Na dat Bart en Carla gisterenavond naar hun Hotel in Auxerre terug gegaan zijn heb ik nog even zitten nagenieten van mooie avond. Wel een beetje vreemd, dat de Belgische groep met leerkrachten uit het district Brugge, zo vroeg al naar bed gaan. Ook mijn mede Pelgrim Paul lag al op een Oor en wist mij de volgende dag te vertellen dat het niet altijd feest kan zijn. Ik had nog wel even willen praten met Zwetlana, een vrouwtje uit Oekraïne, die 13 jaar geleden met een Belg getrouwd is en nu als docent verpleegkunde, les aan het geven is in België. Mooi om te horen dat ze al een aardig woordje Vlaams sprak, maar ook zij lag al vroeg op bed! Maar vandaag moet ik om zeven uur uit bed, want ik moet om acht uur in de Basilique zijn om als Pelgrim ingezegend te worden. Ook Bart en Carla moesten vanmorgen vroeg hun bed uit, want Bart had beloofd de Inzegening te filmen. Zaterdag had ik al het een en ander meegekregen van de Mis die daar opgedragen werd, maar vandaag zou ik de Mis volledig bijwonen en dit heeft een grote betekenis voor mij gehad, losstaande van de Inzegening. De eenvoud van de Kerk, het gezang van de Nonnentjes, afgewisseld door de gebeden van de Priesters en de stilte voorafgaand van de mis hebben op mij een diepe indruk gemaakt. Het geloof is me, als Brabander, met de Paplepel ingegoten en ik geloof dat er best iets tussen Hemel en Aarde is, maar ik kan de logica van de Katholieke Kerk niet altijd volgen. Ik doe altijd wat mijn Hart me ingeeft, het geen inhoud, dat ik iedereen met respect ongeacht zijn geloof en afkomst behandel. Overigens ga ik wel vanuit, dat deze voorwaarde wederzijds is! Een van mijn medewerkers, waar ik het geweldig goed mee kan vinden, wil me nog steeds Moslim maken. En natuurlijk ben zou ik dit wel willen, maar schrik een beetje terug voor de besnijdenis. Dus ik heb hem al eens verteld hem geen plezier te zullen doen, maar ik heb wel heel veel respect voor de uitoefening van zijn geloof. Om tien voor acht, kwam ik met rugzak en al, in de Basillique aan. Ik had van mijn Hospita begrepen, dat ik vooraan in de Basillique plaats moest nemen. Maar wat de Ceremonie in werkelijkheid zou inhouden, was voor mij een compleet raadsel? Bij mijn aankomst heerste er doodse stilte, op het Altaar zat iedereen op zijn Kienen en je kon een Spelt horen vallen. Dit heeft ongeveer een minuut of vijftien geduurd en op eens kwam er leven in de Brouwerij. Wie of wat hiervoor de aanleiding was weet ik nog steeds niet. Toen de Nonnetjes meerstemmig begonnen te zingen, ging er een koude rilling door mij heen. Van een van de Kerkgangers kreeg ik een boek in mijn handen gedrukt, om mee te kunnen zingen. Gelukkig was de bladzijde van het lied, dat op dat moment gezongen werd al opengeslagen en kon ik de Nonnetjes met hun gezag goed volgen. Halverwege de Mis kwam er een wat oudere Priester naar binnen gelopen met een lang wit gewaad en hij had zijn kap van zijn must op zijn hoofd zitten. Ik ben hem gevolgd tot op het Altaar, wat achteraf de bedoeling niet was. Na een minuut of vijf daar gestaan te hebben, kreeg ik vraag of ik een Pelgrim was en de mededeling, dat het niet de bedoeling was om daar op het Altaar plaats te nemen, maar te wachten tot de Mis afgelopen was. Voorafgaand aan het uitrijken van de Heilige Communie, werden de Priesters, Nonnen en Kerkgangers in de gelegenheid gesteld het schilderij waar Jezus Christus op afgebeeld stond te kussen. Dit ging mij net iets te ver en ik heb hier niet aan meegedaan. Na afloop van de Mis werd ik door een Priester gevraagd mee te gaan om als Pelgrim Ingezegend te worden. In het Frans vroeg hij aan mij of ik de inzegening in het Frans wilde of Engels. Uiteraard gaf ik er de voorkeur aan, om in de Engelse taal Ingezegend te worden. Aangezien de tekst voor deze Priester in het Frans geschreven stond, zat er tussen het oplezen een geruime tijd, om de tekst in het Frans te lezen en over te zetten. Ik heb zelden een Fransman zo duidelijk Engels horen praten.Op een afstand, stond Bart het hele gebeuren te filmen, jammer dat hij niet wat dichter bij is komen te staan, dan hij het geluid ook op kunnen nemen. Na afloop van de Kerkdienst zijn we nog even in de catacombe, van de Basillique wezen kijken, het was er zo smal dat ik mijn rugzak af moest doen. Ook daar heerste doodse stilte en het zag er echt middeleeuws uit. Jammer dat ik daar geen foto's mocht maken, dus jullie zullen zelf moeten gaan