Terugblik vanaf 13 April

Terugblik vanaf 13 april. Het fijn om goede vrienden te hebben, zeker in een tijd dat het je allemaal niet zo voor de wind gaat. Mijn opzet was om in 2011, in eenkeer de gehele route naar Santiago te lopen, zo'n slordige 3000 km. Enerzijds als ideaalbeeld, dat je via ander mensen meegekregen hebt, die het al eens gelopen hebben en anderzijds als escape om alle problemen te verwerken, die je de afgelopen jaren voor je kiezen gekregen hebt. Eigenlijk net iets te veel, in een te korte tijd. Maar je kan normalerwijze de hele wereld aan en je komt er te laat achter, dat je ook maar een mens bent. Maar ik moet natuurlijk wel wat uitleg geven, om vervolg te geven aan mijn eerste zin,  eigenlijk heb ik dit vorig jaar tijdens mijn lopen al eens gedaan, maar dat zijn de meeste mensen al vergeten, het ging over vriendschap, in de ruimste zin van het woord en dat geluk is mij ten dele gevallen. Dus werd ik op 13 april door mijn beste vriend Bart en zijn vrouw gewoon weer even naar Vezelay gebracht, het is maar 750 km heen en 750 km terg, maar je moet het toch maar even doen!  's-morgensvroeg nog even mijn schoentjes ophalen bij de Schoenmaker, want die waren aan nieuwe haken toe, na ongeveer 1500 km meegelopen te hebben en dan snel richting Frankrijk. Onze aankomst in Vezelay was als van ouds, jammer alleen dat de zelfde beheerders van mijn Gite er niet meer waren! Toch ga je met een andere gedachte lopen als vorig jaar en je denkt bij je zelf, kan ik de draad wel weer op de zelfde manier oppakken?  Met name het schrijven, ben je dat niet verleert, maar ook de fysieke inspanning die je moet leveren en het ongewisse wat je op je tocht tegen komt? Allemaal vragen die voorafgaand aan de tocht toch bezig houdt. En dan de tijd van het jaar, ja natuurlijk geef ik er de voorkeur aan om zoveel mogelijk alleen te lopen, om mijn gedachte voldoende de ruimte geven, maar op zijn tijd is het toch ook weleens fijn om  mensen te ontmoeten. Allemaal vragen, waar je in een zin geen antwoord op kunt geven! Zou het leven niet wat makkelijker zijn als je misschien wat minder vragen, voor je zelf zou stellen? Oh ja en voorafgaand begin je weer met plannen, want dat zit nu eenmaal in je en dat houdt dan in dat je voor een bepaalde datum weer terug moet zijn, ivm ons 25 jarig bestaan van ons bedrijf, dat we dit jaar 3 dagen lang in Brugge gaan vieren. Dus ga je rekenen hoeveel dagen dat je hebt om te lopen en dan kien je dat precies uit. Maar dan merk je tijdens het lopen dat dat toch niet zo slim is, want dan zit je er aan vast en het stomme is dat je tijdens het lopen weer beseft dat je dat helemaal niet moet doen. Dus mijn 900 km naar Saint-Jean-Pied-De-Port, zal ik niet halen. Eigenlijk is 20 tot 25 km per dag, meer als voldoende anders kun je absoluut niet genieten, voor het geen je gekomen bent en wordt het een race tegen de klok. Overigens heb ik dat toch nog twee dagen moeten Inhalen, om de 14e het vliegtuig in Rodez te kunnen halen. Dus als ik morgen vertrek komt mijn berekening precies uit en heb ik nog 10 dagen, om de laatste 250 km naar Rodez te lopen vanaf Vezelay, waar ik nu vertoef. Maar waar was ik ook al weer gebleven, want eigenlijk wijk ik weer veel te veel af, van het geen ik wilde schrijven, in mijn terugblik en ik had me ook voorgenomen om de teksten die ik schrijf kort te houden, maar ik kom er achter dat dit voor mij toch iets moeilijker is, dan ik verwacht had. Oh ja, ik had geen betere tijd uitkiezen dan de lente, met name om de natuur! Dit heeft te maken met de kleurmaskeringen in deze tijd van het jaar. Maar als je het over de weercondities zou willen hebben, geef ik er de voorkeur aan om toch wat minder regen op mijn dak te krijgen. Overigens is  het heerlijk om bij een temperatuur van een graad of 5 tot 10  te lopen.  Het eerste deel,van de reis gaat van Vezelay naar Le Puy, ruim 400 honderd km. Dit traject bestaat uit drie delen, het eerste deel, dat over een afstand van 154 km, vanaf Vezelay, door de Morvan gaat, is adembenemend, tenminste als van de natuur houd! Het tweede deel de Loire Vallei valt een beetje tegen, het is vrij vlak en het zei mij weinig, maar misschien heeft de regen ook wel invloed hierop gehad. Het laatste deel naar Le Puy, zo'n 215 km,  is weer schitterend mooi heuvelachtig en je komt in pittoreske dorpjes tegen, die door het heuvellandschap een prachtige uitstraling krijgen. Dan de mensen onderweg die je tegen komt. Over het algemeen zijn de Fransen erg hulp bereid, als ze weten dat je met een rugzak met 17 km de hele dag hebt lopen sjouwen en naar een slaapplaats vraagt of zoekt. Behoudens Frère en zijn vrouw Erika ben ik onderweg nog maar weinig Pelgrims tegen gekomen. Overigens klopt dit niet helemaal, want ik heb twee Franse Loop vrienden ontmoet, een er van was Albert een man van 70 jaar met een lichaam van iemand van 50 jaar en mijn compagnon Pelgrim Jacques, waar ik drie dagen tot aan Vezelay, met veel plezier meegelopen heb. Jacques is een bijzonder mens, heel innemend, behulpzaam, vriendelijk en heeft altijd goede zin. Hij loopt de hele dag naar adem te puffen en is iets wat te zwaar, maar heeft toch een dieselmotortje in zich. Hij is inmiddels 62 komt uit Lyon en heeft al behoorlijk wat loopervaring achter de rug. Hij doet soms denken aan mijn eigen vader, met name op de momenten dat hij onderweg, maakt niet uit wie,  aanklampt en een gesprek begint. En er komt altijd een reactie terug. Een ding begrijp ik niet en ik heb er ook niet naar durven vragen, waarom hij zijn hele leven vrijgezel gebleven is. Met recht kan ik spreken over een fijn mens en een bijzondere Fransman! Gisteren kwamen we samen na een tocht van 22 km in Vezelay aan en ik wilde een dag langer blijven, dus helaas, hebben we vanmorgen na de heilige Mis afscheid van elkaar moeten nemen en dat ging gepaard met drie kussen op de wang. In een korte tijd zijn we toch een beetje maatjes van elkaar geworden. Overigens ben ik ook van mening dat het goed is, om na loop van tijd weer afscheid van elkaar te nemen, ook al doet dit een beetje pijn, maar dit hoort bij het leven van een Pelgrim. Al met al zou ik het eerste deel van Vezelay naar Le Puy een ruime voldoende willen geven en ga ik vandaag eens ontdekken of Le Puy als stad zo mooi is als men omschrijft. Wat het weer betreft heb ik vandaag niet te klagen. Niek 

