse vrouw met haar dochter te gast. Onze gastvrouw heeft voor de avond een lekkere maaltijd bereid en na het eten zitten we nog leuk er even na te praten. De gesprekken gaan van het Nederlands, in Frans en als we er niet meer uitkomen, schakelen we gewoon over op het Engels. Maar helaas vanavond weer geen Wifi verbinding, ik wordt hier dood moe van. Onze gastvrouw gaf aan dat ze een verbinding had maar deze liep via een adaptor  van de netspanning, die je middels een Rj45 plug in kon pluggen op een gewone computer of laptop. Lastig maar er was iemand die wel blij was en dat was Albert, om dat de Plug wel in zijn computer paste. Hee het leven van een Pelgrim is niet altijd makkelijk. Maar een ding is zeker, ik geef de moed. Niek

Lac de Settons

Op naar Lac des Settons Na een heerlijke nachtrust, nog even scheren en douchen, maar eerst mij blaren nog even voor een 2e keer doorprikken en voorzien van speciale pleisters en dan op naar het voortreffelijke  Franse ontbijt. Kan er nog steeds niet aan wennen, maar mijn proviand is zeer beperkt en ik denk dat er in dit dorp niet veel te halen valt. Gelukkig kan ik hier met plastic geld betalen, dat is al weer een voordeel, eigenlijk niet zo slim van mij, ik heb vorig jaar toch genoeg ervaring op gedaan om te weten dat je hier bijna nergens kunt pinnen. Wat mij gisteren ook al opviel is dat de eigenaresse niet meer de jongste is, ik schat haar rond de 70 jaar oud maar vanmorgen was ze de vloer van het restaurant aan het reinigen.  Werken houd je jong, want ze ziet er goed uit. Alleen aan haar handen was te zien dat ze jongste niet meer was. Nu nog even afrekenen en kunnen we weer gaan. Kwart overeen en ik heb het meer ( Lac des Settons) bereik. Eerste wat ik ruik is de keuken van een restaurant dat aan het meer ligt. Hier wil ik wel iets meer van weten en niet lang daarna zit ik aan een lekker biertje. Er is wel een Wifi verbinding maar ze kunnen mij de code om een of andere redenen niet geven. Dit heb ik wel vaker meegemaakt, kan zijn dat er een leverancier een apparaat geleverd heeft, waar een Wifi verbinding voor nodig is en dat ze geen besef hebben dat dit voor de gasten wel eens een redenen zou kunnen zijn, om bij een etablissement binnen te lopen om iets te nuttigen. Na een goede maattijd genoten te hebben, trek ik er weer op uit, om het stuwmeer rond te lopen. Dit stuwmeer is tussen 1848 en 1858 aangelegd. De stuwdijk is van Graniet en Cement en je kunt er over heen lopen, hoog is hij ongeveer 20 meter en 267 meter lang. Het is een machtig geheel om te zien en zeker voor die tijd een knap stukje werk. Het revoir meet 360 ha, heeft een omtrek van 16 km en het diepste punt is 18 meter. Het stuwmeer wordt gevoed door de rivier de Cure. Als ik aan de andere kant aan kom kan ik langs het meer oplopen. Eigenlijk zou dit gisteren mijn eindstation zijn geweest, dus vandaag loop ik nog wel een stukje verder richting Athez. Ik heb er de pas goed in en begin weer plezier in het lopen te krijgen, wegen zijn hier een stuk beter en het schiet lekker op. Na een paar km is Grosse al in zicht en uiteindelijk beland ik rond half zes in het plaatsje L'Huis Prunelle en wat wil het toeval, ik vind midden in het dorp een vrije Wifi aansluiting, dus maar meteen gebruik van gaan maken. Het is wel een beetje koud, maar dat mag de pret niet drukken. Ik heb alleen een probleem om de datum in mijn Blog te plaatsen, de oorzaak hiervan kan ik niet achterhalen, eens kijken of mijn vriend Bart dit kan oplossen. Heel leuk er komen al reacties binnen op mijn Blog van trouwe volgers, altijd leuk om te lezen. Even nog het Email adres van Ome Herman toevoegen in de maillijst, dat had ik hem beloofd.  