Laatste deel naar Le Puy nog 215 km. Toen ik gisteren avond om half tien naar mijn Gite aan de overkant van de straat ging, werd ik weer verrast door mijn medebewoner, ja klinkt misschien een beetje
afgezaagd, maar hij lag weer in de huiskamer prinsheerlijk te knorren met het licht uit en de TV aan en aangezien mijn slaapkamer aan de huiskamer grenst heb ik hier nog heerlijk een tijdje van mee
kunnen genieten. Overigens ik was bijna vergeten te vermelden dat ik gisteren vanuit Rodez een vlucht naar Charleroi gevonden heb op 14 mei, voor een bedrag van € 6,49 oh ja moet wel bij vermelden
dat ik nog € 15,- voor mijn rugzak moet betalen. Het zijn afzetters bij Ryanair, zeker voor een arme Pelgrim. Ik zal binnenkort eens een boze brief naar Dublin schrijven dat dit niet in verhouding is
met de prijs voor de vlucht. Overigens moet gezegd worden, dat mijn gastvrouw en mijn gastheer mensen van mijn hard zijn en niet alleen vriendelijk waren, maar ook hun uiterste best deden om het mij
naar de zin te maken. Met name mevrouw, die twee turven hoog was, kon je heerlijk mee kleppen, uiteraard in het Frans en af en toe, als ik er niet snel genoeg uit kwam, in het Engels en dat ging
perfect. En natuurlijk moesten ze alle twee precies weten wat ik deed en waarom ik de reis aan het maken was. Ik heb van morgen nog even zitten kletsen, met de commerciële eigenaar van een
reclamebureau uit Parijs die daar aan het overnachten was. Na afscheid genomen te hebben, ben ik richting La Benisson-Dieu gelopen over een afstand van 21 km. Ik had er de pas goed in en na drie
uurtjes lopen kwam ik in het plaatsje Iguerande aan, waar eveneens een Romaans kerk op de voet van de berg ligt, eigenlijk lag het niet op mijn route, maar kon het niet laten om het te bezichtigen ,
ondanks het feit dat er hiervoor een stevig stukje klimmen moest. Ik heb hier natuurlijk de nodige foto's van gemaakt. Na de brug overgestoken te zijn, ben ik doorgelopen naar La Benisson Dieu en
daar ligt me toch een prachtige kerk, magnifiek zouden de Fransen zeggen, echt een plaatje. Eigenlijk is het plaatsje niet meer dan een boeren gemeente van 400 inwoners, met bossen en weilanden,
doorsneden door de rivier de La Teysonne. Maar de kerk van de Cisterciezer Abdij, gesticht in 1183 is echt iets bijzonders. Overigens wat apart is, is dat de toren uit de 15e eeuw stamt. Het dak van
de kerk is aan de buitenkant, voorzien van verniste pannen, waardoor je een heel kleurrijk geheel krijgt. En aan achterzijde van de kerk, in de nok van het dak, is alles afgewerkt met hout. Eigenlijk
onbegrijpelijk dat men in zo'n gat zo'n prachtig gebouw neer heeft laten zetten. De kerk moet in die tijd, al over veel geld beschikt hebben. Helaas zijn er in deze plaats geen
overnachtingsmogelijkheden, eigenlijk vreemd met het klooster naast de deur. Maar ja ik krijg wel een andere plaats aangeboden, van een gemeente Gite in het plaatsje Noailly , alleen is het
gemeentehuis op de morgen open en wordt ik door een inwoner op de hoogte gebracht, van het feit dat ik op de Burgermeester zal moeten wachten. Dus zit er niets anders op om anderhalf uur te wachten,
tot hij komt. Het is niet bepaald een vrolijkt type, na ruim een uur op hem gewacht te hebben moet ik buiten afwachten tot een van zijn ambtenaren de deur van de Gite willen openen. Overigens is dit
een heel aardige knul, die mij snel op weg helpt. En hij regelt, bij het plaatselijk restaurant dat ik een hapje te eten krijg. Hopelijk hebben ze daar een Wifi aansluiting. En het geluk is aam mijn
zijde, dus ga ik vanavond weer een stukje op mijn blog zetten. Ik heb vandaag van mijn kleine nichtje Marianne begrepen dat het mooi weer gaat worden morgen, dus heb ik de zonnebrand olie uit mijn
mij speciale zijvakje gehaald. Wat ik me trouwens wel eens afvraag, als je zo 's-avonds in een restaurantje zit te eten, waar men in hemels naam van leeft? Ik zit hier vanaf zeven uur een er is
behoudens ondergetekende geen man binnen geweest of blijven ze weg omdat ik binnen zit? Ja dat zou ook nog kunnen daar had ik nog niet aan gedacht. Een kijken waar de reis morgen naar toe gaat want
we hebben de Loire Vallei vandaag verlaten en er komt na La Benisson Dieu, nog een tochtje van 215 km naar Le Puy en volgens mij ligt hier ook een deel van het Centraal Massief, maar ik zou me kunnen
vergissen. Als dit wel zo is, wordt het klimmen, maar wat dat betreft ben ik in de Loire Vallei erg verwend geraakt. Het leven is, behoudens een paar blaren heel mooi, ik val af, wat voor mij
normalerwijze bijzonder moeilijk is. Mijn geestverrijking neemt door het lopen zienderogen toe en de Fransen zijn mij over het algemeen goed gezind. Ik loop steeds met het idee rond om nog eens een
bouwvallig huisje te kopen, wat ik met mijn vriend Bart op zou kunnen kunnen gaan knapen en ik maak mij daar al een hele voorstellingen van, maar hij nader inzien houd ik van Holland, mijn
boerderijtje en vooral mijn kinderen, dus deze plannen zet ik maar weer even in de ijskast. Als vrijgezel kan ik ook niet zeggen dat ik op de Franse vrouwtjes val, dus wat blijft er voor mij anders
over om terug te gaan naar Nederland, waar ik dan mijn zonden weer ga over denken en die zijn niet gering te noemen. En ik ben ook wel een beetje gek met mijn eigen familie en mijn beste vriendjes.