Ik verheug me om Le Puy te zien!

De Fransen hebben vandaag een dagje vrij! Het is vandaag dinsdag 1 mei en Jacques en ondergetekende hebben vannacht de kamer gedeeld, na een heerlijk avondje met nog twee Fransozen, aan aan het bier gezeten te hebben, ik heb iets meer gedronken als in de lijn lag, maar deze keer heb ik een goed excuses, omdat de heren het niet gezellig vonden dat ik al naar bed zou gaan en er op stonden dat ik nog een laatste Belgisch Witbiertje mee zou drinken. En omdat ik mijn gastheren, niet wilde ontrieven, ben ik overstag gegaan.  Vandaag lopen we naar het gehuchtje Le Cros. Op de kaart kan ik het plaatsje, niet vinden maar Jacques is hier al eens eerder geweest en weet precies waar het ligt en ook welke Boerderij het is. Het is vandaag redelijk tot zeer goed weer, met name in de middag en het schiet flink op. Uiteraard zijn de winkels vandaag, ivm de dag van de arbeid gesloten en hebben dus alle Fransen een dagje vrij. Maar dit is voor de avond geen probleem, we hebben nog wat proviand in kunnen slaan in het plaatsje waar we vannacht overnacht hebben en de boerin waar we van avond slapen, zorgt voor een avondmaaltijd. Vandaag is er tussen Saint-Georges-Lagricol en Le Cros geen gelegenheid om te eten in een plaatsje en stoppen we in de buurt van Bellevue-la-Montagne, aan de kant van de weg om onze lunch te nuttigen. We hebben een flink stuk door de bossen gelopen en ook hier kom je geen hond tegen. Eigenlijk is het wel leuk om heel primitief langs de kant van de weg je boterhammetje op te eten en als het kan delen Jacques en ondergetekende het eten van elkaar. Het is half twee als we weer vertrekken en we verwachten ruim een uur nodig te hebben, om bij onze Gite te komen.  Onderweg worden we nog ingehaald door een heel snelle Fransman. Zelf pas ik me een beetje aan, aan  het tempo van Jacques en dat bevalt mij eigenlijk prima. We moeten toch wel  lachen, om onze Franse collega, want hij gaat er tegen aan of als het een racewedstrijd is! Het is net Soef de Haas en Jacques roept, die komt zich zelf nog wel tegen. Een half uurtje later komen we bij de Gite aan of beter gezegd, het is eigenlijk een boerenbedrijf, die schapen houdt en daarnaast een onderkomen biedt aan Pelgrims. De boerin, ik schat haar rond de vijfenveertig,  is het afdak van het huis aan het schilderen en ze zet haar kwast even in de pot met verf weg, om  ons  de weg te wijzen. Het is een vriendelijk vrouwtje en haar jongste kinderen lopen spelend op het erf, ik schat dat ze rond de zes a zeven jaar oud zijn.  Maar ze heeft nog drie kinderen meer en zeker twee daarvan zijn zo bijzonder zwart getint en de derde in de rij lijkt ook van geen kanten op zijn ouders. Later krijgen we te horen dat ze geadopteerd zijn. De jongste twee kun je wel zien dat die  van haar zijn.  Onze Soef de Haas heeft ook gebruik gemaakt van ons onderkomen en hij heet Michel, komt uit Maçon. Ik schat hem, zo rond de 60 jaar oud en Jacques geeft aan dat hij een beetje van het padje is. Ook dat kan gebeuren, er lopen ook Pelgrims rond die een beetje van het padje zijn, dit zou het, alleen maar leuker kunnen maken, maar ik vind Michel een beetje irritant, maar met dit soort uitspraken moet je altijd oppassen, want ik weet waar vooringenomenheid, toe kan leiden.  De boerderij ligt schitterend tussen de heuvels en er heerst een heel ongedwongen sfeer. De twee oudste scheuren op een Quad rond, op het erf. Nadat ik mijn wasje gedaan heb en aan de waslijn opgehangen heb,  was ik, maar ook Jacques toe aan een lekker biertje en dit ging er wel in. Ik kreeg het gevoel dat dit een huishouden was waar eigenlijk alles kon. Iedereen welkom is en je gezamenlijk met de Boer en de Boerin van de maaltijd geniet. Ook zat er een Luxemburgs stel, die net aangekomen waren met een Ezel en een trektocht ging maken.  Van een kant heel mooi, want deze Ezel draagt natuurlijk alle bagage. Maar anderzijds moet je er wel voor zorgen dat je te eten en te drinken voor hem bij je hebt. En nog lastiger, hij moet ondergebracht worden. Overigens wist ik niet dat de Luxemburgse taal bestond, maar dit werd mij heel fijntjes in de oren gefluisterd, dat deze er wel was. Het is een afgeleide van de Duitse taal en ik zou het willen beschrijven als verbasterd Duits, het klinkt een beetje zangerig, maar ook met die uitspraak, moet ik natuurlijk mee oppassen. Je zou deze mensen tegen het hoofd kunnen stoten. Maar ik kon het goed volgen. Om eerlijk te zijn, kan ik enorm genieten, als je deel uit mag maken van het gezin tijdens de maaltijd. Ik baal er alleen een beetje van dat ik nog niet alles mee krijg in het Frans, al gaat het iedere dag een beetje beter.  Deze avond wordt afgesloten, door een speciaal rozijnendrankje dat deze Boer zelf gebrouwen heeft en rijkelijk van alcohol voorzien is. We kunnen weer spreken over een geslaagde dag, maar zeker een geslaagde avond en gaan voldaan naar ons bedje. Maar eerst nog even wat schrijfwerk verrichten en tot mijn grote schrik hoor ik iemand, die boven behoorlijk ligt te snurken en als ik boven kom, is mijn maatje net bezig oordopjes in aan doen, want hij komt niet in slaap van onze vriend Michel. Maar gelukkig lig ik nogal ver verwijderd van onze snurker. Soms heb ik wel eens de neiging, om iets naar iemand te gooien of ontzettend hard te schreeuwen, maar gelukkig kan ik dit laten. En slaap ik die nacht best wel redelijk. Niek.