Het is inmiddels zes uur en het wordt tijd dat ik eens een slaapplaatsje ga zoeken. Kilometers verderop werd er al aangegeven dat er een Gite in de buurt moet zitten dus toch maar even navragen in het dorp? Ik wilde al door lopen naar Athez, maar gelukkig krijg ik van een vriendelijke Fransman te horen dat de Gite in het dorp zit. Op de woning kan ik niets vinden dat aangeeft dat er een Gite zit, dus dan maar even omlopen, rond een grote woning, waar een bus staat met een fiets erop. En ja hoor ik zie een man met een grote grijze baart zitten,  in een grote lege ruimte en warempel het is met Franse loopmaatje van afgelopen  zondag, samen met zijn zus is hij daar aan het overnachten. Zo zie je maar in deze wereld hangt alles van toeval aan elkaar vast. Ik wordt door hem binnen gelaten en hij laat mij de ruimten zien, omdat de beheerder niet aanwezig is. Gelukkig hoef ik niet verder te lopen vandaag, het is mooi geweest. Later komt de beheerder, het schijnt een Gite van de gemeente te zijn en voor een zacht prijsje van € 9,50 mag ik gebruik maken van alle faciliteiten. En als de Pelgrim een goedkoop slaapplaatsje kan bemachtigen is hij altijd heel blij. Het is maar goed dat ik vanmiddag nog een goede maaltijd genuttigd heb, want ook in dit gat valt er weer niets te bikken. Wellicht krijg ik van mijn Franse vrienden iets te eten of misschien blijft er wel iets over? Nou daar hoefde ik me geen zorgen over te maken, ik werd gastvrij uitgenodigd om met hen de avondmaaltijd te delen. De maaltijd, bestond uit stokbrood met een hardgekookt ei, augurken,  Paté zelf gemaakt door zus lief en eigengemaakte pannenkoeken. En last but not least, werd er een heerlijke fles wijn open getrokken, de Pelgrim werd weer eens door zijn Franse vrienden in de watten gelegd. En nog veel belangrijker, was dat alles in de Franse taal ging. Ja we leren dagelijks bij. Albert zoals mijn Franse wandel vriend heet, is er een uit een gezin van elf kinderen, ze leefden een sober bestaan, weinig kleding, water uit de put en geen elektriciteit. Maar ze zijn alle elf goed op hun plaats gekomen. Kijk dit zijn nu de avonden waar ik het voor doe. Uit het niets met mensen die je helemaal niet kent in aanraking komen, dit geeft je een geweldig gevoel. Wat kan het leven van een Pelgrim toch mooi zijn. Niek

Het valt een beetje tegen.

Het valt een beetje tegen. Je komt op deze route inderdaad geen andere Pelgrim tegen, ook de Gites van  de gemeente had ik volledig voor mij zelf ter beschikking. Tien bedden op een grote slaapzaal dus ik  had het voor het uitkiezen. Op zich zelf vind ik het wel fijn om alleen te liggen. Je hoeft  met niemand rekening te houden en voor € 15,- per nacht heb je dan niets te klagen. Ik stond me nog te scheren, toen mij grote vriend Patrick al binnen kwam lopen met zijn hond, dus heb ik hem maar even weggestuurd. Na een half uurtje was bij met zijn  hond weer terug en heb ik hem voor het ontbijt uitgenodigd. Het menu betond uit, stokbrood, een geklust ei met rouwe ham. Dus ik denk dat ik goed voor mijn gast gezorgd heb. Oh niet te vergeten mijn roomboter, die had ik nog even snel uit Vezelay mee weten te nemen. Ook de Hond heb ik maar wat stokbrood gegeven, met name omdat hij zat te kwijlen aan mijn tafel.  Nu snel inpakken en zorgen dat ik mijn verhaal bij het gemeentehuis door kan sturen via een Wifi verbinding die ik daar gratis kan gebruiken, zonder een wachtwoord te gebruiken. Patrick hing uit raam van het gemeentehuis annex lagere school en riep mij toe dat de deur van de school open was, maar ik pakte de deur van het gemeentehuis die ook open was en ging daar aan een kantoor tafel zitten. Maar dat was niet echt de bedoeling en ik werd door Patrick die naar beneden gelopen was vriendelijk verzocht in het halletje van de school plaats te nemen ( niet groter als drie vierkante meter ) en werd een stoel voor me neergezet en ik kreeg een kop thee aangeboden. En na mijn foto's en verhaal van de vorige dag verzonden te hebben, ben ik snel vertrokken. Half tien eigenlijk weer veel te laat, maarja in deze streek mag je blij zijn dat je ergens een Wifi verbinding vind. Want mijn eigen verbinding via mijn Gsm kaart werk hier niet. Gelukkig heb ik me zelf goed beschermt tegen de regen, want het is bijzonder slecht weer en nog erger de paden zijn erg slecht, eigenlijk kun je het geen paden noemen, het is een en al los