Een gedenkwaardige dag: Vannacht heb ik bijzonder slecht geslapen, ik weet wel waar dat aan ligt maar deze keer houd ik dit voor het eerst voor mij zelf. Andere oorzaak was het bed, ( Le lit  zeggen de Fransen ) de bedden zijn voor de gemiddelde Nederlander altijd te klein, dit kan je deels oplossen door over dwars gegaan liggen. Maar als je dan gaat liggen en het Matras zakt weg tot op de late bodem, wordt het wel wat lastiger, dus heb ik er een tweede matras boven opgelegd, met als resultaat, dat ik nog wel wegzakte, maar nu niet meer op de houten bodem lag en mijn voeten boven het einde van het voetenplankje uitstaken en ik iets beter lag. Ik dacht vannacht, dat ik alleen in de Gite lag, maar vreemd genoeg was er nog iemand komen slapen, dit moet gebeurd zijn terwijl ik in het restaurantje zat te eten. Hij was vermoedelijk met de auto en lag in een ander vertrek. Ik hoorde iemand op een gegeven moment kuchen en soortement rokershoest , je kent dat wel.  Dat is toch wel een beetje vreemde gewaarwording. 's-morgens is hij al om zes uur vertrokken en had ik gelukkig het rijk weer alleen. Er is een groot verschil in kwaliteit van Gites, die door de verschillende gemeenten aangeboden worden. Zoals gisteren lig je, in een oude afthanse  hut en vandaag lig je in het plaatsje Saint-Jean-Saint-Maurice in een schitterend onderkomen voor de prijs van € 10,- en als je, je aanmeld bij de gemeente wordt je ook nog eens met de auto naar La Cure, dit is mijn onderkomen gebracht. Dus een wereld van verschil en eerlijkheidshalve, geeft me dit een heel prettig gevoel. Vandaag was het een lekker dagje een 25 km naar Saint-Jean-Saint-Maurice. Ik heb vandaag Saint-Haon-Chatel rechts van me laten liggen, omdat ik een dag wilde uitsparen en de loopafstand tussen Noailly en Saint-Haon-Chatel maar 12 km was en dat vind ik te kort. Ik wil op zijn minst, 20 tot 25 km per dag lopen.  Daarnaast wil ik toch wel op 14 mei in de buurt van Rodez zitten, om  het vliegtuig naar Charleroi te nemen. En het lijkt me leuk om een paar dagen extra te nemen in Le Puy. Zoals de zaken er nu voorstaan,  zou ik dat moeten kunnen halen, maar dan komt het woord moeten om de hoek kijken en daarvan heb ik afgesproken dat dit woord eigenlijk niet in mijn vocabulaire, tijdens de reis voorkomt. Want dan krijg ik weer een gehaast gevoel en dat gaan we niet doen. Overigens vind ik wel dat ik overdag een redelijke prestatie neer moet zetten, voor mijn gevoel. Gelukkig heb ik weer een GR. Route ( op zijn Frans heet dit Grande Randonnee )  te pakken en word er weer met aanduidingen aangegeven waar je heen moet. Dat is wel zo prettig. Maar mijn Google Maps draagt nog steeds bij, dat ik over de mooiste landweggetjes loop en dat geeft me veel plezier, ook al gaat dat soms niet helemaal goed. Vanmorgen  kreeg ik van mijn nicht Diny, al vroeg een smsje om me sterkte te wensen , 26 april was mijn moeder jarig en ik moest even een traantje weg pinken. Het eerste wat bij  je opkomt,  is dat ze heel veel geleden heeft en dat de dood voor haar eind vorig jaar een verlichting is geworden. En dat doet pijn, heel veel pijn. Het heeft lang geduurd voor ik dit geaccepteerd heb, na zo veel ellende en verdriet, toch nog een verlichte dood. Ik heb vandaag haar verlovingsring die ze van haar eerste man gehad heeft en die ik nu om mijn hals draag, nog eens goed vastgepakt. Toen ik vorig jaar ging lopen moest hij perse van haar vinger afgehaald worden, met veel pijn en moeite, want ik moest dit als aandenken meenemen. Dus deze dag is voor mij heel speciaal. Maar nu even terug naar de route van vandaag. Het eerste stuk