De Fransen hebben een dagje vrij!

De Fransen hebben vandaag een dagje vrij! Het is vandaag dinsdag 1 mei en Jacques en ondergetekende hebben vannacht de kamer gedeeld, na een heerlijk avondje met nog twee Fransozen, aan aan het bier gezeten te hebben, ik heb iets meer gedronken als in de lijn lag, maar deze keer heb ik een goed excuses, omdat de heren het niet gezellig vonden dat ik al naar bed zou gaan en er op stonden dat ik nog een laatste Belgisch Witbiertje mee zou drinken. En omdat ik mijn gastheren, niet wilde ontrieven, ben ik overstag gegaan.  Vandaag lopen we naar het gehuchtje Le Cros. Op de kaart kan ik het plaatsje, niet vinden maar Jacques is hier al eens eerder geweest en weet precies waar het ligt en ook welke Boerderij het is. Het is vandaag redelijk tot zeer goed weer, met name in de middag en het schiet flink op. Uiteraard zijn de winkels vandaag, ivm de dag van de arbeid gesloten en hebben dus alle Fransen een dagje vrij. Maar dit is voor de avond geen probleem, we hebben nog wat proviand in kunnen slaan in het plaatsje waar we vannacht overnacht hebben en de boerin waar we van avond slapen, zorgt voor een avondmaaltijd. Vandaag is er tussen Saint-Georges-Lagricol en Le Cros geen gelegenheid om te eten in een plaatsje en stoppen we in de buurt van Bellevue-la-Montagne, aan de kant van de weg om onze lunch te nuttigen. We hebben een flink stuk door de bossen gelopen en ook hier kom je geen hond tegen. Eigenlijk is het wel leuk om heel primitief langs de kant van de weg je boterhammetje op te eten en als het kan delen Jacques en ondergetekende het eten van elkaar. Het is half twee als we weer vertrekken en we verwachten ruim een uur nodig te hebben, om bij onze Gite te komen.  Onderweg worden we nog ingehaald door een heel snelle Fransman. Zelf pas ik me een beetje aan, aan  het tempo van Jacques en dat bevalt mij eigenlijk prima. We moeten toch wel  lachen, om onze Franse collega, want hij gaat er tegen aan of als het een racewedstrijd is! Het is net Soef de Haas en Jacques roept, die komt zich zelf nog wel tegen. Een half uurtje later komen we bij de Gite aan of beter gezegd, het is eigenlijk een boerenbedrijf, die schapen houdt en daarnaast een onderkomen biedt aan Pelgrims. De boerin, ik schat haar rond de vijfenveertig,  is het afdak van het huis aan het schilderen en ze zet haar kwast even in de pot met verf weg, om  ons  de weg te wijzen. Het is een vriendelijk vrouwtje en haar jongste kinderen lopen spelend op het erf, ik schat dat ze rond de zes a zeven jaar oud zijn.  Maar ze heeft nog drie kinderen meer en zeker twee daarvan zijn zo bijzonder zwart getint en de derde in de rij lijkt ook van geen kanten op zijn ouders. Later krijgen we te horen dat ze geadopteerd zijn. De jongste twee kun je wel zien dat die  van haar zijn.  Onze Soef de Haas heeft ook gebruik gemaakt van ons onderkomen en hij heet Michel, komt uit Maçon. Ik schat hem, zo rond de 60 jaar oud en Jacques geeft aan dat hij een beetje van het padje is. Ook dat kan gebeuren, er lopen ook Pelgrims rond die een beetje van het padje zijn, dit zou het, alleen maar leuker kunnen maken, maar ik vind Michel een beetje irritant, maar met dit soort uitspraken moet je altijd oppassen, want ik weet waar vooringenomenheid, toe kan leiden.  De boerderij ligt schitterend tussen de heuvels en er heerst een heel ongedwongen sfeer. De twee oudste scheuren op een Quad rond, op het erf. Nadat ik mijn wasje gedaan heb en aan de waslijn opgehangen heb,  was ik, maar ook Jacques toe aan een lekker biertje en dit ging er wel in. Ik kreeg het gevoel dat dit een huishouden was waar eigenlijk alles kon. Iedereen welkom is en je gezamenlijk met de Boer en de Boerin van de maaltijd geniet. Ook zat er een Luxemburgs stel, die net aangekomen waren met een Ezel en een trektocht ging maken.  