Dus ik kom altijd terug naar Nederland en huur ter zijner tijd wel iets als ik daar behoefte aan heb. Twee weekjes is voldoende dan verlang ik weer naar de Lithoijense klei. Waar ik me ook al op
verheug is onze nieuwe aanwinst, tenminste als het goed gaat krijgen we weer een nieuwe hond. Want op onze boerderij hoort gewoon een Hond te zijn, maar ook voor mijn kinderen, die zijn daar gek op.
Tot slot rest mij niets anders, dan mijn koffie op te drinken, mij laatste slok wijn naar binnen te werken en mijn bedje op te zoeken. Het gaat jullie goed ! Niek
Op de blaren lopen, dus even een rustdag. Gezien het feit dat mijn blaar op mijn rechter hak alleen maar groter geworden is, last ik vandaag een rustdag in, maar eerlijkheidshalve bevalt mij het
pension ook wel. En ik kon natuurlijk moeilijk afstand nemen van mijn gezellige mede bewoner. Je moet ieder woord uit hem trekken en eigenlijk is mijn verhaal met de soep ook niet af. Kijk dat je met
mensen samen leeft zoals ik dat doe, wil nog niet zeggen dat je de onhebbelijkheden van een ander kunt verdragen. Wij hebben thuis geleerd om bij het soep eten de lepel in je mond te steken, mond
dicht te doen oen dan door te slikken. Maar mijn gewaarde Fransoos slurpt zijn soep gedurende het hele traject naar binnen en als je daar naar gaat luisteren is het heel lastig en als je dan uit
fatsoen aan tafel blijft als hij klaar is met zijn soep, volgt er nog een tweede ronde soep, met de zelfde slurptechniek als de eerste keer. Nou daar had ik geen zin meer in en ben vertrokken naar de
overkant van de straat waar ik kan internetten. Ik loop al dagen te kijken of er iets in de handel is voor mijn voeten harder te maken en dit zou er moeten zijn, iets met Kamferspiritus of gehWohl
maar dat is bij geen drogist te krijgen. Ik heb gisteren bij de apotheker iets gekregen wat goed bij honden blijkt te werken en dit klonk mij niet slecht in de oren? Het heet Rondopatt biocanina en
volgens een oude apotheker die mij geloofwaardig over kwam, zouden hier de zelfde stoffen in zitten. Dus ben ik vast met een voet begonnen. Als het dan fout mocht gaan kan ik altijd nog hinkelen. Ik
heb mijn zus voor de zekerheid maar een berichtje gestuurd, om te kijken of het kwaad kon en zij antwoordde mij dat ik hooguit meer haargroei zou kunnen krijgen en sneller zou gaan lopen, dus smeren
met die handel, 2 keer per week. Morgen gaat de tour naar Le Benissen-Dieu, dus het zal wel iets met god te maken hebben. We zullen zien, ik hoop dat het weer een beetje stabiliseert, want de
combinatie regen en extreme koude is niet bepaald lekker. Kijk de zon hoeft niet te schijnen, maar als je met je regenjas aan, een T-shirt en twee vesten het nog koud hebt, begint de lol eraf te
raken. Verder is Marcigny een leuk plaatsje, maar is er niet veel te beleven. Ik ben nog wel even de kerk ingegaan die er aan de buitenzijde Romaans uitziet, maar aan de binnenzijde door een of
andere Stucadoor volledig verkracht is, gewoon weg jammer. Dus vandaag houd ik het verder kort. Niek
Een aparte ervaring, dat kun je wel zeggen, om in een opvangcentrum voor daklozen te slapen, maar ook dit hoort bij mijn reis, zoals zoveel aparte ervaringen mijn voetreis doorkruisen. Je had het
moeten zien, toen ik met het Roemeense vrouwtje de afwas aan het doen was en gade geslagen werd door haar man, die op afstand waakte. Ik denk dat hij niet van afwassen hield. Wat ook nog een mooi
verhaal was, is dat er absoluut geen alcohol geschonken mocht worden, ten minste niet in het bijzijn van daklozen. Ik was hier natuurlijk niet van op de hoogte, maar dit werd mij kenbaar gemaakt toen
ik tijdens het eten, een wijntje aan wilde aanbieden uit mijn Veldfles. Als ik al een wijntje wilde drinken moest ik dat maar in beslotenheid doen werd mij verteld. Toen ik 's-avond mijn verhaal zat
te schrijven en door diegene die mij naar dit adres begeleid had, aangesproken werd, werd mij nogmaals medegedeeld dat ik eruit gegooid zo worden, als men zag dat ik aan een wijntje zat, maar de
beheerder heeft mij aan een glas rode wijn zien drinken en heeft daar geen opmerking over gemaakt, dus volgens mij viel dit wel mee. Maar mijn medebewoner, was er ook niet vies van, want na het
eerste glas wijn dat hij van mij gekregen had, is hij nog tweede keer terug gekomen om een glas te halen. Dus hij wilde wel een risico nemen. Hij kreeg pretoogjes toen ik hem het twee glas inschonk
en ik vermoed dat hij wel vaker in het glaasje keek. Om half negen stond ik gepakt en gezakt buiten, nu even vlug maar het gemeentehuis om te kijken of daar een Wifi verbinding zat. Al snel had ik
hem op mijn scherm, maar vreemd genoeg kon ik er niets mee. Meer succes had ik bij het toeristenbureau, waar het aardige Hollandse vrouwtje mij snel op weg hielp, door mij de inlog ode te geven.
