Met mijn tong op mijn schoenen naar de 1140 meter. Van morgen ben ik om 8 uur opgestaan. Chatale was al in de keuken om het ontbijt klaar te maken. Even tandjes poetsen, wassen en dan mijn spullen in pakken. Ik heb altijd moeite overzicht  te houden op mijn spullen en ik raak altijd wel iets kwijt. Vorige week mijn leesbril verloren in het tehuis voor daklozen en gisteren mijn scheerschuim. En ik heb er een handje van, dat ik onderweg mijn Bananen verlies.  Klinkt vreemd maar ze vallen gewoon uit mijn jaszak en helaas merk is hier niets van onder het lopen. Even vragen wat de kosten van de overnachtingen en het eten zijn?  Dus krijg ik een antwoord waar ik niets mee kan, maar gelukkig kan dochter Christien mij in het Engels duidelijk maken wat Chantale bedoeld, ze is zelf ook Pelgrim en je weet nooit hoe men reageert als je vraagt wat de kosten zijn?  Maar het antwoord luidt dat ik mag geven wat ik wil en ik denk dat ik een redelijk bedrag gegeven heb, want Chantale was er tevreden mee. Nu nog even een fotootje van Chantale en Georges en dan snel op pad, het is al half tien en ik wil de Gr. Route lopen.  Het duurt even voordat ik de stad uit ben en onderweg nog even mijn grote zus Marij bellen voordat ze gaat werken, want ze heeft een berichtje gestuurd. Ik had al snel in de gaten, dat het vandaag een klote dag zou gaan worden, sorry voor woordgebruik, maar anders kan ik  het, met het geen ik nu weet niet noemen. Veel regen, windkracht zeven en de tour te gaat weer zigzaggend over de D5, richting Montarcher. Het geen inhoud,  dat je steeds omhoog moet de berg op, om vervolgens via de zelfde D5 weer naar beneden te lopen, op zich zelf gaat het tot een uur of half drie wel goed. Maar daarna wordt het alleen nog maar klimmen geblazen. Ik had eigenlijk het bijltje er bij neer willen leggen, maar waar moet je dan op zo'n moment naar toe. Dus er zat niets anders op om door te gaan. Uiteindelijk kom ik boven een bord tegen dat ik tot een hoogte van 1140 meter gestegen ben. Dus mijn tong hing op mijn schoenen, maar ik werd beloont met een prachtige Gite en een prima avond maaltijd in de plaatselijke Auberge, van een gehucht waar niet meer dan 50 huizen stonden en natuurlijk een gemeentehuis. Want hoe groot of hoe klein  het dorpje ook mag wezen, er staat altijd een gemeentehuis. Samen met een dikke Fransman van 62, waar ik de volgende dag mee zou gaan lopen en een ontzettend lelijke dikke Nieuwzeelandse vrouw, heb ik de nacht in een kamertje door moeten brengen en beide snurkten ze even hard, maar ook dit is het leven van een Pelgrim. Niek.