Van een kant heel mooi, want deze Ezel draagt natuurlijk alle bagage. Maar anderzijds moet je er wel voor zorgen dat je te eten en te drinken voor hem bij je hebt. En nog lastiger, hij moet ondergebracht worden. Overigens wist ik niet dat de Luxemburgse taal bestond, maar dit werd mij heel fijntjes in de oren gefluisterd, dat deze er wel was. Het is een afgeleide van de Duitse taal en ik zou het willen beschrijven als verbasterd Duits, het klinkt een beetje zangerig, maar ook met die uitspraak, moet ik natuurlijk mee oppassen. Je zou deze mensen tegen het hoofd kunnen stoten. Maar ik kon het goed volgen. Om eerlijk te zijn, kan ik enorm genieten, als je deel uit mag maken van het gezin tijdens de maaltijd. Ik baal er alleen een beetje van dat ik nog niet alles mee krijg in het Frans, al gaat het iedere dag een beetje beter.  Deze avond wordt afgesloten, door een speciaal rozijnendrankje dat deze Boer zelf gebrouwen heeft en rijkelijk van alcohol voorzien is. We kunnen weer spreken over een geslaagde dag, maar zeker een geslaagde avond en gaan voldaan naar ons bedje. Maar eerst nog even wat schrijfwerk verrichten en tot mijn grote schrik hoor ik iemand, die boven behoorlijk ligt te snurken en als ik boven kom, is mijn maatje net bezig oordopjes in aan doen, want hij komt niet in slaap van onze vriend Michel. Maar gelukkig lig ik nogal ver verwijderd van onze snurker. Soms heb ik wel eens de neiging, om iets naar iemand te gooien of ontzettend hard te schreeuwen, maar gelukkig kan ik dit laten. En slaap ik die nacht best wel redelijk. Niek.

Regen,regen en nog eens regen!

Regen, regen en nog eens regen: Heerlijk om naast twee Snurkers te liggen, is de ene klaar,begint de andere weer, met haar of zijn gesnurk en ben je even blij dat het rustig is, dwn begint nummer twee weer. Volgens mij heeft het toch ook wel wat te maken met overgewicht want beiden in beperkte mate handen en dan druk ik het voorzichtig uit!  Dus van slapen komt het die nacht niet veel. Om zeven uur ben ik eruit en Jacques, mijn nieuwe loopmaatje ligt nog lekker te knorren. Maar als ik uit de douche kom is hij er toch uit en om half negen vertrekken we naar een klein dorpje, dat nog hoger gelegen ligt dan La Chapelle en Lafaye. Jacques gaat voorop, maar ik merk al snel dat erg kort adem is. Boven aangekomen heb je een geweldig mooi uitzicht ver het dal en wordt weer afdalen, dus in de punten van je schoenen. Maar ik ben blij dat ik met Jacques meegegaan ben want hij is een ervaren wandelaar en heeft deze route al eens gelopen.  's-morgens gaat het nog redelijk met hetbweer en komen we rond de klok van half een in het plaatje Usson en Forez aan, waar op de maandag bijna niets open is en we ook geen brood kunnen kopen. Maar waar wel een Groenteboer zit waar we, fruit, vleeswaren en frisdrank in kunnen kopen. Omdat we beide toch behoorlijk honger hebben van het lopen, kunnen we in de plaatselijke bar een Sandwich bestellen en dat gaat er wel in. Overigens is het brood op deze dag uitverkocht, jammer. Even nog het kerkje bezichtigen, maar er valt hier weinig te zien en Jacques heet een Gite weten te reserveren in het plaatsje Saint-Georges-lagricol. Gelukkig komen we onderweg nog een klein plaatsje tegen waar ik een stokbrood en een fles wijn kan kopen. Maar vanaf het vertrek in Usson zal het de hele middag en niet zo'n klein beetje ook, blijven regen. Zowel Jacques als ondergetekende komen zijknat in Saint-Georges-Lagricol aan. En Jacques gaatvonderweg nig een keer goed onderuit en weet i hem overeind te tillen, met veel moeite.  En ik maar denken dat hier een Pitzeria zou zitten maar, dat was niet het geval.  Gelukkig had Jaques wat soep bij, ik het brood en vlees waren en de wijn maakte de rest van het diner weer compleet. Overigens hadden we het geluk dat er twee Franse Fietsers in de Gite sliepen, die ons de hele avond Belgische biertjes hebben zitten vieren en werd het een bijzonder gezellige avond. Niek