Vandaag stond Marcigny het programma, overeen afstand van 25 km maar ik heb zelf het idee dat het veel meer was, maar dit zal wel aan het slechte weer gelegen hebben. Maar met name was het erg koud,
het was zelfs zo koud dat ik mijn boter tijdens mijn lunch onderweg niet op mijn brood gesmeerd kreeg, zo hard was deze. De rest van de middag heeft het aan een stuks geregend en ik heb het nu nog
steeds koud. Zelfs toen ik onder de deken ben gaan liggen had ik het nog koud. Wat nog wel bijzonder is om aan te halen, is de abdijkerk in Anzy-Le-Duc, het is een kerk met een schip en zijbeuken,
een koorbeuk, met zijgangen, een uitspringend dwarsschip en een reeks kapelletjes aan weerszijden van het hoofdkoor. Deze kerk is gebouwd van gele Mergelsteen. Zoals je het bij ons in Limburg
vaak ziet. Gewoonweg geweldig en alles, behoudens de voordeur, nog in oude stijl bewaard gebleven. Het lijkt wel of ik alleen in kerken kom, maar helaas moet gezegd worden dat dit de best bewaarde
historische gebouwen zijn en het is met name de techniek die mij intrigeert. Maar vooral ook de eenvoud waarmee deze gebouwen weggezet zijn en de robuuste vormgeving van de stenen. Het is half vier
en ik moet nog zeker een uur lopen naar Marciny en ik zit er eigenlijk een beetje doorheen. Kwart voor vijf bereik ik Marciny en ga eerst even bij het gemeentehuis aan, kijken of de dames nog iets
voor mij in de aanbieding hebben. Maar ik krijg te horen dat ivm de verkiezingen in Frankrijk alles vol zit, na wat doorvraag werk, zijn er toch nog wat alternatieven. Maar voor ik naar deze
alternatieve slaapplaats ga, ga ik ook nog even langs het toeristenbureau en bij de plaatselijke banketbakker, voor een bakkie koffie en een energie bom of beter gezegd een lekkere punt chocolade
gebak. Daarna ben ik naar mijn Gite gelopen en dat zag er werkelijk perfect uit, jullie zullen het aan de hand van mijn foto's zien. Ik moet overigens mijn Gite delen met een Fransoos, ik heb het
gevoel dat hij voor het eerst buiten zijn dorp logeert en gezien ik hier de gelegenheid krijg zelf te koken en ook gezamenlijk met hem te eten, moet ik toch wel kwijt dat sommige Fransen
bijzondere mensen zijn. Ik was natuurlijk gewend dat de Fransen beginnen, met de sla en daarna hun hoofdmaaltijd meestal bestaande uitaardappelen of groente met wat vlees, maar dat ze na de kaas en
het puddinkje gegeten te hebben overgaan tot de soep, heb ik nog nooit meegemaakt! Na de afwas gedaan te hebben, ben ik in de kamer gaan zitten om verslag te schrijven en onze Fransoos kwam gezellig
bij mij zitten. Alleen viel hij na een kwartier al snurkend in slaap en gelukkig werd hij om elf uur wakker en is naar bed gegaan. Ik hoor hem nu in de huiskamer, vanuit zijn slaapkamertje heerlijk
ronken. Dus ik denk dat ook maar eens naar bedje ga. Oh trouwens ik moet nog een half uurtje Frans studeren, heb ik me zelf opgelegd, voor het slapen gaan. Niek
Een nachtje in het opvangcentrum voor daklozen. Heerlijk zo'n dagje niets doen, nou ja niets doen, de was moest gedaan worden, de routes moesten bekeken worden en ik moet zorgen en dat ik ergens een
ticket voor een vliegtuig krijg of een kaartje voor een treinreis naar Brugge kan bemachtigen. De pest is alleen dat ik niet weet waar ik uitkom. Het eerste deel van de reis, de Morvan over een
afstand van 148 km heb ik afgesloten en ligt nu het tweede traject naar Le Puy voor me, dit gaat over de vallei van de Loire, over een afstand van 77 km en eindigt in La Benisson-Dieu. Vandaag stond
vanuit Gueugnon, waar ik twee avonden een hotelletje geboekt had, Paray-Le-Monial op het programma, ik schat zo'n 24 km dus dat is goed te doen. Maar het weer is echt klote vandaag en ik was zo
stom geweest om mijn regenbroek niet meteen aan te doen, dit zal me geen tweede keer overkomen, als je weet dat er slecht weer in de lucht zit, maarja het kwaad was al geschiedt. En mijn broek
was zeiknat en op zich zelf is dit niet zo'n probleem, maar het gaat je wandelschoenen in en dan heb je een echt probleem. Ik kom om een uur of 3 via het industrieterrein van Paray-Le-Monial
binnen gelopen en vanaf daar is het nog zo'n half uur lopen nar het centrum. Paray-Le-Monial is een belangrijke bedevaartplaats en meerdere middeleeuwse kloosters. Maar het pronkstuk van de gemeente,
is een 12e eeuwse Basilique van Romaanse stijl. Meestal loop ik eerst naar deze Basilique om mijn stempeltje te halen, maar wat nog belangrijker is om een slaapplaats te scoren, dat moet toch