liggend stenen en keien, met name als je echt moet klimmen en naar beneden is het nog erger, je weet haast niet waar je je voeten zetten moet. Ik denk dat op deze stukken mijn gemiddelde snelheid niet meer is als 2 km per uur en mijn conditie is ook nog niet alles, dus het wordt een dagje afzien. De route naar Lac des Settons bedraagt ongeveer 30 km en zou volgens het boekje in ruim 8 uur te bewandelen moeten zijn, dus even snel uitgerekend is dat ongeveer drie en halve km per uur. Rond de klok van tweeën, neem ik toch het besluit om van de route af te wijken, want mijn blaren spelen aan beide voeten weer parten en de paden zijn erbarmelijk slecht. Dus toch maar een klein stukje over de normale weg en een half uurtje later sta ik in het het het plaatsje Dun les Places. Een geluk aan de kant van de weg bevindt zich een Auberge en die kans laat ik me niet voorbij gaan om daar een kopje koffie te drinken. Na de koffie en een biertje Genuttigd te hebben vind ik het eigenlijk wel welletjes. De uitbaatster vraagt of ik op de camping slaap en op mijn beste Frans zeg ik tegen haar dat dat van haar afhangt of ze nog een kamer vrij heeft en wat ik hier voor moet betalen? Het is op dat moment half vier en ik heb nog minstens 15 km te gaan. Dus mijn besluit om hier mijn tocht voor deze dag te beëindigen was snel genomen. Na een salade genuttigd te hebben lag ik om vier uur op bed en het is nu half tien in de avond en ik heb even lekker bijgetankt. Ik denk dat ik nu maar eens ga kijken of ik mijn blaren kan gaan behandelen, ik heb hiervoor een hele stellage voor een spiegel gebouwd,  zodat ik er met mijn stijve poten goed bij kan, want dit kost mij toch enige moeite. Operatie geluk, kan ik mijn zus Marij weer mededelen. Mijn zusjes zijn altijd erg bezorgt om hun kleine broertje. Van mijn zus Marij krijg ik altijd de medische bijstand en mijn jongste zus Yvette leeft altijd met mij mee. We hebben een heel speciale band, door het geen wat we met elkaar meegemaakt hebben. Ik zou ze voor geen goud willen missen. Niek

De Morvan

De Morvan Vanmorgen ben ik vroeg opgestaan, het was kwart voor zeven, ik sliep op een kamer met 5 Pelgrims. Twee Fransozen, een Hollander en een Hollander die zijn routes tot zijn achttiende in Frankrijk genoten had. Perfect  Frans sprak,  maar zijn Nederlands was met een bepaalde klemtoon. De snurkers  onder ons vielen mee en ik heb redelijk goed geslapen. Aan het ontbijt  kan ik nog steeds niet wennen, dus toch maar even naar de bakker en de plaatselijke kruidenier om iets in te slaan voor onderweg.  Ondertussen toch nog even naar de Basilique om een Kaarsje op te steken, maar helaas er is een mis gaande en die wil ik niet verstoren. Ik heb beloofd om voor mijn buurvrouw Tekela en mijn  gewaarde vriend Toon Jagers een kaarsje op te steken en dit laat ik niet voorbij gaan. Toon is herstellende een flinke Brongitus en Tekela  heeft een ziekenhuisbacterie opgelopen en ondanks het feit dat ik niet bepaald gelovig ben, ben ik geraakt door de sfeer en het ceremoniële gebeuren tijdens de missen. Eigenlijk probeer ik me hier tegen te verzetten, ik heb niets met het instituut kerk, sterker nog ik heb een grote afkeer hoe de Rooms-katholieke kerk zich opstelt en vind een hele hoop zaken niet van deze tijd, los nog van alle gebeurtenissen en schandalen die door dezelfde kerk in de doofpot gestopt zijn. Maar wat me aangrijpt, is hoe individuele, priesters en nonnen hier Vezelay hun geloof uitdragen, heel bijzonder. Dus stonden er vandaag drie kaarsjes naast elkaar, want natuurlijk kon het kaarsje voor mijn moeder niet ontbreken. Ze heeft heel veel geleden, eigenlijk  onmenselijk en  we hebben er allemaal een flinke deuk van opgelopen. Maar nu snel de route zien op te pikken het gaat vandaag van Vezelay naar Marginy-l'Eglise een afstand van 28 km waar  8 uur voor staat. Ik begrijp, achteraf pas waarom mijn mede Pelgrims deze route niet nemen. De Morvan is een aaneenschakeling van bergketens en dat heeft er vandaag toe geleid dat ik flink afgemat ben. Het was