Na de Ganzen gevoerd te hebben wordt het toch weer eens tijd richting Dinant te vertrekken. Nog een km of 13 à 14 voor de boeg. Na een uurtje of twee en een half gelopen te hebben gloort Dinant in de verte. Van deze afstand ziet het er prachtig uit. Dinant is een kleine maar Aantrekkelijk stadje, met een Kathedraal de Notre Dame. Honderd meter boven de stad ligt een Sitadelle. In 1703 wordt deze Sitadelle voor de Fransen verwoest en de Nederlanders bouwen hem 1820, tijdens de belegering weer op. Even kijken waar ik een Wifi verbinding kan vinden ik nog geen vast adresje. In het Duitse handboek staan een paar adressen, maar gezien het feit dat ik nog geen dataroming heb loop ik eerst, het loopgedeelte van de sluis over. Helaas ik moet weer terug waar ik vandaan gekomen ben, Evenue Colonel Cadeoux nummer 88, zou een Auberge moeten zitten. Maar op dit adres is alleen een leeg huis te vinden, dus het zit mij vandaag niet mee zou je denken. Maar niets is minder waar, want op mijn Goolge schermpje zie ik de Abdij van de Leffe liggen en volgens mijn weten zou je hier welkom zijn? Dus weer de Maas over hopelijk voor de laatste keer, ten minste in Dinant. Van een afstand kan ik de toren van de kerk al zien liggen. Langs de muur een lange hoge muur van de Abdij, kom ik bij de hoofdingang aan en de Paters zijn met de techniek van deze tijd meegegroeid. De ouderwetse deurbel, zoals ik in Maastricht bij de Zusters van de Liefde tegen gekomen ben, is hier vervangen door een modern intercom systeem. Er wordt open gedaan daar een Pater, ik schat rond de 70, die mij in het Vlaams op een vriendelijke manier ontvangt. Oh komt u maar verder dan kunt u meteen een hapje mee eten of er plaats is voor de nacht zien we straks wel? En nog geen minuut later val ik mijn neus in de boter en wordt ik naar de eetkamer van de gasten gebracht. Wellicht heel vreemd maar ze hadden waarschijnlijk al met mijn komst rekening gehouden. Er zatten vier mensen aan tafel, twee mannen van rond de 60 à 65 en een Franse dame van mijn leeftijd met haar dochter, van een jaar of 18. Mijn bordje stond al klaar en ik ging aan het hoofd van de tafel zitten. Zo nieuwsgierig als ik ben zou ik wel eens willen weten wie deze Personen zijn, maar om na 1 minuut al meteen het heft in handen te nemen leek mij niet zo verstandig, dus wachtte ik mijn tijd wel af. Met de Bourgondische Vlaming heb ik gezellig zitten kletsen, ten minste als hij niet u het Frans tegen de andere gasten bezig was. Volgens mij was hij aangesteld om de gasten te ontvangen. Wat mijn oog opviel, dat deze broodmaaltijd rijkelijk van vleeswaren voorzien was en hier heb ik uiteraard, hetzij met enige bescheidenheid gebruik van gemaakt. Nou ja, jullie kennen mij en om eerlijk te zijn ik heb lekker zitten schranzen. Wat me opviel, was dat de dochter van de Franse dame bijzonder mager was en ik denk dat ze leed aan Anorexia. Minuscule stukjes brood gingen bij haar naar binnen en ook het vlees werd onder de loep genomen, alvorens naar binnen verwerkt te worden. De vetrandjes werden aan de kant geschoven en ik had met haar te doen. Zo'n jonge meid, gewoon weg jammer. Na kennis gemaakt te hebben, kwam mijn tocht ter sprake en ok het goede doel waar ik voor loop. De dames waren natuurlijk nieuwsgierig en ik heb er het een ander van uit de doeken gedaan. De Vlaams talige Belg had echt iets gemoedelijks over zich en de Franstalige Belg zat een beetje ineen gekrompen naast mij. De volgende dag begreep ik dat hij geestelijk aan het herstellen was in de Abdij. Maar het ware van de avond moest nog geschieden, ik wilde toch wel graag mijn bedje zien en de Pater die hierover ging hete Per Hug en ik moest op de gang een gaan vragen waar hij zich bevond. Ik kreeg wel uitdrukkelijk de boodschap mee niet naar het eetverblijf van de Paters te gaan, maar min beurt af te wachten en ja na een minuut of vijf verscheen Per Hug een grote statige Pater in het wit gekleed. per Hug sprak gelukkig Vlaams en vroeg waar ik vandaan kwam. Meestal geef ik dan aan in de buurt van Nijmegen, Lithoijen of Oss nog nooit van gehoord. Ik volgende Per Hug de statige eikenhouten trappen op en via een lange gang op de eerste verdieping en het torentje omhoog op de derde verdieping kwam ik aan op de verdieping waar ik wezen moest. Een mooie slaapkamer met een piep klein raampje, het gaf uitzicht op het binnen hofje, dat er werkelijk prachtig bij lag. Een mooi bed, een wastafel met koud en warm water en aan de overzijde van mijn deur de toilet en de badkamer, wat wil een Pelgrim nog meer? Ik had nog een klein vraagje voor de Pater en vroeg wat de huisregels waren, hoezo huisregels zag ik aan zijn gezicht, nou ik wil misschien nog wel even Dinant in, maar dat feestje ging mooi niet door de Pater vond het laat genoeg en het was tijd om naar bedje te gaan. Morgen om half acht op en om acht uur aan tafel. Dus dan maar de tandjes poetsen en naar bedje. Morgen betel ik de rat. Niek