Met mijn tong op mijn schoenen naar de 1140 meter.

Met mijn tong op mijn schoenen naar de 1140 meter. Van morgen ben ik om 8 uur opgestaan. Chatale was al in de keuken om het ontbijt klaar te maken. Even tandjes poetsen, wassen en dan mijn spullen in pakken. Ik heb altijd moeite overzicht  te houden op mijn spullen en ik raak altijd wel iets kwijt. Vorige week mijn leesbril verloren in het tehuis voor daklozen en gisteren mijn scheerschuim. En ik heb er een handje van, dat ik onderweg mijn Bananen verlies.  Klinkt vreemd maar ze vallen gewoon uit mijn jaszak en helaas merk is hier niets van onder het lopen. Even vragen wat de kosten van de overnachtingen en het eten zijn?  Dus krijg ik een antwoord waar ik niets mee kan, maar gelukkig kan dochter Christien mij in het Engels duidelijk maken wat Chantale bedoeld, ze is zelf ook Pelgrim en je weet nooit hoe men reageert als je vraagt wat de kosten zijn?  Maar het antwoord luidt dat ik mag geven wat ik wil en ik denk dat ik een redelijk bedrag gegeven heb, want Chantale was er tevreden mee. Nu nog even een fotootje van Chantale en Georges en dan snel op pad, het is al half tien en ik wil de Gr. Route lopen.  Het duurt even voordat ik de stad uit ben en onderweg nog even mijn grote zus Marij bellen voordat ze gaat werken, want ze heeft een berichtje gestuurd. Ik had al snel in de gaten, dat het vandaag een klote dag zou gaan worden, sorry voor woordgebruik, maar anders kan ik  het, met het geen ik nu weet niet noemen. Veel regen, windkracht zeven en de tour te gaat weer zigzaggend over de D5, richting Montarcher. Het geen inhoud,  dat je steeds omhoog moet de berg op, om vervolgens via de zelfde D5 weer naar beneden te lopen, op zich zelf gaat het tot een uur of half drie wel goed. Maar daarna wordt het alleen nog maar klimmen geblazen. Ik had eigenlijk het bijltje er bij neer willen leggen, maar waar moet je dan op zo'n moment naar toe. Dus er zat niets anders op om door te gaan. Uiteindelijk kom ik boven een bord tegen dat ik tot een hoogte van 1140 meter gestegen ben. Dus mijn tong hing op mijn schoenen, maar ik werd beloont met een prachtige Gite en een prima avond maaltijd in de plaatselijke Auberge, van een gehucht waar niet meer dan 50 huizen stonden en natuurlijk een gemeentehuis. Want hoe groot of hoe klein  het dorpje ook mag wezen, er staat altijd een gemeentehuis. Samen met een dikke Fransman van 62, waar ik de volgende dag mee zou gaan lopen en een ontzettend lelijke dikke Nieuwzeelandse vrouw, heb ik de nacht in een kamertje door moeten brengen en beide snurkten ze even hard, maar ook dit is het leven van een Pelgrim. Niek.