echte afzien en ik was al aan de late kant. Dus een beetje met mijn tong op mijn schoenen, ben ik via Saint-Pere Peirre-Berthuis, Chastellux in Marginy-l'Eglise aangekomen. Onderweg heb ik nog een flink stuk met een Franse wandelaar meegelopen, die samen met zijn zus op de Camping in Chastellux stond. Ik begin er schik in te krijgen dat mijn inspanningen van het afgelopen jaar, met het volgen van de Franse lessen, zijn vruchten af beginnen te werpen. Rond de klok van zes kwam ik aan het Le Marie en ik wilde gebruik maken van de Gites Communale. Deze tip had ik van mijn Franse wandel vriend gehad. Voor het gemeentehuis stil gestaan hebbende, kwam er een aller aardige man rond de zestig naar buiten gewandeld. Hij was degene die mij de weg naar mijn slaapplaats wees en ik werd door hem hartelijk ontvangen met een biertje. Patrick was zijn naam en ik  weet nog steeds niet, wat voor functie hij hier beklede. Patrick spraak Duits, Engels en natuurlijk Frans. Hij schijnt een talen instituut in Parijs te hebben. Ik krijg een verkorte Franse bijscholing van hem gehad en hij ging mee naar het plaatselijk café dat ook als restaurant en supermark diende. Ik kon eigenlijk niet zo goed hoogte van hem krijgen en ik vond hem redelijk opdringerig. Aan de hand van de kaart die ik van hem gekregen heb, kan ik mijn borstje nat maken. Het ziet er erg ruig uit en mijn conditie is nog niet wat het wezen moet. Ik denk dat ik stilletjes aan maar eens mijn bedje ga opzoeken wat ik ben erg moe, dus voor iedereen welterusten en ademain zoals de Fransen dat zeggen. Gr.  Niek 

Terug naar Vezelay

Terug naar Vezelay Vrijdag de 13e eigenlijk niet zo'n goede dag om te vertrekken, maar gelukkig ben ik niet zo bijgelovig. Wat geloven betreft, ik zat vanavond na een ritje van 700 km weer in de  Basilique van Vezelay waar ik vorig jaar op 10 september ingezegend ben. We waren een beetje aan de late kant, na een ritje vanuit Oss van zo'n slordige 700 km.   Vreemd om hier weer in de Cathedraal terug te keren, het mystieke gevoel komt weer terug, als ik naar het gezang van de nonnetjes zit te beluisteren en mijn oor te luister leg, als de priester met zijn preek in het Frans afsteekt.  Een ding is zeker, mijn Franse lessen hebben er toe bijgedragen dat ik in ieder geval een deel, van wat hij in het Frans verkondigd redelijk kan volgen. Ja er is in een half jaar veel gebeurt, ik heb veel mensen teleur moeten stellen, vooral mijn kinderen en dat doet nog het meeste pijn. Maar voor Trudy en mij was  het, het beste om uit elkaar te gaan. We hebben er beide vrede mee en dit gezegd hebbende hoop ik dat onze vrienden en familie hier zich bij neer zullen leggen. Kijk zelf zie je dat het al heel lang slecht gaat me je relatie en uiteindelijk kom je er achter dat je je zelf voor de gek zit te houden en dat een goede broer en zus relatie op den duur, zonder een waarde oordeel er over uit te spreken, wie er nu debet is aan het stuk lopen van deze relatie,  niet voldoende is om een huwelijk in stand te houden. Maar nu even weer iets heel anders, ik ga morgen mijn eerste stapjes weer zetten richting Le Puy, over een afstand van 400 km, ik heb hier 16 dagen voor uitgetrokken, aan de tijd die beschreven staat voor het aantal km dat je per dag aflegt, denk ik dat er wel een paar flinke stijgingen in zullen zitten op dit parcours. Ik zit weer in mijn oude verblijf, dat onderdeel uit maakt van de kerk. Het zit bommetje vol met Pelgrims en eigenlijk had ik al op bed moeten liggen, ten minste ik begrijp dat je om tien uur op bed moet liggen, maar Carla en Bart zijn net naar hun hotel toe gegaan en ik kan het niet laten om toch nog een stukje te schrijven. Ik hoop dat ik weer voldoende inspiratie op kan pakken om mijn trouwe volgers, te kunnen laten meegenieten van mijn avonturen, waar ik zelf zo naar uit zie, met name de mensen die ik nog ga ontmoeten met ieder zijn eigen verhaal, wat soms heel innemend kan zijn, maar vooral liefdevol, wat deze tocht zo bijzonder maakt. Groetjes Niek

De Inzegening in de Basillique!

