Een rustig dagje zou het vandaag worden, maar 14 km stonden er op het programma. Na het ontbijt, dat ik met Henri, mijn Franse gastheer afgesproken had om half negen, bleef ik rustig aan tafel zitten werken, met het Duitse stel en nog een Frans koppel. Ik zal niet de meest gezellige gast geweest zijn, met mijn iPad aan tafel, maar daar kijk ik wel een beetje door heen. En ik had natuurlijk een goed excuus want ik zat hier al, een tijdje voor dat de andere aan tafel kwamen. Henri was in de keuken bezig om het ontbijt  voor de andere gasten te regelen. En onze gastvrouw lag nog lekker op een oor. Haar schoonheidslaapje was nog niet ten Einde. Na mijn ontbijt genuttigd te hebben, ben ik weer naar mijn kamer gegaan om alles in te pakken. De was die ik de dag ervoor gedaan had, was droog, behoudens de sokken en ik kon weer op pad. Maar eerst nog even een fotootje maken van mijn gastheer en zijn vrouw. Dus moest Henri uit de tuin geplukt worden. En ook de Japanse hond, die volgens mij een beetje blind aan het worden was, mocht ook op de foto, maar helaas is deze mislukt! Een vraag van een van mijn aandachtige lezers was of de Prijs afgemeten was aan de Portemonnee van een Pelgrim. Ik vond haar heel schappelijk, totaal was ik € 70,= kwijt. Op de keeper beschouwd, was dat voor de prijs prestatie verhouding een koopje. Inclusief de overnachting, een fles witte Wijn, voorafgaand aan het avondeten, met nodige Wijntjes tijdens de hoofdmaaltijd en het ontbijt,  lijkt mijn dit een prima prijs. Ik zou het zo weer over doen.  Bij mijn vertrek, werd im uitbundig uitgezwaaid en ik moest mijn gastvrouw verzekeren nog een keer terug te komen, met vrouw en kinderen. Tot de laatste blik bleef ze me uitzwaaien en ik heb me wel een keer  of drie om moeten draaien, voor dat ze uit beeld verdwenen waren. Heel innemend! Ondanks het feit dat mijn Gastvrouw Dominique zich zorgen maakte over de kwaliteit van de slaapmogelijkheden in Tonnerre, ben ik goed terecht gekomen. Naast La Fosse-Dionne, ( dit is een wasplaats boven een Vauclusische bron, met zijn altijd turkoois-blauw stromend water, waarop tot de dag van vandaag nog niet opgehelderd is, ondanks diverse expedities, in de onderaardse gangen, zelfs met dodelijke afloop, wat het geheim van deze bron is? ) zit een Gite waar ik een kamer kon krijgen.  Het is een heel rustig tentje, dat schitterend verbouwd is, in een bouwvallig stadje, dit geeft aan dat er mogelijkheden zijn. Maar als je door het kleine centrum loopt druipt er de armoede vanaf. Maar het heeft misschien ook wel met de instelling te maken, van de bewoners. Waarom zou je de zaak goed onderhouden, als de rest ook naar zijn grootje gaat? Ik weet uit onderzoeken, in Nederland, dat na het revitaliseren van bestaande woonwijken, die zwaar verouderd zijn, een versterkend effect uitgaat,  naar de rest van de bewoners, om zelf ook iets aan de kwaliteit verbetering van hun huis te gaan doen. Maar het zal ook wel een kwestie van geld zijn. Ik ben ook nog even in  de Kathedraal van deze stad geweest, die is in 1944 waarschijnlijk door de geallieerden nog flink gebombardeerd geweest. Ook voor deze kerk geldt, dat er hoog nodig iets aan het onderhoud gedaan moet worden. Na mijn bezoek aan het centrum, werd door de mannen, die deze Gite runde, gevraagd of ik een hapje mee wilde eten. Om eerlijk te zijn was dit niet verkeerd en de prijs die ik hiervoor af moest rekenen viel mij erg mee. Het was wel eten wat de poot schaft.  Deze twee heren, ik ga er vanuit, dat het tentje van hen was, hadden hun zaakjes goed voor elkaar. Ook de inrichting van het restaurantje was perfect en de kamers zagen er keurig netjes uit. Als ik ze een cijfer zou mogen geven wordt het een 8+ Niek Niek