De optelsom van 6 dagen lopen: de ongekende rust die over je heen komt is onbeschrijfelijk, je blik op oneindig, niets moet en alles kan. Vooral geen doelen stellen, wat voor sommige mensen heel moeilijk te bevatten is. Je krijgt soms de vraag: hoeveel moet je nu per dag lopen om binnen redelijke termijn in Santiago te zijn, ik antwoord dan steevast: ik moet niets en liefst plan ik niets en kijk op einde van de avond wel waar ik uit kom? Maar je zult toch wel enig idee hebben, hoelang het gaat duren? Nu vooruit, ik zal het proberen uit te leggen. Stel dat ik na 5 km lopen iets tegen kom, wat de moeite waard is om nog wat langer te blijven en ik zit met mijn planning, dat ik die dag nog 30 km moet lopen, dan heb ik pas een probleem, want dan voel ik me weer gehaast en verplicht om binnen een bepaalde tijd binnen te zijn en pas daar ik voor. Wat mij het meest opgevallen is tijdens deze tocht, is toch wel het enthousiastme van oud Pelgrims die ik onderweg tegen gekomen ben. Je gaat je ineens een van hen voelen en men probeert ieder op zijn eigenwijze, het gevoel van de Camino weer te geven. Het is of er een deur voor je open gaat en in een andere wereld terecht komt. Het weer speelt uiteraard een bepalende factor en behoudens een klein buitje en twee stevige buien, mag ik echt niet klagen. Overigens was de stortregen bij Roermond , toen ik richting het plaatsje Melick liep toch wel iets aparts en het deed me denken aan vroeger als ik met het fietsje van Empel naar de middelbare school in Denbosch fietste en drijfnat thuis kwam, misschien ken je dat gevoel ook nog wel, als je weer droge kleren aan had. Heerlijk voelde dat dan en dat zelfde gevoel had ik nu ook weer sinds jaren. Daarnaast kom ik er achter door de juiste vragen te stellen, je van bepaalde mensen een geweldig mooi verhaal over hun leven gaan vertellen, ongewild kreeg ik op een terrasje de boodschap van een moeder mee, die daar samen met haar, ik denk dochtertje van een jaar of acht zat en zich moet in aan het praten was. Ze was het kennelijk niet met haar man eens en vermoedelijk ging dit om een verbouwing, die zij anders wilde. Steeds herhaalde ze luid en duidelijk de woorden, op zijn Brabants: en hij krijgt niet zunne zin, zowaar als ik hier zit zal mijne manier gebeuren. Best wel grappig, het is jammer dat ik iets te ver van haar van af zat, anders had ik hier nog wel vragen over willen stellen. Dus als er nog mensen zijn die zich bezorgt om Niek maken " behoudens een paar blaren waar ik wel over heen kom " doe dit vooral niet, want ik ben in opperste stemming. Oh ja hoe zit het met mijn actie voor Isa kan iemand mij vertellen, wat ik ongeveer opbreng per km? Of gaan jullie mij verrassen? Gr. Niek