Na dat Bart en Carla gisterenavond naar hun Hotel in Auxerre terug gegaan zijn heb ik nog even zitten nagenieten van mooie avond. Wel een beetje vreemd, dat de Belgische groep met leerkrachten uit het district Brugge, zo vroeg al naar bed gaan. Ook mijn mede Pelgrim Paul lag al op een Oor en wist mij de volgende dag te vertellen dat het niet altijd feest kan zijn. Ik had nog wel even willen praten met Zwetlana, een vrouwtje uit Oekraïne, die 13 jaar geleden met een Belg getrouwd is en nu als docent verpleegkunde, les aan het geven is in België. Mooi om te horen dat ze al een aardig woordje Vlaams sprak, maar ook zij lag al vroeg op bed! Maar vandaag moet ik om zeven uur uit bed, want ik moet om acht uur in de Basilique zijn om als Pelgrim ingezegend te worden. Ook Bart en Carla moesten vanmorgen vroeg hun bed uit, want Bart had beloofd de Inzegening te filmen. Zaterdag had ik al het een en ander meegekregen van de Mis die daar opgedragen werd, maar vandaag zou ik de Mis volledig bijwonen en dit heeft een grote betekenis voor mij gehad, losstaande van de Inzegening. De eenvoud van de Kerk, het gezang van de Nonnentjes, afgewisseld door de gebeden van de Priesters en de stilte voorafgaand van de mis hebben op mij een diepe indruk gemaakt. Het geloof is me, als Brabander, met de Paplepel ingegoten en ik geloof dat er best iets tussen Hemel en Aarde is, maar ik kan de logica van de Katholieke Kerk niet altijd volgen. Ik doe altijd wat mijn Hart me ingeeft, het geen inhoud, dat ik iedereen met respect ongeacht zijn geloof en afkomst behandel. Overigens ga ik wel vanuit, dat deze voorwaarde wederzijds is! Een van mijn medewerkers, waar ik het geweldig goed mee kan vinden, wil me nog steeds Moslim maken. En natuurlijk ben zou ik dit wel willen, maar schrik een beetje terug voor de besnijdenis. Dus ik heb hem al eens verteld hem geen plezier te zullen doen, maar ik heb wel heel veel respect voor de uitoefening van zijn geloof. Om tien voor acht, kwam ik met rugzak en al, in de Basillique aan. Ik had van mijn Hospita begrepen, dat ik vooraan in de Basillique plaats moest nemen. Maar wat de Ceremonie in werkelijkheid zou inhouden, was voor mij een compleet raadsel? Bij mijn aankomst heerste er doodse stilte, op het Altaar zat iedereen op zijn Kienen en je kon een Spelt horen vallen. Dit heeft ongeveer een minuut of vijftien geduurd en op eens kwam er leven in de Brouwerij. Wie of wat hiervoor de aanleiding was weet ik nog steeds niet. Toen de Nonnetjes meerstemmig begonnen te zingen, ging er een koude rilling door mij heen. Van een van de Kerkgangers kreeg ik een boek in mijn handen gedrukt, om mee te kunnen zingen. Gelukkig was de bladzijde van het lied, dat op dat moment gezongen werd al opengeslagen en kon ik de Nonnetjes met hun gezag goed volgen. Halverwege de Mis kwam er een wat oudere Priester naar binnen gelopen met een lang wit gewaad en hij had zijn kap van zijn must op zijn hoofd zitten. Ik ben hem gevolgd tot op het Altaar, wat achteraf de bedoeling niet was. Na een minuut of vijf daar gestaan te hebben, kreeg ik vraag of ik een Pelgrim was en de mededeling, dat het niet de bedoeling was om daar op het Altaar plaats te nemen, maar te wachten tot de Mis afgelopen was. Voorafgaand aan het uitrijken van de Heilige Communie, werden de Priesters, Nonnen en Kerkgangers in de gelegenheid gesteld het schilderij waar Jezus Christus op afgebeeld stond te kussen. Dit ging mij net iets te ver en ik heb hier niet aan meegedaan. Na afloop van de Mis werd ik door een Priester gevraagd mee te gaan om als Pelgrim Ingezegend te worden. In het Frans vroeg hij aan mij of ik de inzegening in het Frans wilde of Engels. Uiteraard gaf ik er de voorkeur aan, om in de Engelse taal Ingezegend te worden. Aangezien de tekst voor deze Priester in het Frans geschreven stond, zat er tussen het oplezen een geruime tijd, om de tekst in het Frans te lezen en over te zetten. Ik heb zelden een Fransman zo duidelijk Engels horen praten.Op een afstand, stond Bart het hele gebeuren te filmen, jammer dat hij niet wat dichter bij is komen te staan, dan hij het geluid ook op kunnen nemen. Na afloop van de Kerkdienst zijn we nog even in de catacombe, van de Basillique wezen kijken, het was er zo smal dat ik mijn rugzak af moest doen. Ook daar heerste doodse stilte en het zag er echt middeleeuws uit. Jammer dat ik daar geen foto's mocht maken, dus jullie zullen zelf moeten gaan kijken. En nu op naar Nederland, een dagje eerder dan geplant. Maar