Nou dan maar weer langs de Maas, richting Frankrijk. Je ziet meteen dat het van deze kant allemaal veel armzaliger uit ziet dan aan de kant van Dinant en de voetpaden houden in Frankrijk, langs de Maas op te bestaan. Een groot bord Douane en dan helaas, ben ik verplicht de heel stuk langs een drukke tweebaans weg te lopen. Overigens heb ik de indruk dat in dit de automobilisten hier wel aan gewend zijn. Ik denk dat ik 10 minuten in Frankrijk rond gelopen heb en nu sta ik weer op de Belgische bodem richting Petit Doische, gelukkig vind ik halverwege de rit weer een landweggetje, even op mijn Gps kijken. Dat moet lukken, lijkt mij redelijk de goede richting. Ik loop nu een beetje op mijn eigen gevoel en zolang je de weilanden om je heen hebt is dit geen probleem, maar als je in de bossen aankomt wordt het toch iets anders. Ik volg een karrenspoor, ongeveer een km of 3 à 4 en kom op een T-splitsing terecht, ga ik nu links af. Op mijn Gps loopt er wel een weg parallel aan het bospad, dus neem ik het risico maar om links af te slaan en gelukkig blijft deze weg rechts aanhouden, dus zit ik goed. Via het bospad kom ik weer in Frankrijk terecht, nu rechts af richting Doische, over een heel slechte weg naar boven. In Doische heb ik een adresje om te overnachten, tenminste dat denk ik, Rue Martin Sadron 154 moet een Gite zitten. Maar er is geen nummer, wel 154a en 154b, op 54b staat een aardige dame met 2 werklui te praten, dan maar even in mij beste Frans navragen. Hier kom ik er achter dat er al jaren geen Gite meer zit en het huis in tweeën gedeeld is, dus weer pech. Maar mooie Belgische dame, is heel vriendelijk en bereid hulp te verlenen. Het in inmiddels half acht en het wordt tijd dat ik iets vind. Ik krijg van haar een kaartje, van een adres en bel daar naar toe, maar hier krijg ik nul op mijn rekest. Maar daar laat onze Franstalige dame niet bij zitten en na een paar minuten komt ze terug dat er wel plaats is, maar ik moet tot negen uur wachten, geen probleem. En daarna heb ik met haar een uurtje staan te kletsen, met handen en voeten. Op een gegeven moment kwam er een man, ik dacht aanvangkelijk dat het haar man was, maar dit bleek haar neef te zijn die 10 woorden Engels kende. Dus met zijn allen op de foto . Om negen uur kwam de eigenaar van de Gite mij ophalen. Hij woonde een dorpje verderop en werkte bij de plaatselijke politie en stelde zijn huis ter beschikking. Joel bleek een vriend van Franscoise te zijn de dame waar ik mee aan de praat geraakt was. Heerlijk weer een lekker bedje, in het dagelijks leven heel normaal maar, soms moet ik ook het tentje in en kan hier nog slecht aan wennen. De volgende morgen had Joel voor een lekker ontbijtje gezorgd en ben ik weer richting Doische gelopen, om mijn commissie te betalen. Dit had te maken met het feit dat Franscoise een geintje maakte, over haar bijdrage die ze geleverd had om mij onder de pannen te brengen 's aangezien ik toch nog inkopen moest doen in de supermarkt, heb ik haar een bescheiden bosje bloemen gegeven. Ze wilde dat ik binnen kwam om nog iets met haar en haar buurman, die daar op dat moment te drinken, maar dit heb ik vriendelijk afgeslagen. Niek