Wat ik nu gaan schrijven heeft mij diep geraakt en zal altijd een van de meest bijzondere gebeurtenissen op mijn reis worden? Nadat ik in Andenne het kroegje verlaten had, ben ik en hapje gaan eten. Op mijn terugreis naar mijn mogelijke slaapplaats kom ik weer langs de zelfde kroeg en staat er iemand op mij te wachten. Hij heeft meegekregen dat ik onderweg ben naar Santiago de Compostela en houdt mij aan. Het is Guido, die samen met zijn partner Kristien de bloemetjes buiten aan het zetten is. Guido maar eigenlijk noemen ze hem hier in Andenne, Tischke de Brussel, is een gepensioneerde luchtmacht soldaat van 51 jaar oud en woont samen met Kristien een jaar of 6 in een mooi pittoresk huisje, aan de rand van Adenne. Op zijn Vlaams en goed verstaanbaar, raken we met elkaar aan de praat en ik vertel aan hem dat ik een slaapplaats zoek, dus weer verder moet. Hier komt echter niets van in. Want ik moet met hem mee en bij hem thuis komen slapen. In eerste instantie denk je dan, moet ik dat wel doen, maar gaande weg het gesprek kreeg ik vertrouwen dat dit wel goed zat. En zal hier nooit geen spijt van krijgen en alleen goede herinneringen aan over houden. De weg alleen al naar hun huis was beleving op zich zelf, Tischke liep een klein beetje heel moeilijk en Kristien ging bij mij onder de arm. Behoudens de foto's die in de kroeg al gemaakt hadden, heb ik er onderweg van ons Tischke ook nog gemaakt. Het ging op de maat van de Mars en ik heb me zelf de barsten gelachen. Tischke had mij al gevraagd of ik allergisch was voor katten, want Kristien had er vijf en ik heb ze allemaal mogen bewonderen. Tischke is gelukkig tweetalig opgevoed en met Kristien kon ik deels Frans, Duits en Engels spreken en anders werd het wel vertaald door Tischke. En nu moet ik een gevoel van emotie gaan weergeven, dat moeilijk te beschrijven is, maar toch gaan proberen. De gastvrijheid waarmee ik door Tischke en Kristien opgenomen ben, was echt hartverwarmend, zij gaven mij het gevoel dat zij blij moesten zijn dat ik gekomen was, maar voor mij was dat net andersom. Ik schaamde me voor hun enorme gastvrijheid en maakte hier een grap over in de trant van het lijkt hier wel een hotel, waarop Tischke antwoorde het hotel van de Tischke de Brussel en Kristien. Na het eten wilde ik nog een pintje met Tischke drinken, dus maakte Tischke aanstalten om buiten de deur iets te gaan drinken, maar ik gaf er de voorkeur aan daar te blijven. Dus na een Jupiler gedronken te hebben werd het tijd om naar bed te gaan, ten minste dat dacht ik. Ik lag nog niet in bed of Tischke stond aan de trap te roepen, hee Niek kom naar beneden, Kristien slaapt al, dan gaan we nog een pintje drinken, ja heel apart en natuurlijk gezellig. Na een dag heb ik er vriend bij en hij heet Tischke komt uit Brussel maar woont nu in Adenne. Ik denk dat ik aar eens naar bedje ga de rest van het verhaal volgt morgen. Niek