eerst nog even een bakkie koffie drinken en Carla moet nog even langs de broodjeszaak, dit komt goed uit, want ik moet nog even langs mijn Gastenverblijf, om het restant af te rekenen. De kosten bedrogen € 12,= per nacht en ik miste in mijn Portemonnee een paar Euro cent, maar gelukkig had Bart nog wat los geld in zijn Portemonnee. Je moest dit geld in een Envelopje doen en dan in de brievenbusgooien en ik kan met niet over mijn Hart verkrijgen dat het niet zou kloppen. Een van mijn beste vrienden zegt altijd, ' wie zijn schulden betaald verarmt niet'.Toen hij dit de eerste keer tegen mijn zei, moest ik wel even goed nadenken, voor dat ik zij gezegde door had. Het eerste deel van de route, die ongeveer 700 km bedraagt, loop via een Toeristische route. We gaan van de terugweg, nog een mooi dagje maken. Maar de terugweg zal letterlijk stormachtig verlopen en ik moet nog aan de woorden van Pelgrim Paul denken dat hij niet graag tijdens het bliksemen ging lopen en wel om de volgende reden: Van dicht bij heeft hij wel eens meegemaakt dat een koe door de bliksem getroffen werd en volledig opengereten voor zijn neus lag. Ik vind dit weer wel iets spannends hebben! Maar gelukkig na een half uurtje het het ergste voorbij en schijnt in de verte de Zon weer. We rijden om de beurt, maar Carla heeft met het rijden vandaag niet zo haar dag, waardoor we een stukje om moeten rijden. Maar eerlijk gezegd doet mij dit niets en in het verleden zo ik me er druk om gemaakt hebben. Na de Snelweg bij Reims krijgen we we een redelijk te berijden tweebaans autoweg, die behoorlijk goed te rijden is, tot aan de Belgische grens en daarna valt de kwaliteit van het Franse wegennet weg. De kwaliteit van het Belgische of beter gezegd Waalse wegennet, laat te wensen over. Oorzaak: de Vlamingen verdommen het, om genoeg goed over te maken voor het onderhoud. Maar gelukkig komen we na een vijfentwintigtal km gereden te hebben bij de E 25 uit. En is een van de best aangelegde autosnelwegen van Belgie dwars door de Ardennen. Stom is dat ik iets met deze weg heb en dat is al van kinds af aan, als we naar Frankrijk reden. Hele stukken ga je langdurig stijl omhoog en daarna weer naar beneden. Met name als je voor Luik zit. Maar eerst nog even terug en niet te vergeten, er zijn daar altijd wegwerkzaamheden. Het is kwart voor vier en tijd voor een onderbreking en waar doe je dit? Ja natuurlijk, in Bastogne! Een km of vijf, van de E25 ligt Bastogne en deze plaats heeft voor mij als geschiedenis liefhebber, van de 2e wereld oorlog een speciaal plekje. In december 1944 lanceerden de Duitsers een laatste offensief, het zogenaamde Ardennen Offensief. Geheel verrast door de oprukkende Duitsers, stuurde Eisenhower, hier het 101st Airborne divisie naar toe, omdat Bastogne een cruciaal knoppunt was, dat koste wat het koste behouden moest worden. Ondanks de vele verliezen aan Amerikaanse zijde, wist men de stad voor de geallieerden, te behouden en voorkwamen hiermee dat de Duitsers, de geallieerde legers in tweeën splitste. Bastogne is een echt Toeristisch plaatsje geworden en de winkels zijn talrijk en op iedere zondag geopend. Een leuke afwisseling, na ongeveer 450 km gereden te hebben. Na iets gedronken te hebben en de Belgische Bonbons in geslagen te hebben, gaat de reis verder, richting Luik. En als het aan mij ligt gaan we dwars door Luik en pakken we niet de ring rondom Luik, want daar heb ik een hekel aan. Onderweg reserveren we nog even een tafeltje voor drie personen, in restaurant Meds te Sittard. Mijn vriend Bart heeft een bijzonder stel hersens. Hij had onthouden dat we dit restaurant gebruikt hadden bij mijn vertrek en het ons bijzonder goed bevallen was. En ondanks een schoonheidsfoutje, bij het het opdienen van de menu's, was het er weer hoogstaand culinair stukje. Maar de Pelgrim had toch wel een beetje haast om naar huis te gaan, dus om kwart voor tien gingen we, plakgas richting Lithoijen. Mijn komst was een verrassing, men dacht dat ik een dag later zou komen. Ik was bang dat de Hond, die ik twee maanden niet meer gezien had, me niet meer kende, maar daar in tegen, werd ik bij het weerzien, compleet door hem op gevreten, zo blij was hij. Hè toch nog iemand blij! ( grapje ) jammer dat Trudy niet thuis was ze had een late dienst, maar gelukkig waren de kinderen thuis en het is een laat nachtje geworden. Niek

Vezelay

