In 1995 kocht Jos samen met zijn vriendin Tessa een vervallen boerderij in het noorden van Frankrijk. Hij had al bijna de moed, na een jaar zoeken opgegeven, toen een vriend tegen hem zij we nog nog eens een keer kijken en via een Notaris ( blijkbaar hebben die hier een soort Makelaars functie ) kwamen ze aan een adresje. Deze boerderij was van een alleen staande boerin, die er de kost verdient had met het maken van zuivelproducten. Zowel Jos als zijn vriendin waren direct enthousiast. De ligging was perfect, er zat grond bij en de prijs van FL. 20.000,= was ook niet verkeerd. Hij was wel een ding vergeten, hoe kom ik aan het geld? Maar er was toch nog een bankje die hem deze lening wilde verstrekken. In het begin is Jos veel op en neer gereisd vanuit de regio Tilburg naar Grandchamp, maar uiteindelijk is hij daar gaan wonen en heeft er zijn bestaan op gericht. Veel Nederlanders drommen van een huisje in het buitenland, maar komen vaak van de koude kermis terug. En is het allemaal niet zo ideaal als het er van te voren uitziet. Maar Jos heeft het voor elkaar gekregen niet alleen op kleinschalige wijze geld te verdienen, maar ook nog deelgenoot van de gemeenschap uit te gaan maken. Overigens geeft hij zelf wel aan dat je altijd een buitenstaander blijft. De techneut Jos heeft het hier goed voor elkaar en leeft zoals hij zelf zegt als Jos in Frankrijk. De ongedwongenheid die hij uitstraalt, is om jaloers op te zij, alhoewel hij ook zijn mindere tijden heeft gehad. Zijn vriendin Tessa is door een tragisch auto ongeluk om het leven gekomen en zijn 2e vriendin, waar hij eerst 6 jaar mee samen gewoond heeft en naderhand anderhalf jaar mee getrouwd is geweest, is hij van gescheiden. In deze kleine gemeenschap probeert hij een rol te spelen en is verantwoordelijk voor de kerk. Een paar keer per jaar wordt deze open gesteld en Jos zorgt er dan voor dat alles zo goed mogelijk verloopt. Het kosterke noemde ik hem. En hij wordt hier natuurlijk ruimschoots door de Franse bevolking door beloont. Het bijzondere van Jos vind ik dat hij hier een nieuw leven heeft weten op te bouwen, in een heel vreemde omgeving, ver weg van alle daagse beslommeringen, die er in Nederland spelen en vooral zich zelf is gebleven. Echt een vent met karakter en daar kunnen wij als Nederlanders, vind ik, maar jullie hoeven het er natuurlijk niet mee eens te zijn, trots op zijn. Niek