Het acht gangen menu

Het achtgangen menu: Eigenlijk heb ik best wel lekker geslapen in mijn Caravannetje. En je kunt niet zo gek bedenken of het zat er in. Ik vind het heerlijk om bij het brood een kopje thee te drinken en met een elektrisch plaatje in de voortent stond, was dit geen probleem. Het worden vandaag nog al wat kilometers, het eerste deel van Pommmiers naar Montverdun zou ruim 20 km zijn en het tweede deel van Montverdun naar Montbrison zouden en 16 zijn en dat is toch wel heel veel op een dag, zekere als je weet dat je niet over een normale vlakke weg loopt. Dus even op de kaart kijken, want ik wil perse in Montbrison aankomen, al was het maar om een keer iets fatsoenlijks te eten. Dus heb ik het eerste stuk van mijn route over de normale D-weg genomen. Dan haal je wel een gemiddeld snelheid van zo'n 5 à 6 km per uur. Dit heb ik een 18  km volgehouden tot dat ik op de hoogte van Montverdun zat en ben toen weer over de Gr. Route gaan lopen. Omstreeks half vier liep ik Montbrison binnen en na de Gotische kerk bezocht te hebben, die stamt uit 1226, ben ik rechtstreeks  naar het toersitenburo gelopen, om navraag te doen of er een slaapplaats voor een Pelgrim was. En een kwartier later stopte er een auto voor de deur en wordt ik door mijn gastvrouw Chantale opgehaald, om mee naar haar huis te gaan. De verrassing is altijd, dat je niet weet waar je uitkomt? En van avond zou ik te gast zijn bij Chantale en Georges.  Chantale en Georges wonen samen in een groot huis en de kinderen zijn al de deur uit. Zoonlief woont in Normandië en hun dochter woont samen met haar vriend in een van de voorsteden van Parijs en ze zijn een weekendje over. Ik mag in de oude slaapkamer van hun zoon slapen en het zal voor mij een gastronomische avond worden en wel om de volgende reden: Chantale heeft de schoonouders van haar dochter te eten gevraagd, die een 20 km verderop woonachtig zijn. En ik sta versteld wat ik die avond te eten krijg! Het voorafje begint met, knakworstjes, kleine warme champignons in olijfolie en gedroogd fruit. Tevens schenkt Georges een speciaal drankje met rum erin uit en dit gaat er allemaal goed in bij de Pelgrim. In aansluiting komt de salade met asperges op tafel. De hoofdmaaltijd bestaat uit vis met gegratineerde aardappels en als we hier mee klaar zijn gaan we de kaas, maar aangezien ik geen liefhebber ben van kaas, krijg ik vla aangeboden. Tussen door schenkt Georges volop witte en rode wijn in. En dan denk je nu wordt het toch Wel een tijd dat het klaar is, maar nee hoor. Daar verschijnt Chantale met de chocolade mousse, trekt Georges de Champagne fels open en verschijnt Chantale na het eten van de Mousse met een grote taart. En natuurlijk wordt de zaak afgeroomd, met een bakkie koffie. En dat alles in een heel prettige sfeer. Dus eigenlijk moet ik blij zijn dat, de schoonouders uitgenodigd waren. Erg vol maar voldaan ben ik naar mijn bedje gegaan, alvorens ik nog een paar verhalen op mijn blog heb kunnen zetten en we kunnen weer spreken van een geslaagde avond. Het mooie van deze reis is, dat er een groot contrast is, als het er om gaat hoe je avond verloopt! De ene keer valt er niets te beleven en zou je het liefst direct naar huis willen gaan en de andere keer avond sluit je geweldig mooi af, heerlijk getafeld te hebben in goed gezelschap, wat wil een Pelgrim nog meer? Niek 

Wakker worden met mijn Duitse vriend!