lukken in zo'n plaats. Ik vind echter niemand in de kerk die mij kan helpen en uiteindelijk kom ik terecht bij het toeristenbureau, dat naast de kerk zit, de jonge dame die achter de balie zit is een
Nederlandse, die al 9 jaar in Frankrijk woonachtig en werkzaam is. Ze geeft mij een adres door, waar ik mogelijk kan overnachten. Maar bij dit adres wordt er door een Non opgedaan, maar helaas
kan ze geen onderdak aanbieden, als nou een vrouw was geweest had het misschien nog wel gekunnen. Ze geeft mij een ander adres door, dus als ik naar dat adres loop, blijkt het een kerk, met
vermoedelijk een klooster er naast te zijn, maar er is niemand thuis. Dan maar even uitrusten en dan zal er nies anders opzitten dat ik een hotel ga boeken. Maar hulp is in aantocht en als ik dat
daar nog een vijf minuten zit uit te rusten komt er van de andere kant van de straat een man aanlopen. Hij weet mij te vertellen dat het klooster alleen op woensdag open is en het geen zin heeft om
daar voor de deur te blijven zitten. Ik kan uit zijn Frans verstaan dat hij een alternatieve slaapplaats voor mij heeft. Wat ik dat moment nog niet besef is dat we naar het opvanghuis voor daklozen
en asielzoekers lopen. Daar wordt ik keurig netjes door een jonge man van rond de 35 jaar geholpen, ingeschreven en ik krijg een nette slaapplaats, ik ben naast een Roemeens echtpaar ende man die mij
meenam nummer vier die hier van nacht blijft overnachten. De slaapplaatsen bestaan uit, drie retraite hokjes met een gordijntje voor de deur, het ziet er netjes en schoon uit, dus waarom niet
en voor die ene Euro die ik heb moeten afrekenen hoef ik het niet te laten. Mij wordt medegedeeld dat om 7 uur het eten klaar staat, dus eerst maar eens even pitten, want daar ben ik wel aan
toe. Om zeven uur wordt ik gewekt en staat er een pan met soep en brood op tafel. Maar daar blijft het niet bij, want een paar minuten later krijg ik een pasteitje aangeboden, met een ei erin
maar dat ziet er te vet uit, dus toch maar overslaan. Het hoofdgerecht bestaat uit gegratieerde aardappeltjes en een Hanenpoot met een verrukkelijke saus er overheen. Het sluitstuk van het diner
wordt gevormd door kaas, maar dit lust ik niet en een heerlijk toetje na met alles erop en eraan. Ik kan wel weer zeggen dat ik met mijn neus in de boter gevallen ben. Niek
Soms heb je wel eens verdriet, ik zat vanmiddag een mailtje van mijn kleine zusje te lezen die naar Empel gereden was om even naar het graf van Pa en Ma te gaan kijken en daarna nog even langs de
Schoutstraat gereden was waar ons ouderlijk huis staat en dat doet natuurlijk even pijn, want dan komen alle mooie herinneringen weer te boven. En dan is alles ineens voorbij waar je zo van gehouden
hebt en resten je alleen nog maar mooie gedachten en gebeurtenissen uit je jeugd. Maar wat niet voorbij is, zijn de goede dingen die je van je ouders meegekregen hebt en ook weer over probeert te
dragen aan je kinderen. En zo als in mijn situatie, had ik het graag anders gewild en zou het mooi zijn geweest voor hen als Trudy en ik bij elkaar gebleven waren, om samen oud te worden. Want dat
heb je toch als voorbeeld meegekregen en dan moet je je kinderen tegen beter weten, verdriet doen en je hebt heel veel uit te leggen wat eigenlijk niet uit te leggen valt. Je familie, vrienden en
kennissen die niets in de gaten hebben en dan heb je ook nog vrienden die daar niet mee om kunnen gaan. En op dat moment merk je pas wie je echte vrienden zijn of misschien oordeel ik wel te hard en
weten sommige mensen er niet mee om te gaan. Van de week liep ik met een Pelgrims echtpaar, Frère en Erika richting Larochemillay, hij was 70 en zij was net 62. Een dochter van 25 en een zoon
van 32 en ze waren opa en oma geworden van een kleindochter. De manier waarop ze met elkaar omgingen, was net als van een verliefd jong stelletje en dat na al die jaren samen geweest te zijn. Dus het
schijnt dus wel te kunnen en ik was eigenlijk een beetje jaloers. Je vraag je dan af, waarom is mij dit niet gelukt en als je dan gaat door denken in welke fase is het dan misgegaan, kom je er niet
uit. Maar misschien is het makkelijker om die vraag niet te stellen en alles gewoon aan je voorbij te laten gaan? Een ding is mij inmiddels wel duidelijk geworden en dat is dat we de laatste twee
jaar heel veel voor ons kiezen hebben gehad en eigenlijk veel te veel in een korte tijd. Je komt daar natuurlijk veel te laat achter, het overkomt je en je heb zelf het besef hier niet van.
