Wakker worden in Larochemillay  Verrassend, hoe sommige Franse gemeenten, met niet meer dan 50 inwoners, een perfecte slaapgelegenheid, voor een enkele Pelgrim kunnen accommoderen. Voor een bedrag van  € 13,50 per nacht een compleet Herenhuis ter beschikking stellen met alles erop en er aan. Oh en ik was vergeten dat je € 0,99 toeristen belasting moest betalen. Maar dat mag de pret niet drukken. Om zeven uur gaat het wekkertje,  even de vaat van de vorige dag uitruimen, want een voorwaarde is dat je alles netjes opruimt, voor de volgende gasten. Ik vermoed, dat ons onderkomen het voormalige gemeentehuis is geweest. Je bent je als Pelgrim bewust van het feit, dat je een gunst verleent wordt en er het is heel belangrijk dat je alles zo netjes mogelijk achter laat.  Als je dit niet doet, heb je kans, dat een volgende Pelgrim naast het net vist en dit mag nooit de bedoeling zijn. Frère en Erika komen om 8 uur uur naar beneden en het tafeltje staat voor hen gedekt. Gezamenlijk maken we gebruik de maaltijd, nog even wat opruimen en om kwart over negen, staan we kant en klaar buiten om te vertrekken. De eerste route gaat vandaag naar het plaatsje Millay. Net buiten Larochemillay, slaan we een leuk paadje in, dat even stijl omhoog loopt, maar na een minuut of tien lopen, krijg je een redelijk vlak stuk dat goed te belopen is. Het is ook hier, weer schitterend om te zien, de heuvels en de dalen, echt een schitterend plaatje. Wat dat betreft denk ik dat ik in de mooiste periode van het jaar vertrokken ben. Het mag dan wel een beetje koud zijn en met regelmaat van de klok, een beetje regen,  maar daar kun je je goed tegen beschermen. Ook in Millay is er niets te beleven en zijn de winkels definitief gesloten en is de kroeg gesloten, dus de koffie zal voor Erika nog even op zich moeten laten wachten. Eigenlijk begint het een beetje afgezaagd te worden, gezien ook hier door de ontvolking, steeds meer mensen naar de grote steden trekken. Wat je hier opvallend veel ziet,  zijn de huisjes  van Nederlanders, ten minste aan de namen af te lezen die op de postbussen staan. Meestal zien deze huisjes in vergelijk met,  Franse woningen er opvallend goed en verzorgt uit. Van Millay gaat het over wat landweggetjes richting Luzy en hier kom  je weer een beetje in de bewoonde wereld terecht. Luzy is een aardig stadje met een leuk klein centrum, waar van alles te krijgen is en bij de plaatselijke banketbakker strijken we als eerste neer om iets lekkers te nuttigen. Het vrouwtje wat ons bedient kent een paar woorden Nederlands en dat is heel grappig. In midden van het centrum zit een Crappery , waar we koffie  kunnen krijgen en een flinter dunne pannenkoek kunnen bestellen met alles erop en er aan, dit feest laten we ons niet aan de neus voorbij gaan. Zelf bestel ik er een met zalm erop, zoals je kunt zien op een van de foto's die we gemaakt hebben. Maar nu nog een heel belangrijk ding regelen, ik heb een Wifi verbinding nodig, ik heb al drie dagen niets over kunnen en er zijn mensen die bang zijn dat ik niet meer leef. Dus krijg ik een adres van het sociaal centrum, maar helaas kom ik hier voor een gesloten deur en als ik een Wifi meting doe of hier een aansluiting zit, ontvang ik geen signaal. Dus dan maar weer terug naar het centrum, overal krijg ik signaal, maar helaas heb je voor al deze verbindingen een code nodig. Bij een kroegje iets verderop heb ik meer succes en is er geen beperking op gelegd. Eindelijk een slimme ondernemer, want het levert hem door een Wifi vrije verbinding te leveren,  toch weer klandizie op.  