ging weer perfect en het was een vlak landweggetje en ik heb tussendoor nog twee keer koffie kunnen nemen. Dan kom je in die gehuchten, met die echte Franse boerenpummels. Als je binnen komt zeg je netjes Bonjour en maar geen reactie terug, maar als je binnen bent en voor een tweede bakkie koffie, naar de balie loopt, komen de tongen wel los. Zo jonge waar ga je heen? Ik loop de route Saint- Jacques. En waar vandaan is dan de vraag? Nou vanuit Nederland, te voet en dat vinden ze toch wel een prestatie. En helemaal alleen vragen ze dan ook nog? ( Oui tout seul, antwoord ik dan altijd ) Of ze verklaren je voor gek dat heb ik ook al eens meegemaakt. Als kroegvrouw heb je volgens mij met deze heren, heel wat te stellen. Maar dat zit denk ik in de prijs inbegrepen. De hele dag heb ik al tegen een mooi gebergte, aan lopen kijken en vanmiddag rond de klok van 3 uur kwamen ze steeds dichterbij en op een gegeven moment loop je er midden in, werkelijk schitterend. Na een tijdje, liep ik alleen nog maar in mijn T-shirt en had mijn regenjas en vest uitgedaan.  De huizen die hier tussen de heuvels staan, zien er verdomd verzorgd uit, dit doet me denken als je van uit het noorden van Italië, de grens met Oostenrijk oversteekt, maar dit heb ik hier nog niet eerder meegemaakt. Zoals ik als zei, was mijn Gastenverblijf is uitmuntend en ik ga dadelijk met mijn Duitse kamergenoot een lekker hapje eten. En het werd niet alleen een lekker hapje eten met Bernard, maar vooral een heel gezellige avond, want zo heet mijn grote Duitse vriend. Bernard heeft voor een groot Nederlands bedrijf gewerkt, tenminste ik was van mening dat het Nederlands was, maar hier dacht Bernard, ( niet dat het een probleem tussen ons vormde ) iets anders over! Nee C&A mag dan zijn hoofdkantoor in Amsterdam hebben, maar van origine, komen de Brennickmeijertjes toch echt uit Duitsland en zijn ze vanuit Duitsland in het begin van de 19e eeuw naar Sneek verhuisd. Nou ook goed dat ik dit weer weet, zo zie je maar, je wordt van zo'n wandelingetje nooit dommer.  Bernard was met pensioen, na 39 jaar trouw voor C&A gewerkt te hebben en was nu bezig een van zijn dromen in vervulling te laten gaan. De intentie was om lopend de tocht der wandeltochten te gaan maken, maar dit viel fysiek toch een beetje tegen en na een paar honderd km gelopen te hebben, heeft hij zich door zijn dochters op laten halen en is naar huis terug gegaan. En toen heeft hij de beste, lichtste en meest dure fietst gekocht die er bestaat en is hij nu op zijn fietsje naar Santiago de Compostela vertrokken. Overigens schijnt het slot van zijn fiets even zwaar te zijn als zijn fiets, maar garandeerde de Duitse fietsenmaker hem, dat dit het beste slot was, wat er te krijgen viel. Hij is iets slimmer, dan ondergetekende, hij heeft zijn vrouw tijdens zijn reis naar Mexico gestuurd, naar hun oudste zoon, die daar een kleine verwacht. Hij zei nog zo mooi, anders had ik het nooit voor elkaar gekregen, ruim een maand alleen weg te gaan.  Kijk als mijn Frans nou net zo goed wordt als mijn Duits, dan kan ik met mijn Franse vrienden ook nog leuke avondjes tegemoet zien, maar dat zal nog wel even duren. Maar goed dat het meisje van onze Gite Municipal, 's-middags even gebeld voor een Pelgrimsmenu, naar het plaatselijk etablissement, want anders hadden we niets te eten gekregen en was het een stuk duurder geweest.  En nu wordt het tijd om eens terug te lopen, nog een laatste wijntje en wat water te drinken en dan ga ik Bernard eens onderstoppen, want dat vinden Duitsers altijd zo heel lekker. Niek. P.s. Laatste zin was natuurlijk een grapje!