Maar er zijn ook mooie dingen in het leven? Ik denk het zeker wel, de liefde van je kinderen, ook al is het wel eens moeilijk, de liefde van je broers en zussen wat diep geworteld zit en natuurlijk
de liefde van je beste vrienden, die veel om je geven. Maar tijdens mijn lopen ondervind ik veel liefde van de mensen om mij heen, die ik amper ken of zou ik hier voor een ander woord moeten
gebruiken. Nee ik denk het eigenlijk niet ook al heb ik wel eens gemerkt dat sommige mensen, om mij heen moeite dat woord hebben. Oh en ik zou er bij willen vertellen, dat ik nog steeds met beide
benen op de grond sta. Ook al lig ik nu in bed te schrijven! Vandaag was het een rustdag voor mij, ik had een eenvoudig maar goed hotel, voor Franse begrippen, het weer was niet al te best en ik, heb
vandaag een hele hoop dingen kunnen doen waar ik anders niet aan toegekomen was. Dus behoudens een paar blaren gaat het goed met mij en ben ik een begenadigd mens. Als je zoals gisteren middag, na
vertrek uit Uxeau over een landweggetje de heuvel afloopt met je rugzakje op, je buikje vol, volop in de zon en een prachtige omgeving, wat zou een mens dan nog meer willen hebben en dan, ja dan voel
ik me bijzonder gelukkig. Niek
Avontuurlijke routes Gisternacht heb ik in een ongebouwde Paardenstal gelegen in het plaatsje Issy-l'Evegue, het was er erg koud, ondanks het feit dat er een elektrisch kacheltje stond. Het
ontbijt bestond uit stokbrood dat minstens 2 dagen oud was en de boter die ik er bij kreeg, was zo hard dat je iemand, ermee een gat in zijn hoofd kon gooien. De eigengemaakte jam, ik denk
Abrikozen, was goed te eten, de aardappeljam heb ik maar laten staan. Koffie was volgens mij op een warmhoudplaatje gedurende de nacht warm gehouden. En mijn eigen wekker ging niet af, maar om zeven
uur kwam de boerin, door hard op de deur te bonzen, mij uit mijn slaap halen. Ik had verwacht dat ik me verslapen had, maar dat was gelukkig niet het verhaal. Dus snel bedje uit, douchen en
naar mijn ontbijt. Na het ontbijt nog even mijn Tampon halen ( in goed Nederlands vertaald stempel ) en dan richting Mont, want hier moest ik volgens de boerin naar toe anders zou ik omlopen, dus
niet naar Uxeau, want dan liep ik terug. Dus niet zoals in het reisgids van het genootschap van St. Jacob vermeld stond. Na een km lopen kwam ik er achter dat dit niet zo'n goed advies was en
mijn vermoeden bestond dat er een stukje eigenbelang bij was. Want ze gaf aan, dat ik in het plaatsje Mont haar naam moest vermelden aan de eigenaar van de Gite, dat zij naar hem verwezen had.
Ik ben toch maar weer teruggegaan naar het centrum, de weg liep richting het punt waar ik gisteren vandaan was gekomen,nik had al zo'n vermoeden. In de stromende regen, is het niet
handig om de kaart lezen, op je Iphone. Dus heb ik een cafeetje opgezocht om in alle rust mijn kaart te kunnen bestuderen. Na wijs besluit leek het mij toch raadzaam Uxeau aan te houden. De vertaling
uit de Franse reisgids , waar deze reisgids in het Nederlands afgeleide van is, laat veel te wensen over, daar ben ik inmiddels, na gedetailleerd naslagwerk op de topologische kaart achter
gekomen. Ook uit andere reisverslagen komt commentaar. Maar nu is het alweer kwart over tien en ik ben nog niet veel verder gekomen, dus het wordt tijd dat ik weer eens opstap, richting Uxeau dit is
een klein liefelijk dorpje dat boven op een berg ligt, aan de Voet van de Morvan. Maar het zal uiteindelijk een alternatieve morgen worden, met veel sluipdoor en kruipdoor gebeuren, maar wel
spannend. Om te beginnen neem ik een afslag te vroeg en dit los ik op om dwars door de weiland te lopen en over een klein riviertje te springen, eerst mijn rugzak naar andere kant gooien en dan
op goed geluk met een aanloop naar de andere kant. Het Heeft wel even geduurd voor ik het meest gunstige punt gevonden had, om er over heen te komen. Alleen het prikkeldraad vormt een
probleem, maar in mijn regenkleding laat ik me hier onderdoor glijden. Het is niet handig, maar wel noodzakelijk om niet te ver om te lopen. Onderweg kom ik nog een jonge boze boer tegen en ik
zie hem denken, wat doet die oetlul op mijn terrein en ik zei nog netjes bonjour, maar ik kreeg geen enkele reactie terug. Op dat moment lig ik weer op koers, maar zal na verloop van tijd toch weer
een alternatieve route moeten nemen, anders gaat het weer helemaal fout. Maar vandaag laat mijn Gps me niet in de steek en brengt me waar ik wezen moet. Ik kan naar Uxeau nog een klein stukje
afsnijden om door een bos te lopen,wat wel begroeid is met bramenstruiken en wel een beetje beangstigend is of ik goed zou uit komen, maar na een km of 3 lopen zag ik ligt verschijnen en kwam
ik zoals geplant uit, op de weg naar Uxeau. De zon schijnt en ik heb een geweldig mooi uitzicht over het dal en in de verte op een berg zie ik Uxeau liggen. Na een half uurtje flink geklommen te
hebben, het was inmiddels halftwee, had ik het geluk dat ik restaurantje vond waar een partij plaats vond en ik met de keuken van deze gasten mee kon eten. En nog veel belangrijker, ik kan mijn gsm
bijladen. Behoudens het reisgidsje, heb ik geen kaart bij me en ben ik dus volledig op mijn mobiel aangewezen, dus het is wel zaak dat hij blijft werken. Wat ook een gelukje is, is dat ik in
Uxeau een gratis Wifi verbindig signaleer en even wat foto's over kan zenden. In aanvang is het een prachtige middag, maar om half vier blijft het aanhoudend regen. Rond de klok van vijf
uur kom ik in Vendenesse-Sur-Arroux aan en via de oude spoorbaan, waar nu een looppad van gemaakt is, kom ik om zes uur in Gueugnon aan. Ik denk dat in deze plaats ooit eens een staalfabriek heeft
gestaan gezien de grote schoorstenen die hoog boven het industrieterrein reiken. En ergens in de buurt moet nog een staalfabriek zijn. Want ik zie er wagens aan en afrijden met grote rollen staal.
