Vandaag gaat de reis van Geleen naar Maastricht over het Geuldal. Volop uitgezwaaid door de acherblijvende familie leden en toch wel met een heel apart gevoel, gaan Jeroen en ondergetekende op pad. Rugzak van Jeroen nog eens gecontroleerd en hij is vol goede moed. Onderweg in Geleen komen we onze droom hond tegen, een kruising tussen een Sint Bernard en een Benner Sennen hond, prachtig ik zou hem zo mee hebben willen nemen. Het is een behoorlijk stuk lopen om van de ene naar de andere kant van Geleen te komen en regelmatig krijg ik van Jeroen te horen hoeveel km hebben we nu gelopen of heel andere vragen zoals, waar denk je nu aan? Ja waar denk je aan als je aan het lopen bent, liefst zo min mogelijk, maarja hoe ga je dat zeggen en hoe leg je dat uit? Na een km of 6 komt het plaatsje Beek in zicht en hebben we nog niet veel anders gezien als dan wegen en maar bitter weinig natuur. Het duurt meestal een tijdje voor dat je weer op het juiste pad zit. Van Beek gaat het richting het plaatsje Geulle, dat een erg verlaten indruk maakt. Volgens de plaatselijke uitbater van een kroegje zou dit aan het beleid van gemeente Meersen liggen, waar Geulle onder valt en van de week had de plaatselijke slager zijn winkel gesloten. Mijn mede reiziger krijgt het onderweg toch een beetje moeilijk, hij heeft te weinig spek op zijn heupen en de banden van zijn rugak, schuren op zijn heupen. De zin om te lopen wordt bij Jeroen, een stuk minder en ik denk bij mezelf, dit gaat niet al te lang duren. Jeroen wilde meelopen voor zijn vader maar is er aan voorbij gegaan dat enige training voorafgaand aan deze tocht, noodzakelijk is. Je mag dan wel jong zijn en de hele wereld aan kunnen, maar zonder voorbereiding wordt dit lastig. Maastricht gloort aan de horizon en na loop van tijd, komen we in het centrum van Maastricht aan. Eerst maar even een pilsje nemen en dan op naar het klooster op het Vrijthof. Rond een uur of 6 bellen we aan bij de zusters van de liefde en wordt er na loop van tijd open gedaan door een hijgende man. Maar helaas de zustertjes nemen geen gasten meer aan en hij verwijst ons naar een plaatselijke Herberg. De barmhartigheid is tegenwoordig, ook bij de kloosters een stuk minder geworden. Onderweg naar de Herberg worden we aangesproken door een man en hij stelt ons de vraag spreekt u Nederlans? Mijn antwoord luidt: nu nog wel. Het blijkt een Pelgrim te zijn die in Maastricht woont en ons aan de kant van de weg heeft zien staan. Het is een Diaken en hij is omgereden om ons te ontmoeten. Het eerste wat hij doet, als hij mij en Jeroen een hand gegeven heeft, is het uitdelen van twee repen chocolade, die is hij voor ons bij een tankstation gekocht heeft. Jeroen ervaart voor het eerst wat het inhoud om als Pelgrim rond te lopen. Indrukwekend om dit me te maken. En dan wordt het tijd om Andre te bellen want beide vinden we het beter dat Jeroen naar huis gaat. Hij vloed zich ongemakkelijk bij deze beslissing maar, voor mij is het geen enkel probleem mijn kinder moeten zelfstandig beslissingen kunnen nemen en niet tegen hun wil zaken gaan ondernemen. Om negen uur staat Andre op de stoep en vertrekken ze naar Geleen. Vandaag is het de 15 e dag dat ik onderweg ben en we hebben 27 km gelopen, bij goed weer. Gr. Niek