Het valt een beetje tegen. Je komt op deze route inderdaad geen andere Pelgrim tegen, ook de Gites van  de gemeente had ik volledig voor mij zelf ter beschikking. Tien bedden op een grote slaapzaal dus ik  had het voor het uitkiezen. Op zich zelf vind ik het wel fijn om alleen te liggen. Je hoeft  met niemand rekening te houden en voor € 15,- per nacht heb je dan niets te klagen. Ik stond me nog te scheren, toen mij grote vriend Patrick al binnen kwam lopen met zijn hond, dus heb ik hem maar even weggestuurd. Na een half uurtje was bij met zijn  hond weer terug en heb ik hem voor het ontbijt uitgenodigd. Het menu betond uit, stokbrood, een geklust ei met rouwe ham. Dus ik denk dat ik goed voor mijn gast gezorgd heb. Oh niet te vergeten mijn roomboter, die had ik nog even snel uit Vezelay mee weten te nemen. Ook de Hond heb ik maar wat stokbrood gegeven, met name omdat hij zat te kwijlen aan mijn tafel.  Nu snel inpakken en zorgen dat ik mijn verhaal bij het gemeentehuis door kan sturen via een Wifi verbinding die ik daar gratis kan gebruiken, zonder een wachtwoord te gebruiken. Patrick hing uit raam van het gemeentehuis annex lagere school en riep mij toe dat de deur van de school open was, maar ik pakte de deur van het gemeentehuis die ook open was en ging daar aan een kantoor tafel zitten. Maar dat was niet echt de bedoeling en ik werd door Patrick die naar beneden gelopen was vriendelijk verzocht in het halletje van de school plaats te nemen ( niet groter als drie vierkante meter ) en werd een stoel voor me neergezet en ik kreeg een kop thee aangeboden. En na mijn foto's en verhaal van de vorige dag verzonden te hebben, ben ik snel vertrokken. Half tien eigenlijk weer veel te laat, maarja in deze streek mag je blij zijn dat je ergens een Wifi verbinding vind. Want mijn eigen verbinding via mijn Gsm kaart werk hier niet. Gelukkig heb ik me zelf goed beschermt tegen de regen, want het is bijzonder slecht weer en nog erger de paden zijn erg slecht, eigenlijk kun je het geen paden noemen, het is een en al los liggend stenen en keien, met name als je echt moet klimmen en naar beneden is het nog erger, je weet haast niet waar je je voeten zetten moet. Ik denk dat op deze stukken mijn gemiddelde snelheid niet meer is als 2 km per uur en mijn conditie is ook nog niet alles, dus het wordt een dagje afzien. De route naar Lac des Settons bedraagt ongeveer 30 km en zou volgens het boekje in ruim 8 uur te bewandelen moeten zijn, dus even snel uitgerekend is dat ongeveer drie en halve km per uur. Rond de klok van tweeën, neem ik toch het besluit om van de route af te wijken, want mijn blaren spelen aan beide voeten weer parten en de paden zijn erbarmelijk slecht. Dus toch maar een klein stukje over de normale weg en een half uurtje later sta ik in het het het plaatsje Dun les Places. Een geluk aan de kant van de weg bevindt zich een Auberge en die kans laat ik me niet voorbij gaan om daar een kopje koffie te drinken. Na de koffie en een biertje Genuttigd te hebben vind ik het eigenlijk wel welletjes. De uitbaatster vraagt of ik op de camping slaap en op mijn beste Frans zeg ik tegen haar dat dat van haar afhangt of ze nog een kamer vrij heeft en wat ik hier voor moet betalen? Het is op dat moment half vier en ik heb nog minstens 15 km te gaan. Dus mijn besluit om hier mijn tocht voor deze dag te beëindigen was snel genomen. Na een salade genuttigd te hebben lag ik om vier uur op bed en het is nu half tien in de avond en ik heb even lekker bijgetankt. Ik denk dat ik nu maar eens ga kijken of ik mijn blaren kan gaan behandelen, ik heb hiervoor een hele stellage voor een spiegel gebouwd,  zodat ik er met mijn stijve poten goed bij kan, want dit kost mij toch enige moeite. Operatie geluk, kan ik mijn zus Marij weer mededelen. Mijn zusjes zijn altijd erg bezorgt om hun kleine broertje. Van mijn zus Marij krijg ik altijd de medische bijstand en mijn jongste zus Yvette leeft altijd met mij mee. We hebben een heel speciale band, door het geen wat we met elkaar meegemaakt hebben. Ik zou ze voor geen goud willen missen. Niek