Eerst even naar het gemeentehuis kijken of er gemeentelijk iets voor een Pelgrim geregeld is. Helaas Pindakaas, de dames die net vertrekken geven mij te verstaan dat hier niets te vinden is dat op
een Gite lijkt en dit hadden ze me al verteld in Uxeau. Dan maar een Hotel, dus ga ik op mijn beste Frans aan een wat oudere heer vragen waar een goed en natuurlijk goedkoop hotel zit. En 100 meter
verder heb ik dit hotel en voor drie tientjes per nacht ben ik weer onder de pannen. Zoals gewoonlijk plof ik neer op bed en kom er achter dat ik weer te laat ben om boodschappen te doen, omdat de
winkels om 7 uur sluiten. Maar gezien het feit dat ik nog een half stok oord van de vorige avond had, was er nu ook weer geen nood aan de man. Het was een spannende,maar vooral mooie dag geweest.
Niek
Wakker worden in Larochemillay Verrassend, hoe sommige Franse gemeenten, met niet meer dan 50 inwoners, een perfecte slaapgelegenheid, voor een enkele Pelgrim kunnen accommoderen. Voor een
bedrag van € 13,50 per nacht een compleet Herenhuis ter beschikking stellen met alles erop en er aan. Oh en ik was vergeten dat je € 0,99 toeristen belasting moest betalen. Maar dat mag de pret
niet drukken. Om zeven uur gaat het wekkertje, even de vaat van de vorige dag uitruimen, want een voorwaarde is dat je alles netjes opruimt, voor de volgende gasten. Ik vermoed, dat ons
onderkomen het voormalige gemeentehuis is geweest. Je bent je als Pelgrim bewust van het feit, dat je een gunst verleent wordt en er het is heel belangrijk dat je alles zo netjes mogelijk achter
laat. Als je dit niet doet, heb je kans, dat een volgende Pelgrim naast het net vist en dit mag nooit de bedoeling zijn. Frère en Erika komen om 8 uur uur naar beneden en het tafeltje staat
voor hen gedekt. Gezamenlijk maken we gebruik de maaltijd, nog even wat opruimen en om kwart over negen, staan we kant en klaar buiten om te vertrekken. De eerste route gaat vandaag naar het plaatsje
Millay. Net buiten Larochemillay, slaan we een leuk paadje in, dat even stijl omhoog loopt, maar na een minuut of tien lopen, krijg je een redelijk vlak stuk dat goed te belopen is. Het is ook hier,
weer schitterend om te zien, de heuvels en de dalen, echt een schitterend plaatje. Wat dat betreft denk ik dat ik in de mooiste periode van het jaar vertrokken ben. Het mag dan wel een beetje koud
zijn en met regelmaat van de klok, een beetje regen, maar daar kun je je goed tegen beschermen. Ook in Millay is er niets te beleven en zijn de winkels definitief gesloten en is de kroeg
gesloten, dus de koffie zal voor Erika nog even op zich moeten laten wachten. Eigenlijk begint het een beetje afgezaagd te worden, gezien ook hier door de ontvolking, steeds meer mensen naar de grote
steden trekken. Wat je hier opvallend veel ziet, zijn de huisjes van Nederlanders, ten minste aan de namen af te lezen die op de postbussen staan. Meestal zien deze huisjes in vergelijk
met, Franse woningen er opvallend goed en verzorgt uit. Van Millay gaat het over wat landweggetjes richting Luzy en hier kom je weer een beetje in de bewoonde wereld terecht. Luzy is een
aardig stadje met een leuk klein centrum, waar van alles te krijgen is en bij de plaatselijke banketbakker strijken we als eerste neer om iets lekkers te nuttigen. Het vrouwtje wat ons bedient kent
een paar woorden Nederlands en dat is heel grappig. In midden van het centrum zit een Crappery , waar we koffie kunnen krijgen en een flinter dunne pannenkoek kunnen bestellen met alles erop en
er aan, dit feest laten we ons niet aan de neus voorbij gaan. Zelf bestel ik er een met zalm erop, zoals je kunt zien op een van de foto's die we gemaakt hebben. Maar nu nog een heel belangrijk ding
regelen, ik heb een Wifi verbinding nodig, ik heb al drie dagen niets over kunnen en er zijn mensen die bang zijn dat ik niet meer leef. Dus krijg ik een adres van het sociaal centrum, maar helaas
