Soms heb je wel eens verdriet, ik zat vanmiddag een mailtje van mijn kleine zusje te lezen die naar Empel gereden was om even naar het graf van Pa en Ma te gaan kijken en daarna nog even langs de Schoutstraat gereden was waar ons ouderlijk huis staat en dat doet natuurlijk even pijn, want dan komen alle mooie herinneringen weer te boven. En dan is alles ineens voorbij waar je zo van gehouden hebt en resten je alleen nog maar mooie gedachten en gebeurtenissen uit je jeugd. Maar wat niet voorbij is, zijn de goede dingen die je van je ouders meegekregen hebt en ook weer over probeert te dragen aan je kinderen. En zo als in mijn situatie, had ik het graag anders gewild en zou het mooi zijn geweest voor hen als Trudy en ik bij elkaar gebleven waren, om samen oud te worden. Want dat heb je toch als voorbeeld meegekregen en dan moet je je kinderen tegen beter weten, verdriet doen en je hebt heel veel uit te leggen wat eigenlijk niet uit te leggen valt. Je familie, vrienden en kennissen die niets in de gaten hebben en dan heb je ook nog vrienden die daar niet mee om kunnen gaan. En op dat moment merk je pas wie je echte vrienden zijn of misschien oordeel ik wel te hard en weten sommige mensen er niet mee om te gaan. Van de week liep ik met een Pelgrims echtpaar, Frère en Erika richting Larochemillay, hij was 70  en zij was net 62. Een dochter van 25 en een zoon van 32 en ze waren opa en oma geworden van een kleindochter. De manier waarop ze met elkaar omgingen, was net als van een verliefd jong stelletje en dat na al die jaren samen geweest te zijn. Dus het schijnt dus wel te kunnen en ik was eigenlijk een beetje jaloers. Je vraag je dan af, waarom is mij dit niet gelukt en als je dan gaat door denken in welke fase is het dan misgegaan, kom je er niet uit. Maar misschien is het makkelijker om die vraag niet te stellen en alles gewoon aan je voorbij te laten gaan? Een ding is mij inmiddels wel duidelijk geworden en dat is dat we de laatste twee jaar heel veel voor ons kiezen hebben gehad en eigenlijk veel te veel in een korte tijd. Je komt daar natuurlijk veel te laat achter, het overkomt je en je heb zelf het besef hier niet van.  Maar er zijn ook mooie dingen in het leven? Ik denk het zeker wel, de liefde van je kinderen, ook al is het wel eens moeilijk, de liefde van je broers en zussen wat diep geworteld zit en natuurlijk de liefde van je beste vrienden, die veel om je geven. Maar tijdens mijn lopen ondervind ik veel liefde van de mensen om mij heen, die ik amper ken of zou ik hier voor een ander woord moeten gebruiken. Nee ik denk het eigenlijk niet ook al heb ik wel eens gemerkt dat sommige mensen, om mij heen moeite dat woord hebben. Oh en ik zou er bij willen vertellen, dat ik nog steeds met beide benen op de grond sta. Ook al lig ik nu in bed te schrijven! Vandaag was het een rustdag voor mij, ik had een eenvoudig maar goed hotel, voor Franse begrippen, het weer was niet al te best en ik, heb vandaag een hele hoop dingen kunnen doen waar ik anders niet aan toegekomen was. Dus behoudens een paar blaren gaat het goed met mij en ben ik een begenadigd mens. Als je zoals gisteren middag, na vertrek uit Uxeau over een landweggetje de heuvel afloopt met je rugzakje op, je buikje vol, volop in de zon en een prachtige omgeving, wat zou een mens dan nog meer willen hebben en dan, ja dan voel ik me bijzonder gelukkig. Niek