Vezelay is een rustiek toeristisch plaatsje in het departement Yonne en ligt op een hoge berg. Het eerste wat mij opvalt als je de Basillique gaat bekijken, is het grote voorportaal van deze kerk, dit heb ik nog bij geen andere Kerk gezien. Ook de winkeltjes in de  hoofdstraat ademen een bepaalde vorm van Charme uit. Klein en leuk ingedeeld, op toeristen ingericht.    En soms begin ik te twijfelen aan onze vorm van perfectie, als ik naar de bare omstandigheden en  het afwerkingsniveau van de huizen hier kijk. Het meest lijken wij Nederlanders, toch op onze de Duitsers, alles keurig en netjes. Als je in de buurt van Vezaley bent, raad ik je aan eens langs te gaan. Het kost je hoog uit twee a drie uur om te bezichtigen, maar het is de moeite waard. Oh en als je eens wilt voelen wat het is om naar boven te moeten klimmen, raad ik je aan om te beginnen in het dorpje Asquins, dat aan de Voet van de berg naar Vezaley  ligt. Vanmiddag heb ik Pelgrim Paul ontmoet, hij is als ervaren loper en al vijf maanden onderweg, vanuit Spanje, naar Belgie. Ik  denk dat ik van Paul nog wel het een en ander kan leren. De GR. Route die ik loop vind hij een route voor dagjestoeristen en hij snijdt hele stukken af. Ik heb hier ook wel eens aan gedacht, echter weerhield mij de gedachte dit te doen, omdat ik er van overtuigd ben, het mooiste van de natuur te moeten missen. Maar ook de inspannningsverplichting die mijn lichaam moet verrichten geeft mij een Kick. Dus kies ik niet voor de makkelijkste weg en geniet er weer van als ik het topje van de meest steile berg weer gehaald heb.  Het is toch een vorm van kastijding, dat je op een of andere manier  genoegdoening geeft! Pelgrim Paul staat om een uur of drie al voor de deur, maar ik kan hem niet binnen laten, alvorens hij, zich in het kantoortje bij de Basillique ingeschreven heeft. Ik bied hem wel aan zijn rugzak achter te laten, want het is een flinke klim naar boven. Het duurt vrij lang, voor  hij terug komt? Blijkbaar gaat het kantoortje pas om vier uur weer open. De pijn die hij in zijn voeten beschrijft komt mij heel bekent voor. Met name de paden met kleine puntige steentjes, waar je een branderig gevoel van in je voeten krijgt en 's-avonds als je in je bed ligt nog van na kunt genieten. Als hij over vieren, weer voor de deur staat, bied ik hem eerst een paar glazen bier aan en hij geeft aan hier voor te willen betalen, op een of andere manier vind ik dat niet prettig! Kijk dat je iemand bedankt, als je iets aangeboden krijgt is heel normaal. Maar er meteen mee aankomen dat je er voor wilt betalen, nee dat vind ik niet gepast. Pelgrims onder elkaar dienen te weten dat een ruime mate van gastvrijheid, een onder elkaar, een onderdeel van je bestaan is geworden. Het is ook de kunst om zo sober mogelijk te leven, ook al brengt dit soms ontberingen met zich mee! Rond de klok van half zes komt mijn Hospita weer om de hoek zetten, het is een schat van een mens en ze brabbelt en lacht maar door. Als ik haar een Glaasje Wijn aan wil bieden, roept ze dat het daar nog geen tijd voor is, maar gaat wel meteen naar de Koelkast om voor  mij een glas Sweps in te schenken. Om halfzeven zijn Bart en Carla weer terug, Bart moet 's-middags een middag slaapje doen. Soms kan ik met woorden niet beschrijven, wat voor liefde je van je medemens ervaart, terwijl je toch een wilt vreemde bent. Er staat eerst een stadswandeling op het programma en we lopen langs de Vestingmuren. Het uitzicht vanaf deze hoogte, richting het dal beneden is prachtig en ik ben blij dat het weer geweldig goed is. Met name voor Bart en Carla, die in Nederland al weken slecht weer hebben gehad en na een reis van 750 km, eindelijk krijgen wat ze verdient hebben. Eten doen we weer buiten op het terras, het lijkt wel hartje Zomer. Jammer dat er naast ons een Amerikaans stel zit te flikflooien met elkaar en zo nadrukkelijk aanwezig waren. Ik dacht dat ik de enige was die mij hier aan stoorde, maar ik begreep na loopt van tijd, dat Bart en Carla zich ook behoorlijk stoorde aan dit stel. Gelukkig waren ze na een half uurtje klaar met hun eten en stapten gelukkig op. Bart kreeg overigens voor zijn hoofdgerecht, dat hij had besteld,  drie Vorken twee Lepels en een Mes. Nou dat moet iets bijzonders gaan worden? Maar uiteindelijk viel dat toch wel mee. Na afloop zij we weer een afzakkertje gaan drinken, in mijn Gastenverblijf en niet te laat naar bed, want mogen wordt ik officieel in de Basillique als Pelgrim Ingezegend. Ik kon mij er nog niet veel bij voorstellen, maar morgen kan ik er iets meer over vertellen. Gr. Niek

Vriendschap.

