Een nachtje in het opvangcentrum voor daklozen. Heerlijk zo'n dagje niets doen, nou ja niets doen, de was moest gedaan worden, de routes moesten bekeken worden en ik moet zorgen en dat ik ergens een ticket voor een vliegtuig krijg of een kaartje voor een treinreis naar Brugge kan bemachtigen. De pest is alleen dat ik niet weet waar ik uitkom. Het eerste deel van de reis, de Morvan over een afstand van 148 km heb ik afgesloten en ligt nu het tweede traject naar Le Puy voor me, dit gaat over de vallei van de Loire, over een afstand van 77 km en eindigt in La Benisson-Dieu. Vandaag stond vanuit  Gueugnon, waar ik twee avonden een hotelletje geboekt had, Paray-Le-Monial op het programma, ik schat zo'n 24 km dus dat is goed te doen. Maar het weer is echt klote vandaag en ik was zo stom geweest om mijn regenbroek  niet meteen aan te doen, dit zal me geen tweede keer overkomen, als je weet dat er slecht weer in de lucht zit, maarja het kwaad was al geschiedt. En mijn broek was zeiknat en op zich zelf is dit niet zo'n probleem, maar het gaat je wandelschoenen in en dan heb je een echt probleem.  Ik kom om een uur of 3 via het industrieterrein van Paray-Le-Monial binnen gelopen en vanaf daar is het nog zo'n half uur lopen nar het centrum. Paray-Le-Monial is een belangrijke bedevaartplaats en meerdere middeleeuwse kloosters. Maar het pronkstuk van de gemeente, is een 12e eeuwse Basilique van Romaanse stijl. Meestal loop ik eerst naar deze Basilique om mijn stempeltje te halen, maar wat nog belangrijker is om een slaapplaats te scoren, dat moet toch lukken in zo'n plaats. Ik vind echter niemand in de kerk die mij kan helpen en uiteindelijk kom ik terecht bij het toeristenbureau, dat naast de kerk zit, de jonge dame die achter de balie zit is een Nederlandse, die al 9 jaar in Frankrijk woonachtig en werkzaam is.  Ze geeft mij een adres door, waar ik mogelijk kan overnachten. Maar bij dit adres wordt er door een Non opgedaan, maar helaas kan ze geen onderdak aanbieden, als nou een vrouw was geweest had het misschien nog wel gekunnen. Ze geeft mij een ander adres door, dus als ik naar dat adres loop, blijkt het een kerk, met vermoedelijk een klooster er naast te zijn, maar er is niemand thuis. Dan maar even uitrusten en dan zal er nies anders opzitten dat ik een hotel ga boeken. Maar hulp is in aantocht en als ik dat daar nog een vijf minuten zit uit te rusten komt er van de andere kant van de straat een man aanlopen. Hij weet mij te vertellen dat het klooster alleen op woensdag open is en het geen zin heeft om daar voor de deur te blijven zitten. Ik kan uit zijn Frans verstaan dat hij een alternatieve slaapplaats voor mij heeft. Wat ik dat moment nog niet besef is dat we naar het opvanghuis voor daklozen en asielzoekers lopen. Daar wordt ik keurig netjes door een jonge man van rond de 35 jaar geholpen, ingeschreven en ik krijg een nette slaapplaats, ik ben naast een Roemeens echtpaar ende man die mij meenam nummer vier die hier van nacht blijft overnachten. De slaapplaatsen bestaan uit,  drie retraite hokjes met een gordijntje voor de deur, het ziet er netjes en schoon uit, dus waarom niet en voor die ene Euro die ik heb moeten afrekenen hoef ik het niet te laten. Mij wordt medegedeeld dat om 7 uur het eten klaar staat, dus eerst maar eens even pitten, want daar ben ik wel aan toe.  Om zeven uur wordt ik gewekt en staat er een pan met soep en brood op tafel. Maar daar blijft het niet bij, want een paar minuten later krijg ik een pasteitje aangeboden, met een ei erin maar dat ziet er te vet uit, dus toch maar overslaan. Het hoofdgerecht bestaat uit gegratieerde aardappeltjes en een Hanenpoot met een verrukkelijke saus er overheen. Het sluitstuk van het diner wordt gevormd door kaas, maar dit lust ik niet en een heerlijk toetje na met alles erop en eraan. Ik kan wel weer zeggen dat ik met mijn neus in de boter gevallen ben. Niek