Slecht weer. De hele nacht heeft het geregend en op een of andere manier kom ik niet goed in slaap en dat lag niet alleen aan het gesnurk van Albert. Ik denk dat ik, toch de voorkeur er aangeef om alleen in een kamer te slapen en me met een vrouw erbij niet op mijn gemak voel. Of was het toch de regen die me wakker hield.  Om 7 uur was de zus van Albert, waarvan ik de naam nog steeds niet weet, opgestaan maar ik ben nog lekker een keer omgedraaid in grootmoeders bed. Even scheren en de tandjes poetsen en niet te vergeten de blaren door prikken en dan snel naar het Franse ontbijt. Wat die blaren betreft schijnt er een of ander middel in de handel te zijn wat je erop kunt smeren, voordat je gaat lopen, waardoor je nergens last van hebt. Laat ik nu alles meegenomen  te hebben en soms wel eens een beetje te veel, ten minste daar ben ik door gesprekken te voeren met andere Pelgrims inmiddels wel achter gekomen, maar net niet belangrijkste. Dom, dom, dom. Goed ingepakt loop ik met het Nederlands paar, richting Saint Prix, een dorpje dat een km of 3 verder van onze Gite af ligt. Het gaat niet in het tempo dat ik gewend ben, maar ik vind het gezellig om met dit paar op te lopen. We slaan het eerste deel van de Gr13 Route over gezien we in de bossen veel modder en natte stenen verwachten. Ook in SaintPrix valt er weer niets te beleven en soms vraag je je af waar de mensen zijn. Er staan wel huizen, maar je ziet er nooit geen mensen, wat je wel soms hoort is een hond die blaft als je langs komt. Ook hier is de omgeving weer adembenemend, dus een km of 5 buiten het dorp pakken  we de Gr 13 Route weer op en is het weer klimmen geblazen, Frère mijn mede Pelgrim kent een kortere route naar boven waar een opgraving van een vestiging schijnt te liggen. En het klopt het scheelt ongeveer drie kwartier, maar het wel een beetje stijl, maar dit mag de pret niet drukken. Nu kan ik een mooi verhaal gaan vertellen hoe mooi deze opgravingen wel zijn, probleem is dat ik er weinig mee heb en ik kan uit mijn mijn boekje de  volledige beschrijving over gaan zitten typen, hoe mooi het allemaal geweest is en dat dit Oppidum  Bibracte de hoofdstad van het land der Eduenen geweest is, maar dat zegt mij zo weinig, dus zal ik het hier maar bij laten.  Regen, regen en nog eens regen en we barsten van de kou. Met name komt dit ook  omdat je behoorlijk bezweet bent, als van de berg beklommen hebt. Eigenlijk zou het beter zijn een ander shirt aan te trekken, maar dat is lastig als je nergens kunt schuilen. Dus toch maar doorlopen, op naar het Museum van Frère, ten minste zeven jaar geleden was het er nog en veel belangrijker nog, er zou een cafeetje bij zijn. Maar zoals alles in dit land verdwijnen er wel eens wat dingen en zo ook het Museum, dus weer pech hebben, geen koffie. Maar dit neemt niet weg dat ik rond de klok van een uur toch een beetje honger begin te krijgen en na een lange afdaling, stel ik aan mijn mede reizigers voor om toch maar een hapje aan de kant van de weg, waar een partij bomen liggen te gaan eten. Dan maar door lopen naar Larochemillay, er zit niets anders op. Je kunt Larochemillay al van verre op een heuvel zien liggen. Vanuit de voet van de berg tot boven aan, waar onze Gite bevind is het 1 km lopen. Een ding is zeker, het moet een van de mooiste slaap gelegenheden zijn die we onderweg tegen zullen  komen, maar er is daar niet te eten of te drinken te krijgen. Er zit een restaurantje, natuurlijk op woensdag gesloten. Er zijn twee Auberges, maar die zullen nooit meer open gaan en de plaatselijke bakker heeft er twee maanden geleden ook  de brui aan gegeven. Lastig.  Maar het geluk lacht ons weer eens toe en we vinden een aller aardigst vrouwtje en ze ziet er ook nog leuk uit, die bereid is door haar man naar het volgende dorp te laten rijden om inkopen te doen en zo geschiede het dat mijn mede Pelgrims, met de man van deze charmante dame, Frère en Erika naar de winkel brachten en ik met drie rugzaken op mijn nek, begeleid door deze jonge dame naar mijn Gite gesouffleerd werd. Weer zo'n onroerend moment, je zit een beetje in de problemen, nou ja problemen, het had gekunnen dat ik van avond dood was gevallen van de honger, maar door de handreiking van deze jonge dame kan ik de volgende dag gewoon weeg met een  volle maag op pad. Overigens wat ik was vergeten te vertellen en dit is toch zeker niet onbelangrijk om te vernoemen, was dat ze een Labrador had met de ongekende leeftijd van 15 jaar. En dan moet moet ik toch weer aan Joop, de Hond van mijn oudste zus denken en natuurlijk mijn eigen hondje die ik een paar weken geleden heb moeten laten inslapen. Maar we gaan nu aan vrolijkere dingen denken, dus ik van avond van mijn mede Pelgrims Erika een heerlijke spaghetti schotel voorgeschoteld, met een Bonne salade, voor de kenners onder ons.  Dus zo slecht is het leven nog niet van Pelgrim Niek. Ik weet dat ik het weleens vaker beschreven heb,  maar ik zou die warmte en ongekende gastvrijheid toch nog eens willen memoreren.  Je komt een dorp in midden van Frankrijk binnen gelopen waar de mooiste Gite van een gemeente  zit die je maar kunt bedenken en dan valt er niets te eten. En dan wordt je heel vriendelijk door een bewoonsters binnen gehaald en gastvrij ontvangen met een glas water in een warme ruimte waar de hard brand , ze gaat meteen aan het bellen om alles voor ons te regelen, overnachting, eten en ze brengt ze ook nog eens weg, gewoon onroerend. Het half elf ik heb mijn kleine Pinnetje op de Whatsapp gehad ze heeft vandaag weer hard gewerkt en heeft vorige week haar rijbewijs op mogen halen en komt er nu achter dat auto rijden duur is ook al is, het haar moeders auto, leuk om te horen. Maar ook goed voor papa's Portemonnee dat ze beiden geslaagd zijn. Zo ben beetje moe het is elf uur,  tijd om  naar bed te gaan, ik hoop dat ik eindelijk weer eens een Wifi verbinding kan scoren, ik wordt hier een beetje ziek van. Niek