Wakker worden in Saint-Jean-Saint-Maurice  Na een gezellig avondje gehad te hebben viel mijn nachtrust, enigszins tegen. Het vel van mijn blaar was losgelaten en de bovenkant was een beetje ontstoken. Het heeft eigenlijk de hele nacht zitten zeuren en tegen de morgen was het al weer een stuk weggetrokken. Van Bernard had ik wat wondspray gehad en ik heb het goed in weten te tapen. Ook hier weer niets te eten, behoudens wat brood dat ik al zes dagen in mijn tas had zitten en wat boter, met een hard gekookt ei, het was een karige maaltijd. Ook in dit dorp geen supermarkt of bakker. Soms wordt je hier wel een moedeloos van en iedere gelegenheid die zich voordoet om proviand in te slaan benut ik. Maar helaas heb je ook wel eens de pech dat je te laat een dorp binnen loopt en de supermarkt van half een tot vier gewoon sluit. Ik ken inmiddels alle dagen van de week uit mijn hoofd in het Frans, maar heb wat moeite met de willekeur van de Franse middenstand, om hun tent te openen en te sluiten. Ik was van de week bij een bakker, die zijn zaak op vrijdag sloot. Rare tijden!  Natuurlijk was het voor Bernard, lachen geblazen wat ik allemaal hij me had en hij vond 17 tot 18 kilo toch wel erg veel. En dat is natuurlijk ook zo, maar ik speel op safe. Overigens ga ik, als ik thuis ben, de zaak wel weer goed op de rit zetten, gezien het feit dat er onderweg voldoende faciliteiten zijn om te slapen, kan ik best wel iets achter laten en misschien doe ik dat al vanaf Le Puy. Na samen met Bernard koffie gedronken te hebben en alles ingepakt te hebben zijn we ieders, ( na het nemen van foto's ) zijn weg gegaan en die verschillen nogal van afstand en moeilijkheidsgraad. Het eerste deel van de route liep lekker naar beneden, maar al heel snel ging het stijl omhoog en werd de versnelling een paar tandjes omlaag geschroefd. Ik kan het natuurlijk blijven herhalen, maar je zo het zelf moeten zien. Dit deel van Frankrijk is echt een plaatje. En zeker als de temperaturen oplopen. De Gr route loopt weer zigzaggend, langs de doorgaande wegen. En op mijn Google Maps is het maar 150 km naar , maar op de Gr. Route loop je 65 km om. Je loopt dan wel door de leukste dorpjes en wegjes. Eigenlijk begin ik om twaalf uur de pijp bij mij al een beetje leeg te raken en dat is natuurlijk niet goed! Kan merken dat ik een aantal zware beklimmingen achter de rug heb. Dus toch maar even langs de kant van de weg gaan zitten en een hapje eten.  Ook het tweede deel van deze etappe blijft het flink klimmen geblazen, eigenlijk tot er niet meer te klimmen valt en je hoog boven alles uit steekt. Boven is het wel weer makkelijk  lopen en in het plaatsje Dance gaat het weer naar beneden. Mijn maaltijd bestaat die middag uit een handje pinda's en chips, maar in het plaatsje Amoins, heb ik weer geluk en valt er weer wat te eten. Dit hebben ze in Frankrijk wel goed geregeld. Je kunt als je zo'n tentje tegen komt, voor € 12,- goed eten, een voorgerecht, hoofdgerecht, kaas of een toetje na en altijd een klein karafje wijn en natuurlijk een kopje koffie. Je moet wel eten wat de pot schaft, maar daar heb ik niet zo'n probleem mee! Het wordt vandaag geen lange dag en ik denk dat het nog 8 km maar mijn eindbestemming Prommiers is, gelukkig is het gemeente huis open, tenminste er is een schoonmaakster bezig en die weet natuurlijk van niets, maar zo gouw komen ze niet meer van me af. Ik geef de moet niet zomaar op en blijf doorvragen. En met resultaat, want bij de school waar wij naar toelopen, krijg ik een Ambtenaar te pakken, die mij weet te vertellen dat er een gemeente camping zit. En ik een Caravan kan huren voor een nacht. Dus na een biertje gedronken in het plaatselijk café, uit de Biertander, dat overigens best een uitvinding is voor dit soort kroegjes, ben ik doorgelopen naar de gemeente Camping en heb ik voor € 10,- een oude, maar zeer propere Caravan weten te huren voor een nacht. Overigens was hier ook weer niets te eten en was het plaatselijk restaurantje gewoon dicht, ik ben 's-avonds nog wel een keer gaan kijken en er brandde volop licht maar de deur was op slot, dus werd het weer oud brood, met boter en een klein stukje chocolade.  Niek.