Een uurtje later sta ik weer buiten en heb drie reisverslagen en de benodigde foto's over kunnen zenden,  oh en nog bedankt voor het sponsoren van mijn foto's, ik weet nog niet wie het is geweest maar daar kom ik nog wel achter. Ik was namelijk door mijn foto's heen en het is voor mij een beetje moeilijk om deze in buitenland aan te vullen.  Maar nu snel richting Issy-l'Eveque, want ik heb een beetje tijd verloren en zo ook mijn mede Pelgrims, maar daar heb ik niet zo'n moeite mee, niet dat ze aardig waren, maar vind het prettig om alleen te lopen. Zodat ik mijn eigen tempo weer kan bepalen. De rest van de middag gaat het allemaal is minder florissant. Het eerste deel van de reis verloopt uitstekend en mijn geeft de weg uitstekend aan, maar na een goed uur gelopen te hebben, houdt de weg op en gaat over in een Prive weg. Lastig, een grote ketting voor de ingang waar ik om heen kan en ook doe, maar halverwege besluit in toch maar terug te lopen en een kleine omweg te maken. Als ware denk ik, dit Prive terrein te kunnen omlopen en dat lukt ook wel maar dan houdt de weg in eens op en gaat over in een weiland. Mijn Gps geeft aan hier toch door heen te moeten en ik heb geen zin om, om te lopen. Dus hek open en door het hoge natte gras naar de andere kant, waar ik aan een meertje kom. Eerst denk ik nog om dit meertje heen te kunnen lopen, maar dan ga ik de verkeerde kant op en dat is niet de bedoeling,dus toch maar weer terug. Na loop van tijd kom ik er achter dat op het terrein van een boer zit en dat is niet zo handig. Eigenlijk moet ik linksaf naar de boerderij maar daar wordt ik door een paar schatjes opgewacht en dat lijkt me niet zo'n goed idee. Ik schat dat de afstand waar deze honden staan te blaffen minstens  200 tot 300 meter is en als ik rechts af sla om mijn het welkomst commitee te ontlopen, komt er toch nog een bloedhond achter me aan. Dus zet ik de motor een versnelling hoger. En gelukkig blijft hij op een afstand van zo'n 50 meter stil staan. Kom ik weer goed weg. Kijk normaal kom je wel vaker honden tegen, op erven waar je over heen loopt, die op de route liggen, maar die liggen vaak aan de ketting of hun baasjes zorgen er voor dat ze niets doen. Maar hier liep ik over Prive terrein en dat is niet handig. Dus weer een omweg maken en ik bevind me nog steeds op prive terrein.  Er zit weer niets anders op om dwars door een korenveld te lopen dat net bespoten is en ik loop op de sporen van de tractorbanden, tot ik aan een omheining van doornenstruiken kom  en hier moet ik me door heen zien te wurmen. Met enige moeite werk ik me hier door heen, naar het volgende weiland, waar ik een pad heb zien liggen. Midden in dit weiland ligt een slootje, waar ik tot mijn enkels in de modder kom te zitten. Weer niet handig maar ook hier wurm ik me weer uit. Nu alleen nog het prikkeldraad over en daar heb ik het geluk dat de kwaliteit van het hout waar het prikkeldraad aan opgehangen is aan de onderkant verrot is en ik het zo weg kan buigen. Gelukkig sta ik weer op openbare grond. Via de D25 kom ik na anderhalf uur gelopen te hebben in Issy-l'Evegue aan en bij binnenkomst staat een naamplaatje met een Gite erop. Tien minuten later lig ik uitgeteld op mijn bedje en wordt een paar uur later wakker. Gelukkig heb ik deze dag weer genoeg eten in  kunnen slaan en bestaat mijn avondmaaltijd uit stokbrood, met salami, met tappernade en een klein flesje rode wijn. Het was weer een geslaagde dag ondanks de tegenvallers. Maar wel avontuurlijk en dat doet de Pelgrim goed. Niek