Vriendschap in het leven is, mits je het goed beleefd een heel moei goed. Het ontstaat door toeval, benodigde tijd en gevoel wat je voor bepaalde medemensen op den duur ontwikkeld. Vooringenomenheid is een zwakheden van veel  mens en kan in een later stadium tot schaamte leiden. Ik kan  zeggen dat er een paar echte vrienden heb, waar ik veel om geef en van houd. Voor dat ik het woord " houden van " uit kon spreken, heeft enige tijd gevergd. Houden van je vrienden heeft iets meer tijd nodig en is iets minder vanzelfsprekend, dan houden van je kinderen en je vrouw. Een schouder om je heen doet wonderen en ogen zeggen meer dan woorden kunnen spreken. Laatst spraak ik iemand, die een geweldig goede vriendschap had, met iemand die hij maar een keer per jaar zag, ik kon me daar niet zo veel bij voorstellen, maar dat wil niet zeggen dat dit niet kan. Ik zie of spreek mijn echte vrienden minstens een à twee keer per week. En een vriend spreek ik dagelijks in gedachte aan of ik kijk even naar zijn foto, bij mij in de huiskamer of kantoor. Met mijn vriend Frans, heb ik het regelmatig over hem en dat gaat dan meestal in de vorm, van de invloed die hij, spreekwoordelijk op ons uitoefent. Het is een bepaalde vorm van bijgeloof of een manier om hem niet te vergeten. We zijn van mening dat hij nog steeds invloed op ons uitoefent.  Morgenvroeg om acht uur moet ik paraat staan in de Basillique en krijg een Pelgrims inzegening. Toen ik deze Ceremonie, vanmorgen ik de Basillique aanschouwde,  was ik wel een beetje ontdaan. De rust die de stem van de Priester op mij uitoefende en de Nonnen,  die langdurig geknield op het altaar aanwezig waren, met hun gezang en eenvoud van kleding, brachten een aparte sfeer met zich mee. Ik heb eerlijk gezegd nog wel getwijfeld of ik me aan zou melden voor deze Ceremonie, maar uiteindelijk gaf mijn vriend Bart de doorslag om hier bij aanwezig te zijn. Ook de vriendschap die ik met Bart heb is uitzonderlijk te noemen en is door toeval ontstaan. Was ik een kleine twintig jaar geleden niet naar de receptie van een gemeenschappelijke relatie gegaan, hadden we elkaar misschien wel nooit gekend. Bart heeft heel veel levenservaring opgedaan, waardoor hij soms bepaalde zaken van uit een ander perspectief kan toelichten. Deze ervaring komt ook mij soms ten goede, als ik zelf  de draad eens kwijt ben en mijn verstandelijke vermogen te kort schiet om een verklaring te geven, op zaken die mijn Petje te boven gaan. Het fijne van een goede vriendschap is ook dat je, je zelf volledig kunt geven, zonder in je vertrouwen geschaad te worden. Het geeft je dus een veilig gevoel. Vriendschap is niet alleen nemen,  maar ook geven. Geef je te veel en krijg je te weinig is een vriendschap in onbalans en zal  het nooit lang goed gaan.  Tot slot wens ik iedereen een goede vriendschap toe, geef veel en neem niet te veel! Niek.