Een gedenkwaardige dag:

Een gedenkwaardige dag: Vannacht heb ik bijzonder slecht geslapen, ik weet wel waar dat aan ligt maar deze keer houd ik dit voor het eerst voor mij zelf. Andere oorzaak was het bed, ( Le lit  zeggen de Fransen ) de bedden zijn voor de gemiddelde Nederlander altijd te klein, dit kan je deels oplossen door over dwars gegaan liggen. Maar als je dan gaat liggen en het Matras zakt weg tot op de late bodem, wordt het wel wat lastiger, dus heb ik er een tweede matras boven opgelegd, met als resultaat, dat ik nog wel wegzakte, maar nu niet meer op de houten bodem lag en mijn voeten boven het einde van het voetenplankje uitstaken en ik iets beter lag. Ik dacht vannacht, dat ik alleen in de Gite lag, maar vreemd genoeg was er nog iemand komen slapen, dit moet gebeurd zijn terwijl ik in het restaurantje zat te eten. Hij was vermoedelijk met de auto en lag in een ander vertrek. Ik hoorde iemand op een gegeven moment kuchen en soortement rokershoest , je kent dat wel.  Dat is toch wel een beetje vreemde gewaarwording. 's-morgens is hij al om zes uur vertrokken en had ik gelukkig het rijk weer alleen. Er is een groot verschil in kwaliteit van Gites, die door de verschillende gemeenten aangeboden worden. Zoals gisteren lig je, in een oude afthanse  hut en vandaag lig je in het plaatsje Saint-Jean-Saint-Maurice in een schitterend onderkomen voor de prijs van € 10,- en als je, je aanmeld bij de gemeente wordt je ook nog eens met de auto naar La Cure, dit is mijn onderkomen gebracht. Dus een wereld van verschil en eerlijkheidshalve, geeft me dit een heel prettig gevoel. Vandaag was het een lekker dagje een 25 km naar Saint-Jean-Saint-Maurice. Ik heb vandaag Saint-Haon-Chatel rechts van me laten liggen, omdat ik een dag wilde uitsparen en de loopafstand tussen Noailly en Saint-Haon-Chatel maar 12 km was en dat vind ik te kort. Ik wil op zijn minst, 20 tot 25 km per dag lopen.  Daarnaast wil ik toch wel op 14 mei in de buurt van Rodez zitten, om  het vliegtuig naar Charleroi te nemen. En het lijkt me leuk om een paar dagen extra te nemen in Le Puy. Zoals de zaken er nu voorstaan,  zou ik dat moeten kunnen halen, maar dan komt het woord moeten om de hoek kijken en daarvan heb ik afgesproken dat dit woord eigenlijk niet in mijn vocabulaire, tijdens de reis voorkomt. Want dan krijg ik weer een gehaast gevoel en dat gaan we niet doen. Overigens vind ik wel dat ik overdag een redelijke prestatie neer moet zetten, voor mijn gevoel. Gelukkig heb ik weer een GR. Route ( op zijn Frans heet dit Grande Randonnee )  te pakken en word er weer met aanduidingen aangegeven waar je heen moet. Dat is wel zo prettig. Maar mijn Google Maps draagt nog steeds bij, dat ik over de mooiste landweggetjes loop en dat geeft me veel plezier, ook al gaat dat soms niet helemaal goed. Vanmorgen  kreeg ik van mijn nicht Diny, al vroeg een smsje om me sterkte te wensen , 26 april was mijn moeder jarig en ik moest even een traantje weg pinken. Het eerste wat bij  je opkomt,  is dat ze heel veel geleden heeft en dat de dood voor haar eind vorig jaar een verlichting is geworden. En dat doet pijn, heel veel pijn. Het heeft lang geduurd voor ik dit geaccepteerd heb, na zo veel ellende en verdriet, toch nog een verlichte dood. Ik heb vandaag haar verlovingsring die ze van haar eerste man gehad heeft en die ik nu om mijn hals draag, nog eens goed vastgepakt. Toen ik vorig jaar ging lopen moest hij perse van haar vinger afgehaald worden, met veel pijn en moeite, want ik moest dit als aandenken meenemen. Dus deze dag is voor mij heel speciaal. Maar nu even terug naar de route van vandaag. Het eerste stuk ging weer perfect en het was een vlak landweggetje en ik heb tussendoor nog twee keer koffie kunnen nemen. Dan kom je in die gehuchten, met die echte Franse boerenpummels. Als je binnen komt zeg je netjes Bonjour en maar geen reactie terug, maar als je binnen bent en voor een tweede bakkie koffie, naar de balie loopt, komen de tongen wel los. Zo jonge waar ga je heen? Ik loop de route Saint- Jacques. En waar vandaan is dan de vraag? Nou vanuit Nederland, te voet en dat vinden ze toch wel een prestatie. En helemaal alleen vragen ze dan ook nog? ( Oui tout seul, antwoord ik dan altijd ) Of ze verklaren je voor gek dat heb ik ook al eens meegemaakt. Als kroegvrouw heb je volgens mij met deze heren, heel wat te stellen. Maar dat zit denk ik in de prijs inbegrepen. De hele dag heb ik al tegen een mooi gebergte, aan lopen kijken en vanmiddag rond de klok van 3 uur kwamen ze steeds dichterbij en op een gegeven moment loop je er midden in, werkelijk schitterend. Na een tijdje, liep ik alleen nog maar in mijn T-shirt en had mijn regenjas en vest uitgedaan.  De huizen die hier tussen de heuvels staan, zien er verdomd verzorgd uit, dit doet me denken als je van uit het noorden van Italië, de grens met Oostenrijk oversteekt, maar dit heb ik hier nog niet eerder meegemaakt. Zoals ik als zei, was mijn Gastenverblijf is uitmuntend en ik ga dadelijk met mijn Duitse kamergenoot een lekker hapje eten. En het werd niet alleen een lekker hapje eten met Bernard, maar vooral een heel gezellige avond, want zo heet mijn grote Duitse vriend. Bernard heeft voor een groot Nederlands bedrijf gewerkt, tenminste ik was van mening dat het Nederlands was, maar hier dacht Bernard, ( niet dat het een probleem tussen ons vormde ) iets anders over! Nee C&A mag dan zijn hoofdkantoor in Amsterdam hebben, maar van origine, komen de Brennickmeijertjes toch echt uit Duitsland en zijn ze vanuit Duitsland in het begin van de 19e eeuw naar Sneek verhuisd. Nou ook goed dat ik dit weer weet, zo zie je maar, je wordt van zo'n wandelingetje nooit dommer.  Bernard was met pensioen, na 39 jaar trouw voor C&A gewerkt te hebben en was nu bezig een van zijn dromen in vervulling te laten gaan. De intentie was om lopend de tocht der wandeltochten te gaan maken, maar dit viel fysiek toch een beetje tegen en na een paar honderd km gelopen te hebben, heeft hij zich door zijn dochters op laten halen en is naar huis terug gegaan. En toen heeft hij de beste, lichtste en meest dure fietst gekocht die er bestaat en is hij nu op zijn fietsje naar Santiago de Compostela vertrokken. Overigens schijnt het slot van zijn fiets even zwaar te zijn als zijn fiets, maar garandeerde de Duitse fietsenmaker hem, dat dit het beste slot was, wat er te krijgen viel. Hij is iets slimmer, dan ondergetekende, hij heeft zijn vrouw tijdens zijn reis naar Mexico gestuurd, naar hun oudste zoon, die daar een kleine verwacht. Hij zei nog zo mooi, anders had ik het nooit voor elkaar gekregen, ruim een maand alleen weg te gaan.  Kijk als mijn Frans nou net zo goed wordt als mijn Duits, dan kan ik met mijn Franse vrienden ook nog leuke avondjes tegemoet zien, maar dat zal nog wel even duren. Maar goed dat het meisje van onze Gite Municipal, 's-middags even gebeld voor een Pelgrimsmenu, naar het plaatselijk etablissement, want anders hadden we niets te eten gekregen en was het een stuk duurder geweest.  En nu wordt het tijd om eens terug te lopen, nog een laatste wijntje en wat water te drinken en dan ga ik Bernard eens onderstoppen, want dat vinden Duitsers altijd zo heel lekker. Niek. P.s. Laatste zin was natuurlijk een grapje!