kijken. En nu op naar Nederland, een dagje eerder dan geplant. Maar eerst nog even een bakkie koffie drinken en Carla moet nog even langs de broodjeszaak, dit komt goed uit, want ik moet nog even langs mijn Gastenverblijf, om het restant af te rekenen. De kosten bedrogen € 12,= per nacht en ik miste in mijn Portemonnee een paar Euro cent, maar gelukkig had Bart nog wat los geld in zijn Portemonnee. Je moest dit geld in een Envelopje doen en dan in de brievenbusgooien en ik kan met niet over mijn Hart verkrijgen dat het niet zou kloppen. Een van mijn beste vrienden zegt altijd, ' wie zijn schulden betaald verarmt niet'.Toen hij dit de eerste keer tegen mijn zei, moest ik wel even goed nadenken, voor dat ik zij gezegde door had. Het eerste deel van de route, die ongeveer 700 km bedraagt, loop via een Toeristische route. We gaan van de terugweg, nog een mooi dagje maken. Maar de terugweg zal letterlijk stormachtig verlopen en ik moet nog aan de woorden van Pelgrim Paul denken dat hij niet graag tijdens het bliksemen ging lopen en wel om de volgende reden: Van dicht bij heeft hij wel eens meegemaakt dat een koe door de bliksem getroffen werd en volledig opengereten voor zijn neus lag. Ik vind dit weer wel iets spannends hebben! Maar gelukkig na een half uurtje het het ergste voorbij en schijnt in de verte de Zon weer. We rijden om de beurt, maar Carla heeft met het rijden vandaag niet zo haar dag, waardoor we een stukje om moeten rijden. Maar eerlijk gezegd doet mij dit niets en in het verleden zo ik me er druk om gemaakt hebben. Na de Snelweg bij Reims krijgen we we een redelijk te berijden tweebaans autoweg, die behoorlijk goed te rijden is, tot aan de Belgische grens en daarna valt de kwaliteit van het Franse wegennet weg. De kwaliteit van het Belgische of beter gezegd Waalse wegennet, laat te wensen over. Oorzaak: de Vlamingen verdommen het, om genoeg goed over te maken voor het onderhoud. Maar gelukkig komen we na een vijfentwintigtal km gereden te hebben bij de E 25 uit. En is een van de best aangelegde autosnelwegen van Belgie dwars door de Ardennen. Stom is dat ik iets met deze weg heb en dat is al van kinds af aan, als we naar Frankrijk reden. Hele stukken ga je langdurig stijl omhoog en daarna weer naar beneden. Met name als je voor Luik zit. Maar eerst nog even terug en niet te vergeten, er zijn daar altijd wegwerkzaamheden. Het is kwart voor vier en tijd voor een onderbreking en waar doe je dit? Ja natuurlijk, in Bastogne! Een km of vijf, van de E25 ligt Bastogne en deze plaats heeft voor mij als geschiedenis liefhebber, van de 2e wereld oorlog een speciaal plekje. In december 1944 lanceerden de Duitsers een laatste offensief, het zogenaamde Ardennen Offensief. Geheel verrast door de oprukkende Duitsers, stuurde Eisenhower, hier het 101st Airborne divisie naar toe, omdat Bastogne een cruciaal knoppunt was, dat koste wat het koste behouden moest worden. Ondanks de vele verliezen aan Amerikaanse zijde, wist men de stad voor de geallieerden, te behouden en voorkwamen hiermee dat de Duitsers, de geallieerde legers in tweeën splitste. Bastogne is een echt Toeristisch plaatsje geworden en de winkels zijn talrijk en op iedere zondag geopend. Een leuke afwisseling, na ongeveer 450 km gereden te hebben. Na iets gedronken te hebben en de Belgische Bonbons in geslagen te hebben, gaat de reis verder, richting Luik. En als het aan mij ligt gaan we dwars door Luik en pakken we niet de ring rondom Luik, want daar heb ik een hekel aan. Onderweg reserveren we nog even een tafeltje voor drie personen, in restaurant Meds te Sittard. Mijn vriend Bart heeft een bijzonder stel hersens. Hij had onthouden dat we dit restaurant gebruikt hadden bij mijn vertrek en het ons bijzonder goed bevallen was. En ondanks een schoonheidsfoutje, bij het het opdienen van de menu's, was het er weer hoogstaand culinair stukje. Maar de Pelgrim had toch wel een beetje haast om naar huis te gaan, dus om kwart voor tien gingen we, plakgas richting Lithoijen. Mijn komst was een verrassing, men dacht dat ik een dag later zou komen. Ik was bang dat de Hond, die ik twee maanden niet meer gezien had, me niet meer kende, maar daar in tegen, werd ik bij het weerzien, compleet door hem op gevreten, zo blij was hij. Hè toch nog iemand blij! ( grapje ) jammer dat Trudy niet thuis was ze had een late dienst, maar gelukkig waren de kinderen thuis en het is een laat nachtje geworden. Niek