De Fransen hebben vandaag een dagje vrij! Het is vandaag dinsdag 1 mei en Jacques en ondergetekende hebben vannacht de kamer gedeeld, na een heerlijk avondje met nog twee Fransozen, aan aan het bier gezeten te hebben, ik heb iets meer gedronken als in de lijn lag, maar deze keer heb ik een goed excuses, omdat de heren het niet gezellig vonden dat ik al naar bed zou gaan en er op stonden dat ik nog een laatste Belgisch Witbiertje mee zou drinken. En omdat ik mijn gastheren, niet wilde ontrieven, ben ik overstag gegaan.  Vandaag lopen we naar het gehuchtje Le Cros. Op de kaart kan ik het plaatsje, niet vinden maar Jacques is hier al eens eerder geweest en weet precies waar het ligt en ook welke Boerderij het is. Het is vandaag redelijk tot zeer goed weer, met name in de middag en het schiet flink op. Uiteraard zijn de winkels vandaag, ivm de dag van de arbeid gesloten en hebben dus alle Fransen een dagje vrij. Maar dit is voor de avond geen probleem, we hebben nog wat proviand in kunnen slaan in het plaatsje waar we vannacht overnacht hebben en de boerin waar we van avond slapen, zorgt voor een avondmaaltijd. Vandaag is er tussen Saint-Georges-Lagricol en Le Cros geen gelegenheid om te eten in een plaatsje en stoppen we in de buurt van Bellevue-la-Montagne, aan de kant van de weg om onze lunch te nuttigen. We hebben een flink stuk door de bossen gelopen en ook hier kom je geen hond tegen. Eigenlijk is het wel leuk om heel primitief langs de kant van de weg je boterhammetje op te eten en als het kan delen Jacques en ondergetekende het eten van elkaar. Het is half twee als we weer vertrekken en we verwachten ruim een uur nodig te hebben, om bij onze Gite te komen.  Onderweg worden we nog ingehaald door een heel snelle Fransman. Zelf pas ik me een beetje aan, aan  het tempo van Jacques en dat bevalt mij eigenlijk prima. We moeten toch wel  lachen, om onze Franse collega, want hij gaat er tegen aan of als het een racewedstrijd is! Het is net Soef de Haas en Jacques roept, die komt zich zelf nog wel tegen. Een half uurtje later komen we bij de Gite aan of beter gezegd, het is eigenlijk een boerenbedrijf, die schapen houdt en daarnaast een onderkomen biedt aan Pelgrims. De boerin, ik schat haar rond de vijfenveertig,  is het afdak van het huis aan het schilderen en ze zet haar kwast even in de pot met verf weg, om  ons  de weg te wijzen. Het is een vriendelijk vrouwtje en haar jongste kinderen lopen spelend op het erf, ik schat dat ze rond de zes a zeven jaar oud zijn.  Maar ze heeft nog drie kinderen meer en zeker twee daarvan zijn zo bijzonder zwart getint en de derde in de rij lijkt ook van geen kanten op zijn ouders. Later krijgen we te horen dat ze geadopteerd zijn. De jongste twee kun je wel zien dat die  van haar zijn.  Onze Soef de Haas heeft ook gebruik gemaakt van ons onderkomen en hij heet Michel, komt uit Maçon. Ik schat hem, zo rond de 60 jaar oud en Jacques geeft aan dat hij een beetje van het padje is. Ook dat kan gebeuren, er lopen ook Pelgrims rond die een beetje van het padje zijn, dit zou het, alleen maar leuker kunnen maken, maar ik vind Michel een beetje irritant, maar met dit soort uitspraken moet je altijd oppassen, want ik weet waar vooringenomenheid, toe kan leiden.  De boerderij ligt schitterend tussen de heuvels en er heerst een heel ongedwongen sfeer. De twee oudste scheuren op een Quad rond, op het erf. Nadat ik mijn wasje gedaan heb en aan de waslijn opgehangen heb,  was ik, maar ook Jacques toe aan een lekker biertje en dit ging er wel in. Ik kreeg het gevoel dat dit een huishouden was waar eigenlijk alles kon. Iedereen welkom is en je gezamenlijk met de Boer en de Boerin van de maaltijd geniet. Ook zat er een Luxemburgs stel, die net aangekomen waren met een Ezel en een trektocht ging maken.  Van een kant heel mooi, want deze Ezel draagt natuurlijk alle bagage. Maar anderzijds moet je er wel voor zorgen dat je te eten en te drinken voor hem bij je hebt. En nog lastiger, hij moet ondergebracht worden. Overigens wist ik niet dat de Luxemburgse taal bestond, maar dit werd mij heel fijntjes in de oren gefluisterd, dat deze er wel was. Het is een afgeleide van de Duitse taal en ik zou het willen beschrijven als verbasterd Duits, het klinkt een beetje zangerig, maar ook met die uitspraak, moet ik natuurlijk mee oppassen. Je zou deze mensen tegen het hoofd kunnen stoten. Maar ik kon het goed volgen. Om eerlijk te zijn, kan ik enorm genieten, als je deel uit mag maken van het gezin tijdens de maaltijd. Ik baal er alleen een beetje van dat ik nog niet alles mee krijg in het Frans, al gaat het iedere dag een beetje beter.  Deze avond wordt afgesloten, door een speciaal rozijnendrankje dat deze Boer zelf gebrouwen heeft en rijkelijk van alcohol voorzien is. We kunnen weer spreken over een geslaagde dag, maar zeker een geslaagde avond en gaan voldaan naar ons bedje. Maar eerst nog even wat schrijfwerk verrichten en tot mijn grote schrik hoor ik iemand, die boven behoorlijk ligt te snurken en als ik boven kom, is mijn maatje net bezig oordopjes in aan doen, want hij komt niet in slaap van onze vriend Michel. Maar gelukkig lig ik nogal ver verwijderd van onze snurker. Soms heb ik wel eens de neiging, om iets naar iemand te gooien of ontzettend hard te schreeuwen, maar gelukkig kan ik dit laten. En slaap ik die nacht best wel redelijk. Niek.