kom ik hier voor een gesloten deur en als ik een Wifi meting doe of hier een aansluiting zit, ontvang ik geen signaal. Dus dan maar weer terug naar het centrum, overal krijg ik signaal, maar helaas
heb je voor al deze verbindingen een code nodig. Bij een kroegje iets verderop heb ik meer succes en is er geen beperking op gelegd. Eindelijk een slimme ondernemer, want het levert hem door een Wifi
vrije verbinding te leveren, toch weer klandizie op. Een uurtje later sta ik weer buiten en heb drie reisverslagen en de benodigde foto's over kunnen zenden, oh en nog bedankt voor
het sponsoren van mijn foto's, ik weet nog niet wie het is geweest maar daar kom ik nog wel achter. Ik was namelijk door mijn foto's heen en het is voor mij een beetje moeilijk om deze in buitenland
aan te vullen. Maar nu snel richting Issy-l'Eveque, want ik heb een beetje tijd verloren en zo ook mijn mede Pelgrims, maar daar heb ik niet zo'n moeite mee, niet dat ze aardig waren, maar vind
het prettig om alleen te lopen. Zodat ik mijn eigen tempo weer kan bepalen. De rest van de middag gaat het allemaal is minder florissant. Het eerste deel van de reis verloopt uitstekend en mijn geeft
de weg uitstekend aan, maar na een goed uur gelopen te hebben, houdt de weg op en gaat over in een Prive weg. Lastig, een grote ketting voor de ingang waar ik om heen kan en ook doe, maar halverwege
besluit in toch maar terug te lopen en een kleine omweg te maken. Als ware denk ik, dit Prive terrein te kunnen omlopen en dat lukt ook wel maar dan houdt de weg in eens op en gaat over in een
weiland. Mijn Gps geeft aan hier toch door heen te moeten en ik heb geen zin om, om te lopen. Dus hek open en door het hoge natte gras naar de andere kant, waar ik aan een meertje kom. Eerst denk ik
nog om dit meertje heen te kunnen lopen, maar dan ga ik de verkeerde kant op en dat is niet de bedoeling,dus toch maar weer terug. Na loop van tijd kom ik er achter dat op het terrein van een boer
zit en dat is niet zo handig. Eigenlijk moet ik linksaf naar de boerderij maar daar wordt ik door een paar schatjes opgewacht en dat lijkt me niet zo'n goed idee. Ik schat dat de afstand waar deze
honden staan te blaffen minstens 200 tot 300 meter is en als ik rechts af sla om mijn het welkomst commitee te ontlopen, komt er toch nog een bloedhond achter me aan. Dus zet ik de motor een
versnelling hoger. En gelukkig blijft hij op een afstand van zo'n 50 meter stil staan. Kom ik weer goed weg. Kijk normaal kom je wel vaker honden tegen, op erven waar je over heen loopt, die op de
route liggen, maar die liggen vaak aan de ketting of hun baasjes zorgen er voor dat ze niets doen. Maar hier liep ik over Prive terrein en dat is niet handig. Dus weer een omweg maken en ik bevind me
nog steeds op prive terrein. Er zit weer niets anders op om dwars door een korenveld te lopen dat net bespoten is en ik loop op de sporen van de tractorbanden, tot ik aan een omheining van
doornenstruiken kom en hier moet ik me door heen zien te wurmen. Met enige moeite werk ik me hier door heen, naar het volgende weiland, waar ik een pad heb zien liggen. Midden in dit weiland
ligt een slootje, waar ik tot mijn enkels in de modder kom te zitten. Weer niet handig maar ook hier wurm ik me weer uit. Nu alleen nog het prikkeldraad over en daar heb ik het geluk dat de kwaliteit
van het hout waar het prikkeldraad aan opgehangen is aan de onderkant verrot is en ik het zo weg kan buigen. Gelukkig sta ik weer op openbare grond. Via de D25 kom ik na anderhalf uur gelopen te
hebben in Issy-l'Evegue aan en bij binnenkomst staat een naamplaatje met een Gite erop. Tien minuten later lig ik uitgeteld op mijn bedje en wordt een paar uur later wakker. Gelukkig heb ik deze dag
weer genoeg eten in kunnen slaan en bestaat mijn avondmaaltijd uit stokbrood, met salami, met tappernade en een klein flesje rode wijn. Het was weer een geslaagde dag ondanks de tegenvallers.
