Na flinke bui die ik op een terrasje in Dinant afgewacht, is het weer tijd om heerlijk weer langs de Maas gaan wandelen. Het water, de natuur en de woningen op dit traject zien er formidabel uit. Je kunt zien dat de mensen die hier een woning bezitten, goed in de slappe was zitten. Op een geven moment stop het wandelpad langs de Maas ik kan ik weer de bossen in, die langs de Maasoever lopen. Leuk afwisselend de ruige omgeving, met aan mijn linker flank de steile rotsen. Maar op een gegeven moment stop de weg en houd het pad op voor de rosten, hee lastig nu moet ik terug. Toch maar even om de rots kijken en ja hoor er ligt in het water een voetpadje van 20 cm breed, maar er komt van de andere kant een wandelaar tegemoet. Halverwege dit pad hangt er een rots over en is het onmogelijk met een rugzak van 16 kg er langs te komen. Dus rugzak af en hel voorzichtig met een hand naar de andere kant zien te krijgen. Het is hier lastig om je voeten droog te houden, want de golven van de voorbij varende boten stuwt het water op. Maar gelukkig ben ik door heen. Oh de telefoon gaat en het is mijn kleine zusje Yvette die een dagje thuis zit te werken, ik loop net door de stront van de Dikbil koeien en ik moet me door een erg nauw doorgangetjes met prikkeldraad wurmen. Gelukkig blijft mijn rugzak nergens aan hangen. Oh en nu hebben ze weer eens bedacht dat ik omhoog moet, dus het is klimmen geblazen. Wat een klootte ondergrond en als ik er boven ben sturen ze me weer naar benden vak een ander pad. Mijn richtingsgevoel zegt dat hier iets niet klopt. Ik loop bijna het gehele pad weer naar benden maar nu naast het pad wat ik omhoog geklommen ben. In de verte zie ik de wei waar ik uitgekomen ben, dus toch maar weer omdraaien. Gelukkig vind ik na loop van tijd een afslag in het bos en zit ik weer op de goede route. En dan begint het feest pas echt te beginnen, weer langs een Bergkam, maar nu over een smal pad waar overal grote en kleine wortels uitsteken. Omhoog en weer omlaag een half uur achter elkaar. Gelukkig is de klei op deze smalle paden droog. Als je hier naar beneden sodemietert heb je pech gehad. Nogmaals het advies naar mensen die hier willen gaan lopen, loop met zijn tweeën. Gelukkig vind ik een bankje, waar ik even kan pauzeren. Om nu te zeggen dat ik dit parkoer leuk vind, kan ik niet zeggen. Je bent zo ingespannen bezig om niet op je bek te gaan. Maarja wat is het alternatief als je daar eenmaal loopt? Uiteindelijk kom ik aan in een plaatsje Falmignoul en ga ik op zoek naar een overnachtingsverblijf . Langs de kant van de weg staan hier borden van maar helaas gesloten. Mijn batterijen, van mijn mobiel zijn bijna leeg en dan wordt het lastig want hier vaar ik eigenlijk voor een groot deel op. Even kijken of ik nog extra batterijen bij me heb en gelukkig krijg ik mijn mobieltje na een minuut of tien weer aan de praat. Eigenlijk zit ik er een beetje doorheen en raap ik de moet toch weer op, om door te gaan. Zeven km verder licht licht het plaatsje Blaimont en hier moet een overnachting mogelijk zijn. Maar ook hier krijg ik door een Vlaams sprekende dame die niet al te vriendelijk is te horen, dat ze al jaren geen gasten meer ontvangen. Ze verhuren nu bungalows en er zijn nieuwe eigenaren. Dus weer pech gehad. Erg bereidwillig is ze ook niet om mij verder te helpen. Volgens mij heeft te het te druk met het restaurant waar de leiding aan geeft. Nou dan broodje eten in het restaurant. Op een of andere manier krijgt ze toch spijt van haar optreden en komt ze naar mij toe met het aanbod dat ik mijn tent op kan zetten bij de speelweide van het recreatiepark. En zo verblijf ik vannacht tussen de speeltoestellen op mooi wit zand. Niek