Het weerzien met Jacques. Vannacht in Umont-Aubrac redelijk geslapen, ondanks dat onze Agrariër flink heeft liggen snurken, waarschijnlijk als dank voor zijn massage behandeling die hij van mij genoten  heeft. Maar ja een kleinigheidje blijf je houden, als je als Pelgrim voor een dubbeltje op de eerste rij wilt zitten. Overigens zou ik niet anders willen. Juist door de gemeenschapszin ontstaan er leuke contacten, waar je helaas ook wel weer afscheid van moet nemen, maar dat hoort bij het leven van een Pelgrim. Vandaag staat het plaatsje Nasbinals op op programma. Het betreft een tocht van 28 km en wordt in de beschrijving als ligt aangemerkt. De eerste 10 km gaan door de bossen en weiden, daarna over onafzienbare weiden, met grote rotsblokken erin. Ook zit er een flinke stijging in en krijg ik onderweg weer flink last van mijn rechter hak. Zo erg zelfs dat ik moet stoppen, ik ben bang dat ik een ontsteking opgelopen heb en van een aantal Franse voorbijgangers krijg ik een speciale bandage aangelegd, wat enigszins verlichting biedt, maar niet de oplossing van het probleem is. En in het laatste gedeelte van de tocht zit nog een flinke stijging van een paar honderd meter in. Dit gaat over een weg met alleen maar rotsblokken en daarvoor moet je een flinke inspanning plegen en is een aanslag op de knieën, die krijgen het flink te verduren en daar zal ik met name de volgende dag flink last van krijgen, als we over 8 km, af moeten dalen over heel smalle doorgangetjes met los liggende stenen. Maar rond de klok van drie uur kom ik voor het Bruggetje bij Montgros aan, dat een paar km voor Nasbinals ligt dus het schiet gelukkig op. Na een paar mooie foto's van de brug met een kruis erop gemaakt te hebben, krijgen we nog een flinke stijging, maar kom ik rond de klok van half vier aan in mijn Gite. Even wat boodschappen doen en ik ga nog naar een bijzonder kerkje waar dit plaatsje over beschikt en dan kijken of ik een uurtje kan pitten. Overigens hebben de Fransen morgen weer een dagje vrij,  volgens mij ivm de bevrijding van de 2e wereldoorlog en de kans is groot dat alles weer eens dicht is. Ik lig nog geen vijf minuten of ik zie mijn Franse vriend Jacques, mijn slaapvertrek in lopen. Het weerzien is, van twee vrienden die elkaar jaren niet gezien hebben en natuurlijk gaat dit weer gepaard met drie kussen op de wang. Jacques was verrast mij hier te zien, maar ik had er al een beetje rekening mee gehouden.  Van Jacques krijg ik het advies toch even naar de dokter te gaan, dus trekken we er samen op uit om naar de dokter te gaan. Maar helaas is ze op ziekenbezoek en moet ik 's-avonds terug komen. Jacques gaat mee naar binnen, hij wil zelf ook behandeld worden, maar als tolk is het natuurlijk wel praktisch. Als ik met mijn buik op de behandeltafel ga liggen, krijg ik van haar te horen dat ze even haar schaar, gaat gebruiken om het open te knippen en om de Eeltlagen weg te knippen, want die schuren volgens haar op de onderhuid. En als ze net iets, te veel wegknipt lig ik even te piepen en hier zal Jacques, de komende dagen nog flink de draak mee steken, als hij dit verhaal aan zijn Franse vrienden aan het vertellen is. Maar het belangrijkste voor mij is dat ik de volgende dag een stuk minder pijn heb en daar gaat het mij om. En voor € 23,- die ik de dokter moest betalen had ik dit geld er graag voor over. Na afloop zijn we samen maar een paar biertjes gaan drinken, om het leed te verzachten en hebben de avond in gezelschap van Pelgrim Jean in het plaatselijk restaurant afgesloten met een heerlijk etentje. Toen we om half tien terug waren in onze Gite heb ik Jacques nog getrakteerd op een heerlijk Verveine du velay. Dit drankje heeft Jacques mij leren drinken in Le Puy en wordt gemaakt van kruiden en het alcoholpercentage bedraagt maar liefst, schrik niet, 55% maar dan heb je ook waar voor je geld. En ik kon het natuurlijk niet laten een half litertje in mijn Veldfles mee te nemen. Vervolgens heb ik mijn secretaris Jacques weer aan het werk gezet, om alle Gites voor de komende dagen te reserveren, want het wordt hier met de dag drukker en het lijkt wel een gekkenhuis met al die Pelgrims. En nu snel naar bedje want morgen staat er een tochtje voor de boeg van 17 km maar lastig hier van is dat het laatste gedeelte 8 km constant dalen is en daar heb ik een hekel aan. Niek.