Maar wel avontuurlijk en dat doet de Pelgrim goed. Niek
Slecht weer. De hele nacht heeft het geregend en op een of andere manier kom ik niet goed in slaap en dat lag niet alleen aan het gesnurk van Albert. Ik denk dat ik, toch de voorkeur er aangeef om
alleen in een kamer te slapen en me met een vrouw erbij niet op mijn gemak voel. Of was het toch de regen die me wakker hield. Om 7 uur was de zus van Albert, waarvan ik de naam nog steeds niet
weet, opgestaan maar ik ben nog lekker een keer omgedraaid in grootmoeders bed. Even scheren en de tandjes poetsen en niet te vergeten de blaren door prikken en dan snel naar het Franse ontbijt. Wat
die blaren betreft schijnt er een of ander middel in de handel te zijn wat je erop kunt smeren, voordat je gaat lopen, waardoor je nergens last van hebt. Laat ik nu alles meegenomen te hebben
en soms wel eens een beetje te veel, ten minste daar ben ik door gesprekken te voeren met andere Pelgrims inmiddels wel achter gekomen, maar net niet belangrijkste. Dom, dom, dom. Goed ingepakt loop
ik met het Nederlands paar, richting Saint Prix, een dorpje dat een km of 3 verder van onze Gite af ligt. Het gaat niet in het tempo dat ik gewend ben, maar ik vind het gezellig om met dit paar op te
lopen. We slaan het eerste deel van de Gr13 Route over gezien we in de bossen veel modder en natte stenen verwachten. Ook in SaintPrix valt er weer niets te beleven en soms vraag je je af waar de
mensen zijn. Er staan wel huizen, maar je ziet er nooit geen mensen, wat je wel soms hoort is een hond die blaft als je langs komt. Ook hier is de omgeving weer adembenemend, dus een km of 5 buiten
het dorp pakken we de Gr 13 Route weer op en is het weer klimmen geblazen, Frère mijn mede Pelgrim kent een kortere route naar boven waar een opgraving van een vestiging schijnt te liggen. En
het klopt het scheelt ongeveer drie kwartier, maar het wel een beetje stijl, maar dit mag de pret niet drukken. Nu kan ik een mooi verhaal gaan vertellen hoe mooi deze opgravingen wel zijn, probleem
is dat ik er weinig mee heb en ik kan uit mijn mijn boekje de volledige beschrijving over gaan zitten typen, hoe mooi het allemaal geweest is en dat dit Oppidum Bibracte de hoofdstad van
het land der Eduenen geweest is, maar dat zegt mij zo weinig, dus zal ik het hier maar bij laten. Regen, regen en nog eens regen en we barsten van de kou. Met name komt dit ook omdat je
behoorlijk bezweet bent, als van de berg beklommen hebt. Eigenlijk zou het beter zijn een ander shirt aan te trekken, maar dat is lastig als je nergens kunt schuilen. Dus toch maar doorlopen, op naar
het Museum van Frère, ten minste zeven jaar geleden was het er nog en veel belangrijker nog, er zou een cafeetje bij zijn. Maar zoals alles in dit land verdwijnen er wel eens wat dingen en zo ook het
Museum, dus weer pech hebben, geen koffie. Maar dit neemt niet weg dat ik rond de klok van een uur toch een beetje honger begin te krijgen en na een lange afdaling, stel ik aan mijn mede reizigers
voor om toch maar een hapje aan de kant van de weg, waar een partij bomen liggen te gaan eten. Dan maar door lopen naar Larochemillay, er zit niets anders op. Je kunt Larochemillay al van verre op
een heuvel zien liggen. Vanuit de voet van de berg tot boven aan, waar onze Gite bevind is het 1 km lopen. Een ding is zeker, het moet een van de mooiste slaap gelegenheden zijn die we onderweg tegen
zullen komen, maar er is daar niet te eten of te drinken te krijgen. Er zit een restaurantje, natuurlijk op woensdag gesloten. Er zijn twee Auberges, maar die zullen nooit meer open gaan en de
plaatselijke bakker heeft er twee maanden geleden ook de brui aan gegeven. Lastig. Maar het geluk lacht ons weer eens toe en we vinden een aller aardigst vrouwtje en ze ziet er ook nog
leuk uit, die bereid is door haar man naar het volgende dorp te laten rijden om inkopen te doen en zo geschiede het dat mijn mede Pelgrims, met de man van deze charmante dame, Frère en Erika naar de
winkel brachten en ik met drie rugzaken op mijn nek, begeleid door deze jonge dame naar mijn Gite gesouffleerd werd. Weer zo'n onroerend moment, je zit een beetje in de problemen, nou ja problemen,
het had gekunnen dat ik van avond dood was gevallen van de honger, maar door de handreiking van deze jonge dame kan ik de volgende dag gewoon weeg met een volle maag op pad. Overigens wat ik
was vergeten te vertellen en dit is toch zeker niet onbelangrijk om te vernoemen, was dat ze een Labrador had met de ongekende leeftijd van 15 jaar. En dan moet moet ik toch weer aan Joop, de Hond
van mijn oudste zus denken en natuurlijk mijn eigen hondje die ik een paar weken geleden heb moeten laten inslapen. Maar we gaan nu aan vrolijkere dingen denken, dus ik van avond van mijn mede
Pelgrims Erika een heerlijke spaghetti schotel voorgeschoteld, met een Bonne salade, voor de kenners onder ons. Dus zo slecht is het leven nog niet van Pelgrim Niek. Ik weet dat ik het weleens
vaker beschreven heb, maar ik zou die warmte en ongekende gastvrijheid toch nog eens willen memoreren. Je komt een dorp in midden van Frankrijk binnen gelopen waar de mooiste Gite van een
gemeente zit die je maar kunt bedenken en dan valt er niets te eten. En dan wordt je heel vriendelijk door een bewoonsters binnen gehaald en gastvrij ontvangen met een glas water in een warme
ruimte waar de hard brand , ze gaat meteen aan het bellen om alles voor ons te regelen, overnachting, eten en ze brengt ze ook nog eens weg, gewoon onroerend. Het half elf ik heb mijn kleine Pinnetje
op de Whatsapp gehad ze heeft vandaag weer hard gewerkt en heeft vorige week haar rijbewijs op mogen halen en komt er nu achter dat auto rijden duur is ook al is, het haar moeders auto, leuk om te
horen. Maar ook goed voor papa's Portemonnee dat ze beiden geslaagd zijn. Zo ben beetje moe het is elf uur, tijd om naar bed te gaan, ik hoop dat ik eindelijk weer eens een Wifi
verbinding kan scoren, ik wordt hier een beetje ziek van. Niek
